نقد مستند «Highway 99: A Double Album»؛ سفری صادقانه «ایتن هاوک» به قلب پرتناقض «مرل هیگارد»

چارسو پرس: فیلم «Highway 99: A Double Album» برای نخستین بار در جشنواره «تلوراید» به نمایش درآمد و به سرعت به یکی از تحسین‌شده‌ترین مستندهای موسیقی تبدیل شد. «ایتن هاوک» در این پروژه توانسته زندگی و آثار «مرل هیگارد»، خواننده و ترانه‌سرای بزرگ موسیقی کانتری که در سال ۲۰۱۶ درگذشت، را به شکلی پرجزئیات و صمیمی روایت کند.

مستند با صحنه‌هایی آغاز می‌شود که در آن «هاوک» در زادگاه «هیگارد» یعنی «بیکرزفیلد» رانندگی می‌کند و از علاقه‌اش به موسیقی او می‌گوید. برخلاف نگرانی اولیه، روایت بیش از حد شخصی نیست و کارگردان هوشمندانه توجه را به زندگی و هنر «هیگارد» هدایت می‌کند. بسیاری از مصاحبه‌های «هیگارد» تنها به‌صورت صوتی موجودند و تصاویر جاده‌ای فیلم کارکرد سینمایی مناسبی پیدا می‌کنند.

یکی از محورهای اصلی مستند، تاثیر مرگ پدر «هیگارد» در کودکی و سرگذشت پرچالش اوست. او بعدها بارها درباره این دوران صحبت کرده و گفته: «بارها کتک خورده‌ام، اما هنوز از انسان‌ها متنفر نشده‌ام.» فیلم نشان می‌دهد که همین گذشته دشوار، شکل‌گیری قلبی لطیف و هنری منحصربه‌فرد را ممکن کرده است.

مستند همچنین به آثار متناقض «هیگارد» می‌پردازد؛ از ترانه مترقی «Irma Jackson» تا قطعات محافظه‌کارانه‌ای چون «Okie From Muskogee» و «Fightin’ Side of Me» و در نهایت آهنگ سیاسی «Let’s Put a Woman in Charge» در حمایت از «هیلاری کلینتون». این تنوع هنری نشان می‌دهد چرا «مرل هیگارد» یکی از پیچیده‌ترین چهره‌های موسیقی آمریکا بود.

فیلم پر است از روایت‌های جذاب دوستان و همکاران «هیگارد». «دالی پارتون» با طنز از تماس تلفنی نیمه‌شب او می‌گوید که طی آن ترانه‌ای عاشقانه برایش خواند و او با مهربانی پاسخ داد. «روزان کش» نیز به علاقه دیرهنگام «هیگارد» به برنامه رادیویی «Coast to Coast» و موضوعات ماورایی اشاره می‌کند. این لحظات، همراه با آرشیوهای صوتی کم‌نظیر از جمله گفت‌وگوی او با «کن برنز» در سال ۲۰۱۴، شخصیت صادقانه و شکننده «هیگارد» را بیش از پیش آشکار می‌کند.

در کنار این روایت‌ها، حضور بیش از ۳۰ هنرمند معاصر موسیقی کانتری و «آمریکانا» که قطعاتی از «مرل هیگارد» را بازخوانی می‌کنند، به فیلم غنای ویژه‌ای می‌بخشد و عنوان «Double Album» را به‌نوعی عینیت می‌بخشد.

«ایتن هاوک» در «Highway 99: A Double Album» مستندی ساخته که هم برای طرفداران قدیمی «مرل هیگارد» ارزشمند است و هم برای نسل جدید دریچه‌ای تازه به آثار و شخصیت او باز می‌کند؛ ادای دینی پرشور و دیرهنگام که جای خالی‌اش در تاریخ سینمای مستند احساس می‌شد.