پایگاه خبری تئاتر: اگر علاقه‌مند به تماشای مستندهای زیست محیطی هستید این روزها مستندی در سایت‌های نمایش آنلاین فیلم عرضه شده که خبر از یک فاجعه زیست محیطی عجیب می‌دهد. مستندی که از دل شیرآبه‌های متعفن و کوهی از زباله به ما یادآور می‌شود که با دست خودمان داریم یکی از غنی‌ترین میراث‌های طبیعی بشر را از بین می‌بریم و هیچکدام حواسمان نیست.
اگر کنداکتور صداوسیما کمی استراتژیک‌تر و با برنامه‌تر چیده شود، شاید بهترین مکان برای نمایش چنین مستندی تلویزیون باشد و صداوسیما باید به دفعات و در شبکه‌های مختلف و پرتعداد ملی و استانی‌اش جای نگرانی نیست! را پخش کند تا همه جمعیت ۸۰ میلیونی ایران متوجه عمق فاجعه عظیمی که در این مستند درباره آن صحبت می‌شود، بشوند اما دریغ از آنکه در بحث چنین مهم نه صداوسیما رویکرد استراتژیک دارد و نه دولت برنامه‌ای!
مستند نیمه بلند جای نگرانی نیست! با توجه به اسم کنایه‌آمیزش نشان می‌دهد در کشوری که دارای بیشترین خط زیستی قدیمی‌ترین رویشگاه جنگلی جهان است چگونه با عدم آموزش همگانی می‌توان یک ثروت بزرگ را با خاک یکسان کرد!.
شاید این مستند به لحاظ ساختار و فرم نسبت به بسیاری از مستندهای دیگر پیشرو نباشد اما موضوع آن قطعا فراملی است و از نابودشدن ارزشمندترین و قدیمی‌ترین رویشگاه جنگلی جهان بدست خودمان حرف می‌زد و در این سیکل وحشتناک ویرانی، عحیب آنکه از همه ارکان دولت گرفته تا تک تک مردم. مقصر هستند اما انگار در این مورد نیز نمی‌خواهد پیشقدم شود تا از یک فاجعه جلوگیری کند.
تماشای جای نگرانی نیست! وقت چندانی نمی‌خواهد و در کمتر از نیم ساعت می‌توان آنرا دید اما حرفی که در این مستند زده می‌شود آنقدر بزرگ و عمیق است که می‌تواند ساعت‌ها و حتی روزها در پس ذهن ته‌نشین شود و مخاطب را به فکر وادارد.
مستند جای نگرانی نیست! نشان می‌دهد که اتفاقا جای نگرانی هست! و زیر پوست به ظاهر سرسبز جنگل‌های شمالی اتفاقی دارد می‌افتد که اگر هرچه زودتر با یک بسیج همگانی جلوی آن گرفته نشود شاید تا چند سال دیگر خبری از کهن ترین میراث طیبعی و رویشگاه جنگلی دنیا در نوار شمالی کشور نباشد.
مستند جای نگرانی نیست! برخلاف اسمش ثابت می‌کند که جای نگرانی است! چراکه یکی از بزرگترین بحران‌های امروز ما بحران افت کیفیت منابع آب در ایران است و ما در کشوری زندگی می‌کنیم که بدشت با کمبود منابع آب روبرو است و باید قدر قطره قطره آبمان را بدانیم و الان می‌بینیم که همان منابع آب اندک به دلیل عدم رعایت توسط مردم، شیرآبه‌ها دارد وارد سفره‌های زیرزمینی می‌شود و منابع آب سطحی ما را آلوده می‌کند و علاوه بر اینکه منابع زیرزمینی ما را آلوده می‌کند و سبب افزایش بیماری‌های مختلف می‌شود، کیفیت و درآمد ناشی از محصولات کشاورزی را هم کاهش می‌دهد.
شاید این از بد حادثه باشد که ارزشمندترین رویشگاه جنگلی جهان در کشور ما واقع شده است. هیچ رویشگاه جنگلی در جهان به قدمت جنگل‌های هیرکانی نمی‌رسد و تنها ما هستیم که ارزشمندترین رویشگران جنگلی جهان را داریم.
تنها رویشگران جنلگی جهان که یادگار عصر یخبندان است، رویشگران هیرکانی است و به همین دلیل هم در سازمان یونسکو ثبت جهانی شده است اما در عمل به دلیل نبود امکانات و فقر آموزش این میراث کهن را تبدیل به زباله‌دان و محل دفن زباله‌های شهری کرده‌ایم. میراثی گرانمایه‌ای که اگر زودتر به دادش نرسیم دیگر آیندگان این سرزمین با تصویری به نام «جنگل‌های هیرکانی» مواجه نخواهند بود.
نویسنده: احسان هوشیارگر
