حمید جعفری با بیان انتظاراتش از رییس سازمان سینمایی و با ارزیابی عملکرد مالی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی گفت: تا وقتی این مرکز اساسنامه خود را منتشر نکند، هیچ ملاکی برای ارزیابی دقیق عملکرد مالی آن وجود ندارد.
مایکل داگلاس بازیگر سرشناس ادعا کرد اسپیلبرگ برای مخالفت با محصولات اچ‌بی‌او نگذاشت تا نخل طلای کن به وی اهدا شود.
آمار تفکیکی اطلاعات فروش و تعداد تماشاگر تماشاخانه‌های اداره کل هنرهای نمایشی تا روز جمعه ۱۷ خرداد مشخص شد.
تئاتر در ايران براي طبقه متوسط است. طبقه «اليت» و «مرفه» جامعه به تئاتر كاري ندارد. آنها پول و قدرت دارند. اين طبقه اصلا به نقد و دغدغه و تئاتر كاري ندارد. آنها در ثبات هستند. طبقه كارگر و پايين جامعه هم نمي‌تواند به ديدن تئاتر برود. آنها خسته و فرسوده هستند. تئاتر بايد به ديدن كارگر برود نه اينكه كارگر به ديدن تئاتر برود.
وقتي غمي نباشد لابد ماتمي هم نيست و سوگواري بي‌معناست. اما حداقل مي‌توان به ميانجي مرگ مادر، بار ديگر در كنار هم قرار گرفت و خانواده شد. در يكي از همان خانه‌هايي كه يادآور سليقه، ذوق و زيباشناسي دهه هفتاد شمسي است. خانه‌هايي مملو از چيزهاي سرد.
«ترور سرچشمه» بيش از آنكه تعبيري از يك رخداد باشد، كوششي است در جهت بازسازي يك دوره به مثابه امري نوستالژيك. از اين طريق است كه او موفق مي‌شود، ديدگاه سياسي‌اش نسبت به دوره تاريخي مورد نظر را بازسازي و به بيننده منتقل كند. همين رويكرد است كه كم‌و‌بيش موجب دوقطبي شدن قضاوت در مورد سينما و نوع نگرش او مي‌شود.
من در زمره فيلمسازان وابسته نيستم. فيلمسازي نيستم كه همسرم يا پدرم تهيه‌كننده باشد. به همين جهت بايد با شرايط كنار بيايم. در غير اين صورت معلوم نبود كه شرايط بهتري چه زماني برايم فراهم مي‌شود و آيا اساسا شرايط بهتر براي من و امسال ما وجود دارد يا خير؟ به همين جهت وقتي اين فرصت طلايي براي من پيش آمد از آن نهايت استفاده را بردم و اينجا با تاكيد مي‌گويم كه شايد استاندارد‌هاي لازم را اين فيلم نداشته باشد ولي فيلم الكن نساختم چون در اين صورت 5 عضو شوراي نمايش به اين فيلم راي اكران نمي‌دادند. حتما سر و شكلي دارد كه روي پرده عريض سينما قرار گرفته است.
نریمان حامد، فرزند فاطمه معتمدآریا هنرمند فیلمساز کشورمان، دست به ساخت مستندی درباره شاهنامه طهماسبی و چگونگی بازگشت آن به ایران زده است، که تهیه‌کنندگی آن هم برعهده فرزاد پاک است.
«امپراتور و آنجلو» اثر ایوب آقاخانی از ارتباط و تلاش برای برقراری ارتباط دو انسان با دو زبان متفاوت سخن می‌گوید.
چهر‌ه‌ها حق دارند یا نه؟ می‌توانند فرزندشان را دور از مرزها به دنیا بیاورند یا به احترام نظر مردم باید از این فکر صرف نظر کنند؟
حتمالاً در شبکه‌های اجتماعی عکس یا خبری از رامبد جوان و نگار جواهریان درباره سفرشان به کانادا خوانده‌اید. سفری که در ابتدا گفته شد برای اکران فیلم «قانون مورفی» در تورنتو بوده و در روزهای گذشته هم عکس‌هایی از این اکران منتشر شده اما به گمان غالب کاربران شبکه‌های اجتماعی، تنها برای یک مراسم اکران سینمایی نیست.
نمایش «جنایات و مکافات» به کارگردانی رضا ثروتی امشب اجرا نمی‌شود.
