محمدتقی فهیم منتقد سینما با اشاره به مضمون فیلم «بی بدن» نسبت به قصاص و همدلی با خانواده مقتول، بیان کرد که این فیلم موضع تازه‌ای داشت که در این سال‌ها در سینما کم‌تر دیده‌ایم.

میشل یئو در فیلم اکشن مهیج «مادر» در نقش مهاجری ظاهر می‌شود که با حلقه جنایت در بوستون روبه‌رو ‌شده است.

پل شریدر فیلم «اوه کانادا» را با بازی ریچارد گِر و جیکوب الوردی ‌ساخت.

رضا امیرخانی، نویسنده و منتقد ادبی درباره حاشیه اختتامیه جشنواره فیلم فجر نوشت: لیل و نهار را لیل و انهار خواندن و حول را هل تلفظ کردن، تپق نیست. فقدان فراگیری آموزش و پرورش ابتدایی است.

اولین تیزر فیلم سینمایی «رویای کاغذی» ساخته علی عطشانی همزمان با شروع اکران رونمایی شد.

همزمان با آماده شدن فیلم سینمایی «برهوت»، از نخستین تصویر فیلم رونمایی شد.

ریدلی اسکات درحال مذاکره است تا کارگردانی فیلم «بیجیز» را برای پارامونت برعهده بگیرد.

برادران جلیلوند در بیانیه‌ای نسبت به انتشار نسخه قاچاق فیلم «شب، داخلی، دیوار» واکنش نشان دادند.

فیلم‌های رمانتیک می‌توانند سبُک دل، خنده‌دار و گاهی اوقات حتی آسیب زا باشند. در هر داستان عاشقانه‌ حداقل عمیق، عنصر خاصی از درام یا تضاد درونی وجود دارد که رابطه شخصیت‌های اصلی را تکانشی‌تر و خسته کننده‌تر می‌کند. اکنون با چنین رویکردی ما می‌خواهیم به معرفی ۱۰ فیلم غمگین برای روز ولنتاین بپردازیم.

در اینجا ۱۲ روایت از بازیگری در شرایط سخت را آورده‌ایم. روایت‌هایی که معمولا پس از اتمام ساخت یک فیلم درباره‌ی آنها صحبت شده و ارزش کار بازیگران و عوامل ساخت یک اثر سینمایی را تا حد زیادی افزایش می‌دهد.

باید دید سال ۲۰۲۴ می‌تواند کسالت سینمای هالیوود را برطرف کند یا نه، شاید با فیلم‌های اکشنش. این پانزده فیلم اکشن ۲۰۲۴ به گفته نشریه کازموپولیتن بهترین‌های سال در این ژانر خواهند بود.

تصویری از داریوش مهرجویی در حال دریافت هدیه از سیدمحمد خاتمی.

۳ تیر ۱۳۵۹ مدیران وقت بنیاد از آیت‌الله خلخالی دعوت کردند تا با دیدن صحنه‌هایی از فیلم معروف قیصر نظرش را درباره این فیلم و اکران مجدد آن بعد از انقلاب بیان کند.

نکته تلخ این است که یادتان هست در دهه ۵۰ که میکلوش یانچو فیلم‌هایش را شیفته‌وار تماشا می‌کردیم نمی‌دانستیم او در کشور خودش با محدودیت و فشار روبروست و خیلی راحت فیلم نمی‌سازد الان درست همین اتفاق برای ما افتاده. از اصغر فرهادی خارج از ایران حمایت می‌شود و همه فیلم‌هایش را می‌بینند و در اینجا نمی‌تواند فیلم بسازد. یک عده مثل ما که در ایران میکلوش یانچو می‌دیدیم، یک عده دیگری در دنیا اصغر فرهادی می‌بینند و خودمان نمی‌توانیم ببینیم.

ویل اسمیت در اکشن «راهزنان شکر» در نقش یک کهنه کار جنگ عراق بازی می‌کند.

«جعفر جکسون» برادرزاده ۲۶ ساله «مایکل جکسون» در فیلم زندگی‌نامه سلطان موسیقی پاپ مقابل دوربین می‌رود.

کارگردان را در نگرفتن بازی مناسب از بازیگران، چکش کاری نکردن فیلمنامه، انتخاب زوایای ضعیف، قاب بندی نامتعارف و عدم نظارت بر تدوین دارای ضعف جدی می دانم.

دیوید لینچ و ورنر هرتسوگ دو تن از تأثیرگذارترین پیشگامان تاریخ سینمای قرن بیستم هستند و همچنان با قدرت به کار خود ادامه می‌دهند. لینچ و هرتسوگ که به خاطر برخی از شاهکارهای معتبرشان مانند «کله‌پاک‌کن» (Eraserhead) و «آگیره، خشم پروردگار» (Aguirre, the Wrath of God) از میان دیگر آثار تحسین شده‌ی آن‌ها شناخته می‌شوند، قطعا باید در زمره بزرگ‌ترین فیلم‌سازان زنده‌ی زمان ما به حساب آیند، زیرا آن‌ها هرگز از دیدگاه‌های هنری خود تخطی نکردند.

