نمايش تمام شد. رورانس نداشت. كسى نيامد. من بودم و تئاترم و شعبده حسينى مهر. خواستم خودم رو زودتر از سالن به بيرون برسونم تا صداى مردم از چيزى كه ديده بودم خارجم نكنه، خواستم نگهش دارم. يك كم بيشتر. حرمت تئاتر رو براى اولين بار در اين مملكت هم حس كردم و چقدر حالم خوبه.
