نقد فیلم «Dry Leaf» | سفر جاده‌ای شگفت‌انگیز و پیکسلی الکساندر کوبردزه در دل روستاهای گرجستان

چارسو پرس: الکساندر کوبردزه پس از موفقیت فیلم تحسین‌شده‌اش «What Do We See When We Look at the Sky?» در سال ۲۰۲۱، بار دیگر با اثری متفاوت و جسورانه به صحنه آمده است. «Dry Leaf» اثری است که با تصاویر پیکسلی و مبهم خود، از تماشاگر می‌خواهد عمیق‌تر نگاه کند و زیبایی و زشتی سینما را بازتعریف کند. این فیلم که بر روی یک تلفن همراه منسوخ‌شده فیلم‌برداری شده، به‌جای ضعف، فضایی رمانتیک و اسرارآمیز خلق کرده است.

فیلم با مونتاژی کوتاه از گربه‌ها، سگ‌های خیابانی، عابران و سایه‌های کشیده بر ساختمان‌ها آغاز می‌شود و در نهایت تصویری از یک برگ خشک به نمایش درمی‌آید. موسیقی متن، ساخته «گیورگی کوبردزه»، حال و هوایی ماجراجویانه شبیه تعقیب و گریز فیلم‌های صامت به این تصاویر می‌بخشد.

داستان از جایی شروع می‌شود که «ایراکلی» (با بازی دیوید کوبردزه، پدر کارگردان)، استاد دانشگاه ورزشی، نامه‌ای از دخترش «لیزا» دریافت می‌کند که در آن از رفتن خود خبر داده و خواسته است دنبال او نرود. با این حال، ایراکلی بی‌توجه به هشدار، درمی‌یابد لیزا در حال کار روی پروژه‌ای درباره زمین‌های فوتبال متروک در روستاهای گرجستان بوده و تصمیم می‌گیرد مسیر او را دوباره طی کند.

در این مسیر، «لوان» (اوتار نیجارادزه)، همراه لیزا، به او می‌پیوندد. اما لوان حافظه خوبی ندارد و گاهی مکان‌ها را فراموش می‌کند. علاوه بر آن، او نامرئی است؛ ویژگی‌ای که بسیاری از شخصیت‌های فیلم نیز دارند. این نامرئی بودن هرگز توضیح داده نمی‌شود، اما بخشی از جهان شاعرانه فیلم است که حتی ایراکلی نیز گاهی در میان نویزهای تصویری محو می‌شود.

سفر آن‌ها به زمین‌های فوتبال متروکه با دروازه‌های زنگ‌زده که شبیه توتم‌های باستانی ایستاده‌اند، شکلی ابسورد پیدا می‌کند. هر توقف یا انحراف از مسیر، لحظه‌ای شاعرانه خلق می‌کند: از یک بشقاب زردآلو روی میز تا نوری که سایه‌ای غریب روی دیوار می‌سازد یا گربه‌ای سیاه که ناگهان در قاب ظاهر می‌شود. این موتیف گربه‌ها به‌نوعی پیوندی پنهان با «What Do We See When We Look at the Sky?» ایجاد می‌کند.

با وجود القای حس تعلیق توسط موسیقی، خطر واقعی در فیلم وجود ندارد. جست‌وجوی ایراکلی بیشتر شبیه پرسه‌ای شاعرانه است تا یک مأموریت مشخص. فیلم در بخش‌هایی دچار تکرار می‌شود، اما در پایان کوبردزه همه چیز را در قابی دقیق و شاعرانه به فرود می‌رساند؛ همانند ضربه فوتبالی «Dry Leaf» که توپ را با قوسی تماشایی وارد دروازه می‌کند.

تماشای «Dry Leaf» با وجود طولانی بودن، تجربه‌ای یگانه است؛ استفاده از تکنولوژی قدیمی برای خلق سینمایی نو و جاودانه. پس از ۱۸۶ دقیقه، تماشاگر در برابر وضوح بیش‌ازحد واقعیت احساس بیگانگی می‌کند و دلتنگ دنیای پیکسلی و شگفت‌انگیز کوبردزه می‌شود.