پیمان قاسم‌خانی: فکر نمیکردم کارگردان متولد 1372 باشد/ در عمرم کت و شلوار نپوشیده بودم
کارگردان سریال «بازنده» که اخیرا در شبکه نمایش خانگی منتشر شد، حجم بالای میزان خشونت در سریال‌ها را جزو لاینفک آثار جنایی می‌داند و معتقد است: مخاطب کار جنایی می بیند که خشونت را ببیند و بنابراین باید هر لحظه بار خشونت خیلی از اتفاقات جنایی بیشتر و بیشتر شود و این چیز عجیب و غریبی نیست.
سریال بازنده مدارش بیشتر از آنکه تکیه بر روانشناسی باشد تاکید بر خشونت است. بری از نگاه به روانشناسی نیست و حتی شخصیت زن فیلم (سارا بهرامی) و همسرش (صابر ابر) پیشینه و رفتاری دارند که در لحظاتی بیننده احساس می‌کند گذشته شخصیت‌ها وصل به نگرشی است که شخصیت آنها را روانکاوی می‌کند.
طرح اولیه سریال بازنده قبل از مینی‌سریال «درمانگر» و در سال 98 نوشته و سپس در سال 1400 فیلمنامه‌اش کامل شد. اما درمانگر در سال 1401 تولید شد و هدف از ساخت آن این بود که مسیری را برایم باز کند تا بتوانم وارد اتمسفر سینما شوم و سریال بازنده را بسازم.
بازنده از همان قسمت اول مخاطب را مواجه کرد با جهانی که قرار نیست چندان گره‌ای به زمان و مکان داشته باشد. حسین‌پور سعی می‌کند جهان خودش را خلق کند. جهانِ بازنده برای آنکه بتواند لا مکانی و لا زمانی را تا حد ممکن پیش ببرد و از طرفی حلقه اتصالش با مخاطب را گم نکند، کد‌های مختلفی را درون اثر برای پوشش دادن این موضوع قرار می‌دهد.
سریال «بازنده» به قسمت‌های پایانی‌اش رسیده و نقدها و نظرات هم در باره آن بیشتر شده است.
ویدیویی از پشت‌صحنه سکانس تصادف مرگبار سریال «بازنده» با بازی علیرضا کمالی را ببینید.
بحران مرکزی سریال «بازنده» به تنهایی گستره‌ای از رمز و رازها و پیچیدگی‌ها را در ذهن ایجاد می‌کند و همین عامل اجازه می‌دهد تا داستان و شخصیت‌های آن ابعاد غیرقابل‌پیش‌بینی و غافلگیرکننده‌ای داشته باشند.