عضو کمیسیون فرهنگی اجتماعی شورای شهر تهران با انتقاد از وضعیت محوطه اطراف تئاتر شهر گفت: فضای فرهنگی مجموعه تئاتر شهر متعلق به تمام شهروندان است و نباید جو حاکم بر آن به گونه ای باشد که امکان حضور تمام اقشار در آن سلب شود.
نمایش «اکیپ» به نویسندگی محمد صادق خیمه کبود و کارگردانی محسن آقا قدیری و نمایش «خیانت به پینتر» به نویسندگی و کارگردانی رضا الهی شب گذشته (یکشنبه 19 خرداد) در مرکز تئاتر مولوی به صحنه رفتند.
یک کارشناس فرهنگی در پی حادثه تیراندازی در اطراف تئاتر شهر نوشت: «تغییر فضای بوستان دانشجو، مثلاً با توجه به حضور پررنگ بازنشستگان در بوستان تبدیل آن به بوستان بازنشستگان با اجرای برنامه‌های مختص آن می‌تواند یکی از این چاره جویی‌ها باشد. سخت گیری انتظامی در بوستان دانشجو نسبت به افراد خلافکار و معتادان خیابانی (منظور تبدیل محوطه به یک محوطه خاص انتظامی نیست) می‌تواند در مناسب شدن محوطه موثر باشد.»
شهرام گیل‌آبادی، کارگردان و مدیرعامل خانه تئاتر با اشاره به حادثه تیراندازی در محوطه تئاتر شهر گفت: تئاتر شهر را باید از بی‌تدبیری آزاد کرد، این مجموعه نمی‌تواند این‌قدر مورد هجمه قرار بگیرد و حمایت نشود.
هیات مدیره انجمن فیلم کوتاه ایران آرمین ایثاریان را به‌عنوان دبیر دهمین جشن مستقل فیلم کوتاه معرفی کرد.
فيلم عصر معصوميتِ پيش از جنبش «من‌هم» را تداعي ميكند؛ زماني كه مخاطب‌ها به فيلم‌هاي باشكوه جذب مي‌شدند، وقتي وست‌وود از سينماروها پر مي‌شد. مي‌گويد: «اين فرهنگ ديگر وجود ندارد. حتي اگر يك ميلياردر خل‌وضع تمام سالن‌هاي سينماي بلوار هاليوود را بخرد و آنها را به شكوه سابق‌شان برگرداند، فكر نمي‌كنم كسي قدم در آنها بگذارد. اگر بگذارند، من هم مي‌روم. من هم سهم خودم را ادا مي‌كنم. اما آن دوره گذشته است.» تارانتينو در تحقيقاتش تحت‌تاثير يافته‌هايش قرار گرفت: از چهره‌هاي جنبش «من هم» تا نژادپرستي‌هاي محرز در تبليغات. مي‌گويد: «به برنامه راديويي KHJ آن سال گوش مي‌دادم كه به بيل كازبي، جان فيليپس و تقريبا همه اشاره مي‌كرد. همه اين آدم‌ها، چهره‌هايي نابغه بودند كه با زمان گره خورده‌اند.»
تارانتينو بر پايه شگردي پست‌مدرنيستي، صداي يك راوي داناي كل را احضار ميكند تا با يك فلاش‌بك به صحنه پيشين، جنبه‌اي از نظر پنهان مانده را تصوير كند كه عملا بدل منطق بنيادينِ اثر نمي‌شود؛ يا وقتي در پايان، با حركت تيلت به پايين حضورِ شخصيت پنهان زير مغازه را رو ميكند كه تماما نسبت به حضورش بي‌اطلاع بوديم. اين در حقيقت، ترفندي شوك‌آور، ضد-تعليقي و يك تروكاژ و رودست‌زدن به مخاطب است كه راه فرار را براي ادامه داستان باز ميكند.
تارانتينو مثل هر هنرمند اصيل ديگري، چشم مخاطب را به وجهي جديد از جهان باز ميكند يا به همان امور مالوف و آشناي پيشين، منظري نو ميگشايد. او به ما نشان مي‌دهد كه دنياي خلافكارها، به اندازه ساير جاهاي آن، جنون‌آميز، پر از چرند و پرند و حرف اضافي، مملو از تصميمات غلط و اقدامات برنامهريزي نشده و تصادفي و سرشار از روزمرّگي و ملال است، يك دنياي ديوانه ديوانه ديوانه ديوانه.