بهروز افخمی با اشاره به اینکه فیلم «بی بدن» احیای یک ژانر موفق در سینماست که می‌تواند با فیلم‌های کمدی هم رقابت کند، عنوان کرد آن‌قدر «صبح اعدام» را دیده است که فعلا قضاوتی راجع به آن ندارد.

«جین سیبرگ» بازیگر آمریکایی همواره با «از نفس افتاده» پیشروترین اثر سینمای موج نو فرانسه به یاد آورده می شود اما شاید کمتر کسی از سرنوشت تراژیک او با خبر باشد!

بازیگران کمدی سینمای صامت مانند چارلی چاپلین و باستر کیتون راه را برای بازیگران دوره‌ی مصوت سینما مانند هامفری بوگارت و کری گرانت باز کردند و بعد از آن نوبت به مرد معمولی سینما تام هنکس رسید و در نهایت جذابیت لئوناردو دی‌کاپریو همه را راضی کرد. باید منتظر بمانیم و ببینیم کدام یک از بازیگران عصر حاضر می‌توانند ادامه‌دهنده‌ی مسیر این بازیگران بزرگ باشند؛ کاری سخت که از عهده‌ی هرکسی برنمی‌آید.

کارگردان فیلم «شناور» که از ۲۵ بهمن در گروه سینمایی «هنر و تجربه» اکران خود را آغاز می‌کند شکل‌گیری این فیلم را بر اساس یک اتفاق واقعی دانست که برای یکی از دوستانش پیش آمده است.

تیزر «ددپول ۳» با ۳۶۵ میلیون بازدید عنوان پربیننده‌ترین تیزر را از «مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست» گرفت.

مانند بسیاری دیگر از کارگردان‌های بزرگ، گاسپار نوئه هم دانش‌آموخته سینما است و برای یادگیری آن، فیلم‌های زیادی دیده‌ است. او به تازگی درباره‌ی آثار سینمایی محبوب خود صحبت کرده و توضیح داده‌ است که چگونه آن‌ها الهام‌بخش او شده‌اند و سبک داستان‌گویی و فیلم‌سازی‌اش را شکل داده‌اند. اما فیلم‌های محبوب گاسپار نوئه کدامند؟

واقعیت اینجاست که دیگر جشنواره معنایش را کامل از دست داده است. حتی اکران سینمایی هم دیگر معنایی ندارد. اکرانی که دقیقاً از همان منطق جشنواره پیروی می‌کند. فیلم‌های مهم سانس‌های محدود دارند و دیده نمی‌شوند و کمدی‌ها، با کمترین کیفیت و مبتذل‌ترین شوخی‌ها منجی سینماها شده‌اند که چراغ سالن و نه سینما روشن بماند. ما بازی را در همه‌ی عرصه‌ها به ابتذال باخته‌ایم. چه در جشنواره و چه در اکران.

درحالی‌که بسیاری از سینماگران در یک‌سال گذشته بیکار یا ممنوع از کار شدند و سینما در آستانه ورشکستگی اقتصادی قرار گرفته که با نفس مصنوعی زنده مانده، وزیر فرهنگ در اختتامیه جشنواره می‌گوید: «خانواده فرهنگ و هنر پُررونق‌ترین دوره خود را تجربه کرد. از ابتدای سال تا به امروز هیچ روزی در سال بر اصحاب فرهنگ و هنر سپری نشد، مگر اینکه یک رویداد باشکوه را تجربه کردند.»

به نظر می‌‏رسد سینمای ایران از این پس یا دولتی است یا برای جشنواره خارجی.

شخصیت‌هایی وجود دارند که در ابتدای فیلم شبیه به قهرمان‌ها هستند، ولی با پیش‌رفتن فیلم، روی دیگر خودشان را نشان می‌دهند و روند تبدیل شدن از یک قهرمان به یک ضدقهرمان را طی می‌کنند؛ مانند راس الغول در «بتمن آغاز می‌کند» (Batman Begins) یا ایکاریس در «جاودانه‌ها» (Eternals). این شخصیت‌ها باید پروسه‌ی مشخصی را طی کنند و شخصیت‌هایی نباشند که به راحتی تحت تاثیر حرف‌های یک ضدقهرمان دیگر قرار بگیرند یا توسط آن‌ها شست‌وشوی مغزی شوند و تبدیل به شخصیتی شرور گردند؛ مانند هاوکای در «انتقام‌ جویان» (The Avengers).

