کنار گذاشتن فیلم «پیر پسر» از لیست جشنواره فیلم فجر امسال بار دیگر بحث‌های داغی پیرامون نگاه سلیقه‌ای و سیاسی به آثار سینمایی ایجاد کرده است. آیا این تصمیم بر پایه معیارهای فنی و هنری بوده یا تحت تأثیر فشارهای بیرونی اتخاذ شده است؟
چارسو پرس: حذف فیلم «پیر پسر» از جشنواره فیلم فجر 1402، موجی از انتقادات را در جامعه سینمایی و بین علاقه‌مندان به هنر هفتم به همراه داشته است. این اقدام نه‌تنها سوالاتی جدی درباره سیاست‌های انتخاب فیلم‌ها در این جشنواره مطرح کرده، بلکه بر اعتبار و استقلال سینمای ایران نیز سایه افکنده است.

نگاهی به جایگاه جشنواره فیلم فجر
جشنواره فیلم فجر، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای فرهنگی ایران، همواره محلی برای کشف استعدادها و نمایش تنوع سینمایی بوده است. اما در سال‌های اخیر، سیاست‌زدگی و نگاه‌های جناحی در انتخاب آثار، اعتماد به این رویداد را کاهش داده است. حذف فیلم‌های بحث‌برانگیز یا متفاوت، همچون «پیر پسر»، نمونه‌ای از این رویه است که نشان می‌دهد شاید معیارهای هنری دیگر اولویت اصلی نباشند.


«پیر پسر»؛ قربانی نگاهی سلیقه‌ای؟
فیلم «پیر پسر» با تیمی حرفه‌ای و روایتی متفاوت، از جمله آثاری بود که پیش‌بینی می‌شد به یکی از شانس‌های اصلی جشنواره تبدیل شود. با این حال، کنار گذاشته شدن این اثر بدون توضیح شفاف، فرضیه‌هایی چون برخوردهای شخصی، اختلافات سیاسی یا عدم تطابق با معیارهای رسمی را تقویت می‌کند. این در حالی است که سینما به‌عنوان هنری جهانی، باید محلی برای انعکاس دیدگاه‌های گوناگون باشد.

بیشتر بخوانید: مطالب و اخبار سینمای ایران


پیامدهای حذف آثار متفاوت
این‌گونه حذف‌ها، تأثیرات منفی مستقیمی بر فضای سینمایی کشور دارد. از سویی، خلاقیت فیلم‌سازان را محدود می‌کند و از سوی دیگر، اعتماد عمومی را نسبت به جشنواره کاهش می‌دهد. جشنواره‌ای که قرار است آیینه‌ای از توانمندی‌های سینمای ایران باشد، نباید به پلتفرمی برای حذف صداهای متفاوت تبدیل شود.


خواسته جامعه سینمایی
منتقدان و اهالی سینما خواستار شفافیت بیشتر در فرآیند انتخاب فیلم‌ها و کاهش دخالت‌های غیرفنی هستند. جشنواره فیلم فجر نیازمند بازنگری در ساختار خود است تا بتواند بار دیگر به مأموریت اصلی خود، یعنی حمایت از هنر و هنرمندان، بازگردد.

حذف فیلم «پیر پسر» نمونه‌ای از چالش‌های جدی جشنواره فیلم فجر در سال‌های اخیر است. بازگشت به اصول اولیه، شفافیت و اولویت دادن به ارزش‌های هنری، تنها راه بازسازی اعتماد و احیای جایگاه این رویداد فرهنگی است. در غیر این صورت، جشنواره‌ای که روزی افتخار سینمای ایران بود، به عرصه‌ای برای حذف استعدادها و محدودیت اندیشه‌ها تبدیل خواهد شد.