حقوق «مالکیت فکری» حقی معنوی و غیرملموس است که به موجب خلق اثری ادبی و هنری به وجود می‌آید و شاید به همین دلیل است که نسبت به سایر حقوق که جنبه مادی دارند، کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ چنانچه طی حدود یک قرن گذشته علی‌رغم تمام تغییرات رخ داده در حوزه فرهنگ و هنر و ورود تکنولوژی‌های جدید به این عرصه، هنوز هم یک قانون جامع و واحد پیرامون آن وجود ندارد.
حقوق «مالکیت فکری» در بخش ادبی و هنری حقوق ناشی از خلاقیت‌هایی است که قانون‌گذار به پدیدآورنده یک اثر اعطا می‌کند تا ضمن حفظ حقوق فرد، برای او مزیت‌هایی را هم به همراه آورد. با این وجود در یک قرن گذشته روند شکل‌گیری قانونی برای احقاق این حق در ایران با فراز و نشیب‌های متعددی همراه بوده است.
«درست است که ایران به قانون کپی رایت نپیوسته اما آیا در داخل کشور هم قرار است آثار یکدیگر را تکه تکه کنیم؟ آیا قرار است کارهای همدیگر را بدزدیم؟ آیا باید در مقابل این سرقت‌ها سکوت کنیم؟»
به گفته نجفی‌توانا قباحت سرقت و سوءاستفاده از دست‌آوردهای ادبی و هنری و فکری و معنوی تا حدی از بین رفته است که عملی مباح تلقی می‌شود.
