مریلا زارعی در گفتگویی مفصل با برنامه «رو ب رو» دهه اول فعالیت خود در سینما را مرور کرد و خاطراتی جذاب از آثاری گفت که خیلی ها با آنها خاطره دارند.
علیرضا رضاداد معتقد است: «باید سعی کنیم سینما در یک حیات طبیعی قرار بگیرد و جشنواره فیلم فجر انعکاس آن حیات طبیعی باشد و البته لازمه این حیات طبیعی داشتن برنامه برای سینماست که از دل واقعیت‌های موجود برآمده باشد؛ ولی مسیر رو به جلویی برای سینمای کشور ترسیم کند. آن برنامه اگر وجود داشته باشد، به ما می‌گوید که چه انتظاراتی قابل تحقق است...
کارگردان «کتونی زرنگی» پخش این سریال بعد از توقیف سه ساله را به فال نیک گرفته، می‌گوید: امیدوارم این اتفاق صرفا در مورد «کتونی زرنگی» نباشد و این مسیر برای همکاران دیگر ما که پیشکسوت هستند هم باز شود.
خواسته هنرمندان خواسته مردم و جامعه است. قبول کنیم که هنرمندان نمی‌توانند نسبت به خواسته‌های مردم بی‌تفاوت باشند. در این مدت هنرمندان نیز از مردم و جامعه بسیار آموختند و البته باید گفت دوگانگی میان مردم و هنرمندان وجود ندارد. مسوولان هم با یکسری واقعیت‌ها مواجه شدند، باید تعامل از این به بعد بیشتر باشد. امیدواریم از این به بعد وضعیت بهبود یابد و فضا به سوی آرامش پیش رود و هیچ فردی از جامعه برای بیان عقیده خود در زندان نباشد.
اولین تجربه سینمایی «سارا حاتمی» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل را برایش به دنبال داشت. او پیش از این در سریال زخم کاری که از شبکه نمایش خانگی پخش شد، دیده شد و حالا حضورش در فیلم کت چرمی، یک موفقیت غافلگیرکننده بوده است.
فرشاد گل سفیدی معتقد است سیمرغ حق علی نصیریان و ژاله صامتی است چون علی نصیریان بهترین بازی خود در ۵۰ سال گذشته را داشته است.
معتقدم خیلی زودتر باید فیلم یا سریالی درباره شهید محمد بروجردی ساخته می‌شد. او زندگی دراماتیکی داشته است که از همان نوجوانی آغاز می‌شود. او خیلی زود متوجه می‌شود گمشده‌ای دارد و دنبال آن می‌گردد.
ما سعی داشتیم با زاویه دیگری به خرده‌داستان این فیلم نگاه کنیم. با کلیشه‌هایی که مربوط به زیست جنوب شهری بود مساله داشتم. در فیلم‌های دیگر یا یک نوع نگاه متفاوتی زیست جنوب‌شهری، فقط رویکرد و رفتار آنها را می‌دیدیم. سعی کردم در چند سکانسی که به آن محله‌ها می‌رویم نگاه دیگری داشته باشم، تعریف دیگری از این آدم‌ها داشته باشم و شخصیت دیگری از آنها را نشان دهیم.
کارگردان فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» می‌گوید که شخصیت اصلی این فیلم سینمایی واقعی است اما اکثر آدم‌های داستان زاییده خیال است.
عماد حسینی کارگردان فیلم سینمایی «استاد» می‌گوید برای ساخت این فیلم سینمایی با موضوع تعرض برخی چهره‌های مشهور به زنان، با تهدید از سوی بازیگران مطرح مواجه شده است!
در سینما هم مثل همه مشاغل رده‌بندی شغل به لحاظ اقتصادی وجود دارد. بعضی افراد مثل من اگر چند سال هم کار نکنند به لحاظ مالی مشکلی برای‌شان به وجود نمی‌آید ولی در نظر بگیریم اکثریت اهالی سینما این فرصت را ندارند و به شدت مشکلات مالی دارند و نکته مهم‌تر این است که این موضوع صرفا به وقایع اخیر برنمی‌گردد.
محمدحسین نیرومند مشاور سینمایی وزیر ارشاد و عضو هیأت انتخاب چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر به ارائه توضیحاتی درباره ابهامات و شائبه‌های مطرح شده درباره فهرست فیلم‌های جشنواره امسال پرداخت.
مهدی علی میرزایی می‌گوید: در جامعه ما کانون‌های خشم و ناکامی‌های متعددی وجود دارد. یکی از این کانونها، متعلق به قشری است که تظاهر به دانایی و همه چیز دانی دارد و بواسطه توهماتش خودش را بهتر و برتر از مردم می‌داند. از آنسو، آماج خشم آشکار و پنهان این جماعت، مردمی متواضع هستند که دربرابر ارزشهای بیگانه تسلیم نمی‌شوند یا دوست دارند ارزشهای بومی خود را داشته باشند.
