نقد فیلم The Wedding Banquet | ضیافت ازدواج

چارسو پرس: فیلم The Wedding Banquet نسخه‌ای به‌روز شده از اثر کلاسیک آنگ لی در سال ۱۹۹۳ است؛ اما با روایتی تازه و بازیگرانی مطرح. در این نسخه جدید، دو زوج همجنس‌گرا تصمیم می‌گیرند که بین یکی از مردان و یکی از زنان ازدواجی صوری شکل بگیرد: یکی برای دریافت گرین‌کارت، و دیگری برای تأمین مالی مراحل لقاح مصنوعی.

در این بازسازی معاصر، لیلی گلادستون (ستاره‌ی Killers of the Flower Moon) و کلی مری ترن (Star Wars: The Last Jedi) در نقش لی و آنجلا ظاهر می‌شوند؛ زن و شوهری همجنس‌گرا که در آرزوی فرزند هستند اما دومین تلاش‌شان برای IVF هم با شکست روبه‌رو شده است. از سوی دیگر، بوون یانگ و هان گی‌چان در نقش کریس و مین، در خانه‌ی مهمان واقع در حیاط لی و آنجلا زندگی می‌کنند. مین که در آستانه‌ی پایان اعتبار ویزای اقامتش است و از سوی خانواده‌ای سنتی در کره‌جنوبی حمایت نمی‌شود، پیشنهادی زیرکانه می‌دهد: ازدواجی صوری با آنجلا، در ازای پرداخت هزینه‌ی IVF.

همه‌چیز طبق برنامه پیش می‌رود تا زمانی که مادربزرگ مین، با بازی درخشان یون یو-جونگ (برنده اسکار برای فیلم Minari) از راه می‌رسد، و شرایط کاملاً از کنترل خارج می‌شود.

در میان این آشفتگی‌ها، بازیگران اصلی فیلم لحظات دلنشینی خلق می‌کنند. به‌ویژه کلی مری ترن که فرصت زیادی برای بروز احساسات عمیق خود پیدا کرده و در مسیر درونی مادر شدن، با ترس‌ها و زخمی‌های گذشته‌اش مواجه می‌شود. لیلی گلادستون نقش خود را با هوشمندی و طنز اجرا می‌کند. از سوی دیگر، بوون یانگ که بیشتر با نقش‌های کمدی شناخته می‌شود، این‌بار چهره‌ای جدی‌تر از خود نشان داده، اگرچه مخاطب گاهی انتظار دارد او کمی از استعداد کمدی‌اش را نیز به نمایش بگذارد. تنها بازیگری که اندکی از لحن فیلم فاصله گرفته، هان گی‌چان است که بازی‌اش کمی اغراق‌شده و ملودراماتیک به نظر می‌رسد.

فیلم به کارگردانی اندرو آن (کارگردان Fire Island)، حال و هوایی آرام و مینیمال دارد. فضای گرم و ملموس خانه و روابط شخصیت‌ها به خوبی ساخته شده، اما نکته‌ی منفی، ضعف در ریتم و کشش داستانی است. تنش‌هایی که در داستان ایجاد می‌شوند اغلب بدون عمق لازم از بین می‌روند و مخاطب چندان انگیزه‌ای برای پیگیری ادامه‌ی ماجرا پیدا نمی‌کند.

با وجود اینکه The Wedding Banquet در ظاهر یک رمانتیک-کمدی معرفی شده، اما لحن کلی آن بیشتر به یک درام خانوادگی می‌ماند. شوخی‌های گاه‌به‌گاه یا لحظات طنزآمیز، بیشتر باعث ناهماهنگی در لحن می‌شوند تا تنوع احساسی. موسیقی نیز حضور بسیار کمی دارد، در حالی‌که در صحنه‌هایی که استفاده می‌شود، تأثیر عمیقی دارد و جای خالی‌اش در بقیه فیلم حس می‌شود.

در نهایت، The Wedding Banquet با وجود بهره‌گیری از ایده‌ای جذاب و گروهی از بازیگران توانا، نتوانسته به پتانسیل کامل خود دست پیدا کند. فیلم لحظاتی شیرین و احساسی دارد، اما در کلیت، با شخصیت‌پردازی‌های سطحی و روایت کند، موفق به خلق اثری ماندگار نمی‌شود.