نقد فیلم «Fear Street: Prom Queen» / بازگشتی کم‌رمق به دنیای وحشت نوجوانانه نتفلیکس

چارسو پرس چهار سال پس از موفقیت نسبی سه‌گانه «Fear Street» که با خلاقیت و تنوع سبکی‌اش توانست جان تازه‌ای به ژانر اسلشر نوجوانانه بدهد، حالا قسمت جدید این مجموعه تحت عنوان «ملکه پرام» منتشر شده؛ فیلمی مستقل و بدون ارتباط مستقیم با سه‌گانه‌ی اصلی. با این حال، نه از عمق داستان خبری هست و نه از حال‌وهوای نفرین‌آلود شهر شیدیساید که در آثار قبلی نقشی محوری داشت.

با گذشت چهار سال از انتشار موفق سه‌گانه‌ی «Fear Street» در نتفلیکس، این سرویس استریم با فیلمی مستقل از این مجموعه به نام «ملکه جشن پرام» (Prom Queen) بازگشته است. در حالی که سه‌گانه‌ی اصلی با نگاهی خلاقانه و جهان‌سازی پیچیده، بینندگان را در دل تاریخی نفرین‌شده از شهر شیدیساید غرق می‌کرد، این اثر جدید نه تنها آن پویایی و عمق روایی را ندارد، بلکه با تکرار کلیشه‌های قدیمی ژانر اسلشر، تبدیل به اثری بی‌رمق و قابل‌پیش‌بینی شده که تنها بر ظاهر متکی است، نه بر محتوا.

 بازگشت به شیدیساید؛ اما بدون جادو

فیلم جدید در سال ۱۹۸۸ می‌گذرد و بار دیگر ما را به شیدیساید، همان شهر نفرین‌شده و تاریکی می‌برد که گویی هرگز از شر خشونت و فاجعه رهایی نمی‌یابد. قهرمان این قسمت، لوری گرنجر (با بازی ایندیا فاولر) دختری نوجوان است که پدرش در گذشته به شکلی مرموز به قتل رسیده و مادرش همچنان مظنون اصلی این جنایت است.

اما برخلاف سه‌گانه‌ی اصلی که با بستر داستانی قدرتمند، روایت را در لایه‌های زمانی مختلف گسترش می‌داد، در این فیلم جدید نه خبری از عنصر ماورایی است و نه از آن غنای روایی. به‌جای آن، با داستانی مواجه هستیم که از همان ابتدا قابل‌پیش‌بینی است و گره‌افکنی خاصی ارائه نمی‌دهد.

 رقابت پرام؛ میدان قتل با ماسک و بارانی قرمز

ماجرای اصلی حول رقابت برای انتخاب «ملکه پرام» در دبیرستان می‌چرخد. لوری تصمیم می‌گیرد برخلاف گذشته منفعلش، این بار در مقابل گروه متکبر دختران ثروتمند موسوم به «گرگ‌ها» بایستد. رهبر این گروه، تیفانی فالکونر (فینا استرازا) دختری جذاب اما بی‌رحم است که دیگر اعضای گروه را با زور کنترل می‌کند.

در این میان، یکی از رقبا به قتل می‌رسد. قاتلی ناشناس با لباس قرمز و ماسکی مرموز، یکی‌یکی دختران حاضر در رقابت را به قتل می‌رساند. با بالا رفتن تعداد قربانیان، فضای جشن پرام از زرق و برق و درخشش، به وحشتی تمام‌عیار تبدیل می‌شود.

اینجا بخوانید: معرفی، نقد و بررسی فیلم‌های خارجی

تکرار بی‌رمق کلیشه‌ها

اگرچه ژانر اسلشر همواره بر پایه‌ی کلیشه‌هایی چون «دختر خوب و معصوم»، «دختر شرور»، «پسر محبوب» و «جشن پرامِ خونین» استوار بوده، اما فیلم‌هایی چون Scream یا حتی سه‌گانه‌ی قبلی Fear Street توانسته بودند این فرمول‌ها را با نگاهی نو بازآفرینی کنند. اما در Prom Queen ما با نسخه‌ای بی‌جان و بدون خلاقیت از همان فرمول‌ها مواجه‌ایم.