ما فیلم را با پروانه و مجوز ساختیم و زمان ساخت هم ناظر از زندان‌ها در صحنه‌های فیلم حضور داشت و پلان به پلان فیلم ما را چک می‌کرد اما حجم تفرقه‌افکنی‌ها و کینه‌توزی‌ها در جشنواره به قدری بود که فیلم را وارد حواشی زیادی کرد.یکی از ویژگی‌هایی که به‌طور کل زندان‌ها دارند این است که موادمخدر به داخل وارد می‌کنند و اساسا داخل زندان‌ها تجارت مواد می‌شود. یعنی قیمت مواد مخدر در داخل زندان نسبت به بیرون تا دویست برابر هم هست و این موضوع را تبدیل به تجارت در زندان‌ها کرده است و راهی است که به سختی می‌توان جلویش را گرفت.
علیرضا تابش در دهه 90 به مدت هفت سال مدیرعاملی بنیاد سینمایی فارابی را عهده‌دار بود و می‌توان گفت بعد از سیدمحمد بهشتی، طولانی‌ترین دوره مدیریت فارابی به نام او ثبت شده است. عضویت در هیئت امنای انجمن سینمای جوان، دبیری شورای معاونان وزارت ارشاد، روابط‌عمومی وزارت ارشاد و مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، مشاور رئیس کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تهران، عضو گروه تخصصی سینمای فرهنگستان هنر، دبیری سه دوره جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان و بنیان‌گذاری المپیاد فیلم‌سازی نوجوانان و برگزاری پنج دوره این رویداد، بخشی از کارنامه مدیریتی او در حوزه فرهنگ است.
«سینماگری که به بنیاد سینمایی فارابی مراجعه می‌کند تا برای فیلم خود بودجه بگیرد، باید در آنجا ادبیات خاص خودش را داشته باشد و وقتی به حوزه هنری مراجعه می‌کند، ادبیات دیگری لازم دارد. پس نتیجه می‌گیریم بازی پیچیده‌ای در سینمای ایران داریم که عملا سینماگران ما را به بازیگران سیاسی تبدیل کرده است»؛ این را حجت‌الله ایوبی، رئیس اسبق سازمان سینمایی، گفته است که با روی کار آمدن دولت حسن روحانی در سال ۹۲ به مدت سه سال این سمت را بر عهده داشت.
فرزاد مؤتمن با تاکید بر اینکه سینما بیش از هر چیز سرگرم‌کننده است و در سازماندهی هیچ اعتراض و جنبشی نقشی ندارد، نسبت به آنچه ممکن است باعث کوچ بسیاری از سینماگران شود، هشدار داد.
امید شمس با اشاره به اینکه در حال حاضر میزان مخاطبان سینما به حداقل رسیده، تأکید کرد: مخالف اکران فیلم در شرایط حاضر بودم.
«سینمای گلخانه‌ای» لقبی است که به سینمای دهه 60 داده شده که همان سال‌های تغییر ریل سینمای ایران بعد از پیروزی انقلاب است. این دوران تداعی‌کننده نام یک چهره شاخص در عرصه فرهنگ و سینما نیز هست؛ سیدمحمد بهشتی. برای اینکه بدانیم نگاه او به «سینمای سیاسی» در سال‌های مدیریتش در بنیاد سینمایی فارابی و البته دبیری جشنواره فیلم فجر ( سال‌های 1362 تا 1373) چه بوده، به سراغش رفتیم.
اینکه دقیقا به چه فیلمی می‌توان عنوان سیاسی اطلاق کرد و آیا اساسا زمینه ظهور و بروز چنین فیلم‌هایی در سینمای ایران وجود دارد یا خیر؟ محل بحث و نظر بسیاری است. جواد طوسی از منتقدان باسابقه سینمای ایران معتقد است در تمام سال‌های گذشته عمدتا از بسیاری از فیلم‌های اجتماعی، خوانش‌های سیاسی صورت گرفته و مثلا وقتی داریوش مهرجویی برای ساخت فیلم «گاو» (براساس دغدغه‌های فلسفی‌اش) به سراغ «عزاداران بیل» غلامحسین ساعدی می‌رود، در وهله اول قرار است نگاهی نقادانه و روان‌کاوانه داشته باشد.
دهه‌های 70 و 80 سینمای ایران را به یقین می‌توان از مهم‌ترین سال‌های تاریخ معاصر سینمای کشور دانست. فیلم‌هایی که با رویکردی متفاوت در تفسیر موضوعات سیاسی ساخته شدند، اهمیت این برهه تاریخی را در سینمای ایران بیشتر می‌کند. یاشار نورایی، از منتقدان صاحب‌نام سینمای ایران، اهمیت این دوره زمانی را نه‌فقط به دلیل نضج‌گرفتن مفاهیم سیاسی در فیلم‌هایی که در این دوران ساخته شده‌اند، بلکه به دلیل سیاست‌های فرهنگی متفاوتی می‌داند که باعث شد دریچه‌هایی گشوده و بسته شوند و در دوران گشایش نسبی سینماگران صراحت بیشتری نسبت به سیاسی‌سازی فیلم‌های‌شان یافتند.
