چارسو پرس: هنوز باور نمی کنم حسین نمازی که اثر خوش ساخت شادروان را به تصویر کشید کارگردان این فیلم است، ایده فیلم تکراری بود، همان شادروان را می بینیم با بازیگرانی متفاوت و قصه ای ضعیف، پر استعداد بود و می توانست بیش از پیش بدرخشد، همه چیز داشت تا موفق شود اما قربانی فیلمنامه ضعیف خود شد.
پیرنگ فیلمنامه قوی نبود، پخته نشده بود، کنش مند نبود، سردرگم و آشفته بود، عنصر ارتباطی اش پول بود که همگان بخاطرش به زحمت افتاده بودند، تعلیق های ضعیفش باعث شده بود عنصر غافلگیری را از دست بدهد، دیالوگ هایش روان نبود، هیچ استانداردی نداشت، کشمکش آفرین نبود، بمباران اطلاعاتی می‌کرد، شعاری و گل درشت بود، گاهی طنز داشت که سعی می‌کرد کشش ایجاد کند ولی ضعیف بود،فقط آنچیزی که شادروان را موفق ساخت در درجه اول دیالوگ های رفت و برگشتی خوبش بود، وگرنه طرح کنش و واکنش ضعیفی داشت، عطف بندی قوی نداشت، قهرمانش تلاش می‌کرد تا از سد موانع ضد قهرمان ضعیفش بگذرد اما با کمک نویسندهموفق می شد.
طراحی صحنه و لباسش بسیار پر زحمت و خوب بود، گریمی طبیعی داشت، منطبق با خواستگاه فرهنگی و اجتماعی بود.
صدا تمییز نبود، گاهی نامفهوم می‌شد، افکت صوتی و فضا سازی داشت که خوب بود، در تدوین نیز آغاز فیلم نامناسب بود، جذب نمی‌کرد،نماهای اضافی حذف نشده بود، چینش سکانس ها دقیق نبود، سرعت فیلم می‌افتاد و ریتم آن کند بود.
بازیگران درجه یکی داشت، همه در نقش آفرینی دقیق بودند، از میمیک صورت تا شخصی کردن نقش، از انعطاف جسمانی تا روان ادا کردن دیالوگ جملگی مثبت بودند اما نمی توانستند یک تنه ضعف های فیلمنامه با دیالوگ پردازی های پر مشکلش را جمع کنند.
کارگردان در زاویه و قاب بندی خوب بود، حرکت دوربینش حرفه ای بود، گریم و میزانسن بسیار خوبی طرح کرده بود ولی فیلمنامه را چکش کاری نکرده و بر تدوین و صدا نظارت نکرده بود اما بازی خوبی را توانسته بود از بازیگرانش بگیرد.
باور دارم فیلم در اکران عمومی با تیزرهایی پرشور مخاطب را به سوی خود خواهد کشاند اما امیدوارم سال آینده حسین نمازی را با اثری قوی دربابیم و تحسینش کنیم.
منبع: سینما اعتماد
نویسنده: لقمان مداین
