جیلان سینمای خودش را هم به بوته آزمایش می‌گذارد و ما را نیز علاوه بر چالش‌های همیشگی اگزیستنسیالیستی‌اش، دچار چالش‌های سینمایی عمیقی می‌کند که این چالش‌ها می‌توانند فیلم ۱۹۷ دقیقه‌ای او را تبدیل به یک فیلم جذاب کنند که ما را به شوق می‌آورد.
روی علف‌های خشک به کارگردانی نوری بیلگه جیلان که برای اولین بار در بخش مسابقه‌ی اصلی هفتاد و ششمین جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد، یکی از تاریک‌‌‌ترین روایت‌های سینمایی این کارگردان است. فیلم با تمرکز و دور و نزدیک شدن به معلمِ هنری که منتظر انتقالی گرفتن است جنبه‌های تاریک این کاراکتر را برای ما رو می‌کند.
«روی علف‌های خشک»، آخرین ساخته نوری بیلگه جیلان، شاهکاری است هم‌تراز آثار یک دهه اخیر او. سرشار از حساسیت و کما‌ل‌گرایی بصری جیلان که در سینمای معاصر کمیاب و دست‌نیافتنی است. جیلان بار دیگر به فضای روستاهای حاشیه‌ای ترکیه می‌رود تا تأکید کند ترکیه فقط استانبول، آنکارا و ازمیر نیست.