سینمای ایران بیماری صعب‌العلاجی دارد و اینکه بخواهیم بیماری را از سرمایه‌ها و بستگان آن که مخاطبانش هستند، پنهان کنیم و با هجویات پوچ و فریبنده سر آنها را گرم کرده و بگوییم سینما در سلامت کامل قرار دارد و آنها را به سرابی امیدوار کنیم، مصداق بارز فریب است.

این رسانه اصولگرا نوشت: می‌توان گفت سینمای ایران به نوعی پوست انداخته و دیگر نیازی به آن چهره‌ها و عناصر پرمدعای جشنواره زده و مقلد و عروسکی ندارد.

سینما تخصص می‌خواهد، نیاز به برنامه مشخص دارد و باید پذیرفت که هر کسی فقط با عناوین شعاری و مدیرپسند و برچسب‌هایی که خوشایند رئوس قدرت در بخش‌های مختلف حکمرانی کشور است، قادر به اداره آن نخواهد بود و انکار مداوم و آمارهایی که به لطف چند کمدی که آنها هم در دورانی مغضوب همین مدیران بودند، راه به جایی نخواهد برد و سینمای ایران در سال‌های آتی به سرعت به سمت نابودی مطلق حرکت خواهد کرد.

طی تاریخ اسکار، بسیاری از بازیگران، خیلی دیر توانسته‌اند اسکار را به قفسه‌ی افتخارات خود اضافه کنند. از کاترین هپبرن گرفته که چهارمین اسکار تاریخ‌ساز خود را برای فیلم «کنار برکه‌ی طلایی» (On Golden Pond) گرفت تا کریستوفر پلامر که برای بردن اسکار با فیلم «تازه‌کارها» (Beginners) تاریخ‌ساز شد. همیشه وقتی که یک بازیگر مسن، با یک کارنامه‌ی درخشان، بالاخره موفق می‌شود مجسمه‌ی طلایی اسکار را به خانه ببرد، خوشحال‌کننده است.

منیژه حکمت نوشت: از تاسیس شرکت فیلمسازی «بامداد فیلم» ۲۸ سال می‌گذرد و از حضور من در سینما حداقل ۴۰ سال، روز گذشته شرکت «بامداد فیلم » را بستم و دفتر تخلیه شد برای اجاره، جهت گذران حداقلی زندگی... .

انگار سازمان سینمایی به یک فرمول جالب دست یافته است که جشنواره فجر را با فیلم‌های ارگانی جلو می‌برد و اکران سینماها را هم با فیلم‌های کمدی.

سِر ریدلی اسکات به مدت پنجاه سال است که آثار سینمایی باکیفیت برای مخاطبان خود تولید می‌کند. توانایی مثال‌زدنی او در به تصویر کشیدن شخصیت‌های فراموش نشدنی با هیچکس قابل مقایسه نیست. اسکات بعضی از دراماتیک‌ترین لحظه‌های تاریخ سینما را خلق کرده است؛ از جمله‌ صحنه‌های حماسی در شاهکارهایی مانند «بیگانه» (Alien)، «بلید رانر» (Blade Runner) و «گلادیاتور» (Gladiatoe). فیلم‌های ریدلی اسکات اما با معرفی تعدادی از شخصیت‌های ماندگار تاریخ نیز همراه بوده‌اند.

فیلم سینمایی «رویای کاغذی» ساخته علی عطشانی از چهارشنبه ۲۵ بهمن ماه روی پرده سینما‌های سراسر کشور می‌رود.

اسکار یکی از مهم‌ترین جایزه‌های سینما در جهان است و بالاترین جایزه‌ای که می‌توان کسب کرد، جایزه‌ی بهترین فیلم است. همان‌طور که بسیاری از شاهکار‌های برتر در تاریخ سینما، موفق به برد جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم نشدند، تعدادی از آثار سینمایی برنده‌ی اسکار نیز به کلی فراموش شده‌اند؛ حتی با وجود اینکه در سال اکران خود، مخاطبان و داوران را مجذوب خود کرده بودند.

الکساندر پین آدم‌های تنها را دوست دارد، آدم‌هایی به ظرافت یک چینی ترک‌برداشته. این را از تمام فیلم‌هایش می‌شود فهمید؛ تمام شخصیت‌های اولش که قهرمان نیستند اما سفر قهرمانی را پشت سر می‌گذرانند. پیرمردهای تنهامانده «درباره اشمیت» و «نبراسکا» هر یک به دنبال هدفی در زندگی‌شان هستند.

بگذارید صریح به شما پاسخ دهم ما هیچ فیلمی ‌درباره نوروز نداریم. ممکن است آثاری وجود داشته باشند که در آنها گریزی به آیین نوروز زده شده باشد، اما این را که یک فیلم بر اساس فلسفه نوروز ساخته شده باشد، حداقل من به خاطر ندارم.

