پایگاه خبری تئاتر: ابوطالب حافظی، میر مدرسه تاریخی دارالفنون گفت: در زمان ناصرالدین شاه معماران زیادی به ایران آمدند و در گوشه و کنار کشور و به خصوص در تهران کار کردند. یکی از بناهایی که توسط معماران اروپایی ساخته شد دارالفنون بود که آنها بنا به عادت برای چنین مکانی یک سالن تئاتر نیز ساختند و این سالن به عنوان اولین مکان برای تئاتر ایران انتخاب شد.
حافظی در پاسخ به این که آیا می‌توان روی این حساب کرد که این سالن دوباره در منطقه‌ای از تهران که با فقدان سالن تئاتر مواجه است، راه‌اندازی شود؟ توضیح داد: اینجا اولین سالن نمایش در ایران است که در آن نمایش‌های ترجمه‌ای کار شده بود پس سابقه‌ای هنری و تئاتری دارد و می‌توان بر بازسازی و فعالسازی دوباره آن حساب کرد.
وی ادامه داد: این محل کارکردی تئاتری دارد و بنا را بر آن گذاشتیم که با رعایت اصول حرفه‌ای بازسازی و سالن نمایش آن تجهیز و به یک سالن همایش فرهنگی و اجتماعی تبدیل شود البته با رویکردی که وزارت آموزش و پرورش به تئاتر دارد.
این فعال فرهنگی تصریح کرد: این مکان متعلق به وزارت آموزش و پرورش است ولی نهادهایی چون شهرداری تهران و سازمان میراث فرهنگی نیز در بازسازی آن به ما کمک می‌کنند.
حافظی در بخش دیگری از سخنانش و در پاسخ به پرسشی در مورد مجسمه معروف برنزی امیرکبیر ساخته دست زنده‌یاد ابوالحسن خان صدیقی که در این مکان قرار دارد، توضیح داد: این مجسمه جزو اموال با ارزش و دوست‌داشتنی دارالفنون است که توسط زنده‌یاد صدیقی که خود از دانش‌اموختگان این مدرسه بود، ساخته شده است.
دارالفنون تعمیر می‌شود
وی افزود: این مجسمه به خاطر تعمیراتی که در دارالفنون انجام می‌شود فعلا در محفظه‌ای امن قرار گرفته که مبادا آسیبی به آن برسد.
مدیر مدرسه دارالفنون در پایان سخنانش در مورد سرانجام این مجسمه توضیح داد: قرار بر این است که بعد از اتمام بازسازی دارالفنون، این مجسمه باارزش در گوشه‌ای از حیاط اصلی دارالفنون و یا در گوشه‌ای از سالن تئاتر قرار بگیرد.
مجسمه امیرکبیر در مدرسه دارالفنون
دارالفنون نام مدرسه‌ای است که به ابتکار امیرکبیر در زمان ناصرالدین‌شاه برای آموزش علوم و فنون جدید در تهران تأسیس شد. دارالفنون را می‌توان نخستین دانشگاه در تاریخ مدرن ایران دانست. در نوشته‌های ایرانی، تا دیرزمانی همه دانشگاه‌های خارجی را دارالفنون می‌خواندند.
با پایان دوره تحصیل نخستین نسل دانش‌آموزان دارالفنون در سال ۱۸۵۸ اولین گروه از دانش‌آموختگان آشنا با علوم و معارف جدید اروپایی پا به عرصه اجتماع گذاردند. از آن پس و در همه دهه‌های بعد فارغ‌التحصیلان دارالفنون همواره از تاثیرگذارترین افراد در فضای سیاسی و اجتماعی ایران بودند. مشهورترین فارغ التحصیل از نسل اول دارالفنون، محمدحسن‌خان صنیع‌الدوله معروف به اعتماد السلطنه بود که پس از تحصیل در دارالفنون و سپس در فرانسه به سمت ریاست دارالترجمه همایونی و مترجم مخصوص ناصرالدین شاه و همچنین وزیر انطباعات (چاپ و نشر) رسید.
هرچند که دارالفنون از همان نسل نخست توانست اشتیاق به فراگیری علوم و معارف جدید به سبک اروپایی را در بین دانش‌آموزان برانگیزد، اما تفاوت آشکاری بین فارغ‌اتحصیلان متاخرتر با نسل‌های اولیه مشهود بود. به واسطه آموزش فراگرفته در دارالفنون، شرایط سیاسی کشور در عهد ناصری و آشنایی روزافزون با ایده‌های ملی‌گرایانه و تفکرات روشنفکرانه متفکرین قرن هیجدهم فرانسه، نسل‌های بعدی دانش‌آموختگان دارالفنون دارای وجوه ناسیونالیستی یا روشنفکری بیشتری بوده و نسبت به شرایط سیاسی و اجتماعی ایران وقوف بیشتری داشتند.
بسیاری از فارغ التحصیلان دارالفنون وارد فعالیت‌های سیاسی شده و در جنبش مشروطه مشارکت تاثیرگذاری داشتند، صنیع‌الدوله و احتشام السلطنه اولین و دومین روسای مجلس شورای ملی و میرزا جهانگیرخان روزنامه‌نگار و مدیر روزنامه تاثیرگذار "صوراسرافیل" از دانش‌آموختگان دارالفنون بودند.
بسیاری از معلمان و فارغ‌التحصیلان دارالفنون پس از تاسیس دانشگاه تهران به استادی این دانشگاه رسیدند و تعدادی در مقام‌های مهم دولتی نظیر وزارت و یا حتی نخست وزیری در نظام‌های سیاسی بعدی قرارگرفتند.
