چارسو پرس: مایکل جای وایت، بازیگری که طی ۳۵ سال اخیر در پروژه‌های سینمایی و تلویزیونی متعددی دیده شده، با فیلم جدیدش Trouble Man بار دیگر به سبک و سیاق فیلم‌های بلکسپلویتیشن دهه ۷۰ بازمی‌گردد. پس از موفقیت فیلم طنز Black Dynamite در سال ۲۰۰۹ که خودش نویسنده و بازیگر آن بود، این بار «وایت» نه در قالب یک اثر پارودی، بلکه در قالب بازسازی نسبتاً جدی آن سبک، دست به کار شده است.
در حالی که فیلم هیچ ارتباط مستقیمی با فیلمی به همین نام از سال ۱۹۷۲ ندارد – اثری که با موسیقی مشهور ماروین گی شناخته می‌شود – نسخه جدید «Trouble Man» پر از ارجاعات فرهنگی به دنیای پاپ آفریقایی-آمریکایی است، بدون اینکه به‌طور کامل وارد فضای کمدی یا کنایه‌آمیز شود. فیلم قصد ندارد خودش را خیلی جدی بگیرد، اما در عین حال در بخش‌هایی مانند ریتم روایت و پرداخت داستان، گاهی بیش از حد ساده‌انگارانه برخورد می‌کند.
داستان درباره «جکسن» (با بازی خود وایت) است؛ پلیس سابق آتلانتا و دانشجوی حقوقی که حالا رئیس تیم امنیتی یک کلوب شبانه به مدیریت دوستش «ری‌ری» (مایک اپس) است. جکسن علاوه بر کار امنیتی، گهگاه در «کارهای خاص» نیز دخالت می‌کند – از مهار مردان همسرآزار گرفته تا مأموریت‌های پرخطر برای نجات افراد گمشده.
در یکی از همین مأموریت‌ها، او باید به دنبال «جهاری» (لا لا آنتونی)، خواننده‌ای گمشده بگردد. این جستجو او را به همراه دوست‌پسر فعلی جهاری یعنی «مانی» (متود من) وارد مسیری پر از درگیری‌های فیزیکی، آدم‌ربایی و تهدیدهای مرگبار می‌کند. در این میان، جکسن باید با بدمن‌هایی مثل بیزنس‌وومن بین‌المللی «یون سونگ» (لِوی ترن) و محافظان بی‌رحمش مقابله کند؛ همه این‌ها در حالی است که رابطه‌اش با معشوقه قدیمی‌اش «جینا» (با بازی همسر واقعی‌اش، جیلیان وایت) نیز دوباره شعله‌ور شده است.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «سلاح‌ها» | تریلر روان‌شناختی جدید «زک کرگر» | معمایی، ترسناک و تماشایی
فیلم‌نامه‌ای که توسط «مایکل استرادفورد» نوشته شده، ترکیبی از دیالوگ‌های بامزه و گاهی نچسب است. فیلم به مرور بیش از آن‌که شاد و سرزنده باشد، حالت سطحی و بی‌برنامه به خود می‌گیرد. حتی صحنه‌های اکشن نیز با اینکه پرانرژی‌اند، اما از نظر بصری و فنی چشمگیر نیستند و فیلم در مجموع شبیه به یک پروژه تلویزیونی با کیفیت متوسط به‌نظر می‌رسد.
با این حال، فیلم در برخی لحظات به‌طرز دلچسبی اوج می‌گیرد. سکانسی که جکسن از روی یک ون پارک‌شده پرش می‌کند و به پشت یک موتورسوار لگد می‌زند یا زمانی که به‌تنهایی وارد یک بار پر از خلافکار آسیایی می‌شود، از آن لحظاتی هستند که علاقه‌مندان سبک اکشن را راضی خواهند کرد. نبرد نهایی روی پشت‌بام نیز با حضور ناگهانی یک شمشیر سامورایی (!) رنگ و بوی سینمای کلاسیک را تداعی می‌کند.
فیلم همچنین پر است از حضورهای افتخاری؛ از «ورنل ورنادو» (پدر اسنوپ داگ) به‌عنوان دربان بددهن گرفته تا «کیت سوئِت» خواننده معروف R&B که بازخوانی ترانه «دنیای مردانه» جیمز براون را در تیتراژ پایانی اجرا می‌کند.
بازی بازیگران در سطحی یکدست نیست؛ برخی کاملاً در فضای طنز قرار دارند، در حالی که برخی دیگر جدی‌تر هستند. اما حضور کاریزماتیک مایکل جای وایت و همچنین درخشش کمدی متود من باعث می‌شود تا این اثر، علی‌رغم نواقصش، سرگرم‌کننده و قابل تماشا باقی بماند.
فیلم Trouble Man شاید نتواند به‌عنوان اثری بی‌نقص در ژانر اکشن یا بازسازی‌های نوستالژیک مطرح شود، اما برای علاقه‌مندان به سبک بلکسپلویتیشن، اکشن‌های دهه ۷۰، یا طرفداران قدیمی مایکل جای وایت، یک گزینه جذاب و سرگرم‌کننده به‌شمار می‌رود. اگرچه فیلم گاهی از مسیر خود منحرف می‌شود، اما لحن سبک‌دل، صحنه‌های فیزیکی پرتنش و بازی متود من به آن جان می‌بخشند و ارزش یک‌بار تماشا را دارند.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