فیلمنامه این فیلم سال ۹۶ تمام شد. اما دنبال سرمایه‌گذار بودم. قول‌هایی داده شد، اما در نهایت اتفاقی نیفتاد و کار منتفی شد. مجبور شدم سال ۹۷ فیلم «بی سر» را بسازم که یکی از ارزان ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است و با هزینه ۵۰۰ میلیون تومان تمام شد.

برای آنهایی که در دهه۶۰ به جوانی پرتاب شدند پیدا کردن قهرمان، کار سختی نبود. در دوران فراوانی دشمن و رواج انواع مبارزات، قهرمانان هم بسیار قهرمانی می‌کنند.

تعریف فیلم هنری به صورت گسترده به این شکل است: «فیلمی که ترسی از استفاده کردن از عناصر تجربی ندارد، معمولا دیدگاه هنری یک کارگردان مولف است و هم‌چنین به صورت گسترده‌ در گیشه‌ پخش نمی‌شود.»

کنسل‌ کالچر یا همان فرهنگ تحریم/تبعید (Cancel culture) پدیده فرهنگی و اجتماعی نسبتا نوظهوری است. این پدیده در ابتدا حامیان زیادی داشت، اما چند سالی است که بر تعداد منتقدان آن افزوده شده و توجهات زیادی را به خود جلب کرده است. در این بین سینماگران معدودی به ساخت فیلم درباره کنسل کالچر اقدام کرده‌اند. این سینماگران سعی کرده‌اند تا از زوایای متفاوتی به این پدیده اجتماعی بنگرند. فهرست زیر مروری بر پنج فیلم است که درباره کنسل‌ کالچر و پیامدهای آن ـ چه مثبت و چه منفی ـ ساخته شده‌اند.

مایکل مان استاد ساختن شخصیت‌های سرد و بی‌روح اما شدیدا کاریزماتیک و همدلی‌برانگیز است. اگر سری به کارنامه‌ی او بزنید متوجه خواهید شد که او این شخصیت‌های سرد را فقط از طریق نمایش رفتار آن‌ها نمایش نمی‌دهد، بلکه سرمای درون این شخصیت‌ها بیش از هر چیز در فرم سینما و سبک‌پردازی کارگردان است که متجلی می‌شود.

فیلم فرانسوی‌زبان وودی آلن با عنوان «ضربه شانس» پخش کننده آمریکایی یافت و بهار اکران می‌شود.

گاس ون سنت در طول ۴۰ سال زندگی حرفه‌ای خود با چند ویژگی خاص شناخته می‌شود؛ فیلم‌ساز مستقل، برنده نخل طلا و دلنشین‌ترین مرد هالیوود از نظر رابین ویلیامز فقید.

حلقه منتقدان فیلم ونکوور، فیلم رازآلود «آناتومی یک سقوط» به کارگردانی «ژوستین تریه» را به عنوان بهترین فیلم سال معرفی کرد.

فیلم‌های ترسناک نوجوانانه همیشه یکی از سرگرم‌کننده‌ترین زیرژانرها بوده است. داستان‌های این فیلم‌ها معمولا حول نوجوانان می‌چرخند و آن‌ها را هدف قرار می‌دهند. از فیلم‌هایی با داستان بلوغ مثل «آن» (It) تا یک چرخش تازه و منحصربه‌فرد در این زیرژانر مثل فیلم تاثیرگذار «با من حرف بزن» (Talk to Me)، در ادامه بهترین فیلم‌های ترسناک نوجوانانه یک دهه اخیر را نام بردیم.

کدام موجودات سینمایی شما را بیش‌تر از سایرین ترسانده‌اند و کدام آن‌ها شما را به فکر فرو برده‌اند؟ موجوداتی که در فیلم‌های سینمایی حضور پیدا می‌کنند، اغلب نقش اصلی فیلم هستند و معمولا سر و کله‌شان در فیلم‌های ژانر وحشت پیدا می‌شود؛ این‌ها موجوداتی هستند ترسناک و هیولاهایی کشنده. داستان‌های این‌چنینی، از همان روزهای ابتدایی تولد سینما، همواره یکی از جریان‌های اصلی آن بوده‌اند.

گاهی وقت‌ها من فکر می‌کنم برخی آقایان شب‌ها با هم جمع می‌شوند و فکر می‌کنند کدام‌مان فردا حرفی بزنیم که از همه بامزه‌تر باشد؟ ببینیم تحمل مردم چقدر است! رئیس کمیسیون قضایی مجلس می‌گوید ایرانیان خارج از کشور بیایند، اتفاقی نمی‌افتد، نهایتا محاکمه‌شان می‌کنیم! نمی‌فهمیدم که در دلش دارد به من که دارم این حرف را گوش می‌دهم، می‌خندد و دارد دستم می‌اندازد؟