نقد فیلم «Man on the Run»؛ مستندی پرشور اما سطحی درباره پل مک‌کارتنی

چارسو پرس: مستند «Man on the Run» به کارگردانی مورگان نوویل (سازنده «20 Feet From Stardom») که در جشنواره Telluride به نمایش درآمد، با مرور پرشتاب و سرزنده‌ای از دوران گروه Wings، دهه ۷۰ میلادی پل مک‌کارتنی را به تصویر می‌کشد؛ اما کمتر وارد لایه‌های پنهان زندگی هنری او می‌شود.

فیلم در درجه نخست شبیه یک جعبه‌موسیقی درخشان است؛ سرشار از کلیپ‌ها و اجراهایی که یادآور خلاقیت بی‌وقفه مک‌کارتنی پس از جدایی از بیتلز هستند. آثار مشهوری همچون «Jet»، «Let Me Roll It» و «Band on the Run» بار دیگر نشان می‌دهند که او حتی بدون بیتلز نیز یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های موسیقی پاپ قرن بیستم باقی ماند.

با این حال، مستند چندان افشاگر یا تازه نیست. نوویل در ۱۱۵ دقیقه بیشتر سعی کرده نسل جدید یا مخاطبان کم‌اطلاع‌تر را با Wings آشنا کند تا طرفداران سرسخت بیتلز که انتظار جزئیات و روایت‌های ناگفته دارند.

یکی از نقاط ضعف «Man on the Run» غیبت تصویری خود مک‌کارتنی در مصاحبه‌هاست. همه روایت‌ها تنها در قالب voice-over شنیده می‌شوند؛ موضوعی که باعث می‌شود تماشاگر حس کند به جای دیدار رودررو با این چهره دوست‌داشتنی، صرفاً مجموعه‌ای تماس تلفنی دریافت کرده است. هرچند آرشیو غنی و تصاویر تاریخی جذاب‌اند، اما نبود گفت‌وگوی تصویری، کمبود محسوسی است.

فیلم با عقب‌نشینی مک‌کارتنی به زندگی روستایی پس از فروپاشی بیتلز آغاز می‌شود. او ابتدا آلبوم «McCartney» (۱۹۷۰) و سپس «Ram» را با همسرش لیندا منتشر کرد و سپس تصمیم گرفت دوباره گروهی تشکیل دهد؛ گروهی که تبدیل شد به Wings. تغییر اعضا تقریباً از ابتدا آغاز شد و در نهایت این گروه با سه عضو به شاهکار «Band on the Run» رسید.

فیلم به بحث همیشگی طرفداران هم اشاره می‌کند: آیا تشکیل Wings تصمیمی درست بود یا ضرورتی نداشت؟ نوویل هرچند اندکی این تناقض را بازتاب می‌دهد، اما وارد عمق مسئله نمی‌شود. بااین‌حال، بازسازی اجراهای زنده و ترانه‌هایی چون «1985» یا «With a Little Luck» نشان می‌دهد که Wings دستاوردهای بزرگی داشت، حتی اگر در نهایت در اواخر دهه ۷۰ منحل شد.

مستند از حوادث مهمی چون بازداشت مک‌کارتنی در ژاپن به دلیل ماریجوانا و لغو تور نهایی Wings نیز می‌گذرد. همچنین به واکنش او به قتل جان لنون می‌پردازد؛ واکنشی که آن زمان سرد تعبیر شد، اما در فیلم با حضور شان اونو لنون توضیح داده می‌شود و جنبه انسانی‌تری پیدا می‌کند.

در نهایت، «Man on the Run» تصویری پرجنب‌وجوش از دهه ۷۰ پل مک‌کارتنی ارائه می‌دهد، اما به پرسش کلیدی نمی‌پردازد: آیا Wings واقعاً راهی برای التیام جدایی او از لنون بود یا تنها تجربه‌ای گذرا؟ شاید پاسخ این پرسش را خود مک‌کارتنی در کتاب جدیدش «Wings: The Story of a Band on the Run» بدهد که پاییز منتشر خواهد شد.