در این اثر، نه شخصیت‌پردازی قابل‌توجهی وجود دارد و نه تعلیقی که تماشاگر را درگیر کند. حتی لحظاتی که قرار است ترسناک باشند، بیش از آن‌که وحشت ایجاد کنند، سطحی و تقلیدی به نظر می‌رسند.

 فقدان پیوند با سه‌گانه‌ی اصلی؛ فرصت‌سوزی آشکار

نکته‌ای که بسیاری از مخاطبان وفادار فرنچایز را ناامید کرده، عدم وجود هیچ‌گونه ارتباط مستقیم یا حتی ضمنی با سه‌گانه‌ی قبلی است. در حالی که جهان Fear Street با جزئیات بسیار ساخته شده و داستان‌های گذشته، حال و آینده‌ی شهر را به هم پیوند می‌دادند، این فیلم کاملاً مجزا و بدون چفت‌وبست روایت شده است.

در حقیقت اگر عنوان «Fear Street» از روی فیلم حذف شود، مخاطب حتی متوجه نخواهد شد که این اثر بخشی از آن مجموعه است.

 بازیگران و اجرا؛ تلاش در میانه‌ی فیلمنامه‌ای ناکارآمد

اگر از فیلمنامه‌ی سطحی و ساختار داستانی بی‌رمق فیلم بگذریم، بازی بازیگران نسبتاً قابل‌قبول است. ایندیا فاولر در نقش لوری، شخصیت اصلی داستان را با حساسیت و دقت اجرا می‌کند. سوزان سون در نقش مگان، دوست گاتیک و درون‌گرای لوری، لحظاتی از تنوع و تفاوت را در این فضای کلیشه‌ای ایجاد می‌کند.

با این حال، شخصیت‌ها چنان تک‌بعدی و بدون پیچیدگی نوشته شده‌اند که بازی خوب بازیگران نیز نمی‌تواند فیلم را نجات دهد.

 نوستالژی دهه ۸۰؛ نقطه‌ قوتی محدود

یکی از معدود نکات قابل‌توجه فیلم، بازآفرینی فضای دهه ۱۹۸۰ میلادی است. از موسیقی‌های پاپ آن دوران با حضور قطعاتی از Duran Duran، Roxette، Billy Idol، Bananarama گرفته تا طراحی لباس‌های رنگارنگ و دکورهای کلاسیک، فیلم از نظر بصری توانسته حال‌وهوای خاصی را ایجاد کند. اما این نوستالژی صرفاً در خدمت تزئین است و کمکی به روایت نمی‌کند.

بیشتر بخوانید: اخبار و مطالب سینمای جهان

 نتیجه‌گیری نهایی:

«Fear Street: Prom Queen» نه آن ترس روان‌شناختی دارد که مخاطب را به فکر فرو ببرد، نه آن خشونت تاثیرگذار و چشم‌گیر که طرفداران ژانر اسلشر انتظار دارند. با شخصیت‌هایی تک‌بعدی، روایت تکراری، پایان‌بندی اغراق‌آمیز و فقدان پیوند با داستان‌های قبلی، این اثر بیشتر شبیه یک اپیزود تلویزیونی فراموش‌شدنی است تا فیلمی سینمایی در یک فرنچایز موفق.

اگر صرفاً به دنبال یک سرگرمی سبک، با خون و جیغ و مقداری نوستالژی دهه هشتادی هستید، شاید این فیلم برایتان قابل تحمل باشد. اما اگر به دنبال کیفیت، روایت، یا حتی یک ترس واقعی هستید، «ملکه پرام» چیزی برای عرضه ندارد.

اگرچه «Fear Street: Prom Queen» از نظر جلوه‌های بصری و بازسازی دهه ۱۹۸۰ عملکرد قابل قبولی دارد، اما به‌واسطه فیلمنامه‌ای سطحی، شخصیت‌هایی تک‌بعدی و بی‌ارتباطی کامل با سه‌گانه اصلی، نمی‌تواند انتظارات طرفداران را برآورده کند. این فیلم بیشتر شبیه به یک اسلشر تیپیکال برای پُر کردن کاتالوگ نتفلیکس است تا ادامه‌ای شایسته برای فرنچایز موفق R.L. Stine.