پایگاه خبری تئاتر: نویسنده نمایشنامه‌های «خیال روی خطوط موازی» و «خنکای ختم خاطره» با اظهار تاسف از بی‌توجهی به صنف نمایشنامهنویسان در ایران اضافه کرد: از شرایط نامناسب و کم توجهی‌هایی که برای اهل قلم همواره بوده و هنوز هم هست، بسیار دلگیرم؛ به ویژه مشکلات نمایشنامهنویسان که در تمام دوره‌ها مهجورترین بوده‌اند و همیشه کمترین بها به آنان داده شده است.
آذرنگ با اشاره به شرایط دشوارخلق یک متن نمایشی توضیح داد: اساس هر اتفاق بزرگ در تئاتر، با نمایشنامه‌ای است که نویسنده‌اش برای نوشتن آن از روح و جانش مایه می‌گذارد اما جای تاسف دارد که در تمام این سالها در زمینه احقاق حقوق درخور شان نویسندگان هرگز یک گام هم جلو نرفته‌ایم.
نویسنده نمایشنامه «ترن» اظهار تاسف کرد: برای نگارش این متن هشت ماه وقت گذاشتم، به دلیل سر به زیر بودنی که سهم همیشه‌ی نویسندگان است، آسیبی جدی و برگشت ناپذیر به گردنم وارد شد و درد وحشتناکی را تحمل کردم، اما این‌ها برای چه کسی مهم است؟!
آذرنگ یادآور شد: سال گذشته وقتی شنیدم نمایشنامه «ترن» در مرحله بازخوانی رد شده، علت را از شورای انتخاب آثار جویا شدم. یکی از نمایندگان شورای یاد شده، بعد از تعریف و تمجیدهای بسیار از نمایشنامه، برای رد شدنش دلیلی آورد که مرا حیرت‌زده کرد و شرمسار روزگار خودم شدم.
نویسنده نمایشنامه «مادر مانده» افزود: این دوست به نمایندگی از اعضای شورای انتخاب آثار،عنوان کرد که ترسیدیم متن تو را بپذیریم اما در رده‌های بالاتر آن را رد کنند و ما را زیر سوال ببرند که چرا به این کار مجوز داده‌ایم! در آخر مسئولیت عواقبِ کلیه برخوردهای احتمالی سایر مدیران با نمایشنامه را به خود بنده محول کردند و این در حالی ست که در طول تمام دوره‌ها بیشترین بارِ تبعات مستقیما متوجه خود هنرمندان بوده است. این برخوردها تنها محدود به نمایشنامه «ترن» نمی‌شود، بلکه رویه‌ای‌ست که در مورد خیلی از نمایشنامه‌های من و بسیاری از آثار سایر نمایشنامه نویسان در پیش گرفته می شد.
وی تصریح کرد: تراژدی‌هایی که برای آثاری مثل «عشق و عالیجناب» و گروه پر تعدادش اتفاق افتاد، یا بلاهای شبه مصیبتی که گروه خود من در بازبینی‌های قریب به ده باره «دو لیتر در دو لیتر صلح» تجربه کردند … و این قصه تکراریست! کسانی که جسارت دفاع از هنرمندان را ندارند و مسئله اصلی شان حفظ موقعیت شغلی و شخصی شان است، جایشان در شوراهای انتخاب آثار، نظارت، حمایت و …. نیست.
وی اظهار تاسف کرد: ببینید این ماجرا چقدر تلخ و دردآور است. مدیران فرهنگی در بیشتر دوره‌ها به خصوص در هشت سال گذشته، ما را به سمتی برده‌اند که ترجیح بدهیم قلم نزنیم و سراغ متن خارجی برویم. طوری که خستگی بر ما غالب شود و نمایشنامهنویسان، دیگر حاضر نباشند وقت خود را برای پروسه ی فرساینده ای که قلع و قمع های نظارتی ایجاد می کرد هزینه کنند. اما « چنان نماند، چنین نیزهم نخواهد ماند.» کجایند مدیرانی که گمان می کردند دوامشان بر کرسی مدیریت بیش از بقای هنرمندان بر صحنه‌ها خواهد بود؟
حمیدرضا آذرنگ که چندی پیش از تصمیمش برای اجرای یک نمایشنامه خارجی خبر داده بود، اضافه کرد: بعد از ماجراهایی که برای «ترن» پیش آمد، از خودم پرسیدم برای چه دوباره چند ماه وقت بگذارم و بعد عده‌ای با نگاه سلیقه‌ای نمایشنامه‌ام را تکه تکه کنند؟ عده‌ای که گویا برای میزهایشان بیشتر از فرهنگ و هنر این سرزمین احساس خطر می‌کنند.اما با تمام دلگیری‌هایم باز هم تصمیم گرفتم در خانه خودم بمانم. از همین رو نگارش نمایشنامه “خانم ایکس” را آغاز کردم.
آذرنگ درباره نمایشنامه «خانم ایکس» توضیح داد: داستان این نمایشنامه درباره روابط خانواده چهار نفره‌ای‌ست که تصمیم غیر قابل پیش بینی مادرخانواده، چالش‌هایی را برای این زن و سه دختراو به وجود می آورد. شِمایی از فضای فانتزی و بی‌زمان و مکانِ نمایش قبلی‌ام «دو لیتر در دو لیتر صلح» در این اثر هم وجود دارد.
این کارگردان تئاتر از اجرای این نمایش همراه با نمایش قبلی‌اش «دو لیتر در دو لیتر صلح» خبر داد و به ایسنا گفت: علی رغم استقبال تماشاگران از نمایش «دو لیتر …. » متاسفانه امکان تمدید مجدد اجرا در آن زمان وجود نداشت و بسیاری از عزیزان از دیدن آن بازماندند. به همین دلیل این دو نمایش را همزمان با هم اجرا می کنیم.
آذرنگ که تصمیم دارد هر دو نمایش را در تماشاخانه ایران‌شهر به صحنه ببرد، درباره تغییر احتمالی در گروه بازیگران نمایش «دو لیتر در دو لیتر صلح» گفت: ایده‌آل این است که با همان گروه قبلی کار کنم اما اگر هر یک از بازیگران به هر دلیلی نتواند در اجرای دوباره همراه ما باشد، ناچارم بازیگر دیگری را جایگزین کنم.
نویسنده نمایشنامه «دو متر در دو متر جنگ» در پایان صحبتش اظهارامیدواری کرد: در شرایط جدید نوع نگاه نسبت به فرهنگ و هنر تغییر کند و این تغییر نگرش فقط به مسایل مادی و افزایش دستمزد نمایشنامهنویسان محمدود نشود بلکه بسیار فراتر از این برود.
