نقد فیلم رنگ‌های زمان «Colours of Time»: درامی دلنشین درباره هنر، خاطرات و ریشه‌های خانوادگی

چارسو پرس سینمای فرانسه همواره بستری بوده برای روایت‌هایی شاعرانه و ژرف درباره انسان، تاریخ و هنر. سزاریک کلاپیش، کارگردان شناخته‌شده‌ی فرانسوی، با فیلم جدید خود «Colours of Time» (با عنوان فرانسوی «La venue de l’avenir») بار دیگر به سراغ پیوند میان گذشته و حال رفته است؛ این‌بار در قالب داستانی چندلایه که هنر، تاریخ و خانواده را به هم گره می‌زند. فیلمی که هم برای مخاطبان داخلی فرانسه و هم برای علاقمندان جهانی به سینمای هنری اروپا و دوران بل‌اپوک تجربه‌ای بصری و احساسی خواهد بود.

فیلم سینمایی «رنگ‌های زمان» (Colours of Time) به کارگردانی سزاریک کلاپیش (Cédric Klapisch)، کارگردان مطرح سینمای فرانسه، روایتی لطیف و انسانی از پیوند نسل‌ها، جست‌وجوی هویت، و بازتاب هنر در بستر زمان است. این فیلم با ساختاری دو زمانه (دو روایت موازی در گذشته و حال)، به شکلی خیال‌انگیز، دوران بل‌اپوک پاریس را به دوران معاصر پیوند می‌زند؛ جایی که هنر، خاطره و خانواده در تار و پود داستان تنیده می‌شوند.

در بخش تاریخی فیلم، سوزان لیندون نقش آدِل، دختر جوانی از روستا را بازی می‌کند که در سال ۱۸۹۵ به دنبال یافتن مادرش راهی پاریس می‌شود. در کنار او شخصیت‌هایی مانند نقاشان جوان، هنرمندان نوگرا و حتی نام‌هایی چون مونه، نادار و ویکتور هوگو در بستر خیال و واقعیت ظاهر می‌شوند؛ روایتی که با حضور درخشان طراحی صحنه و لباس و تصویرپردازی شاعرانه، رنگی تازه به تاریخ هنر فرانسه می‌دهد.

بیشتر بخوانید: اخبار و مطالب سینمای جهان

در خط داستانی معاصر، گروهی از نوادگان آدِل — از جمله یک عکاس جوان، یک زن بیزینس‌من موفق، یک معلم بازنشسته و یک زنبوردار — در تلاش برای رمزگشایی از گذشته‌ی خانوادگی‌شان، به خانه‌ی متروکه‌ای در نرماندی قدم می‌گذارند. حضور اشیاء، نامه‌ها، و نقاشی‌های به جا مانده از آدِل، پیوندی میان گذشته و حال برقرار می‌کند و باعث می‌شود شخصیت‌های امروزی در جست‌وجوی هویت شخصی و معنای زندگی خود تأمل کنند.

کلاپیش با نگاهی گرم و سرشار از نوستالژی، تلاش می‌کند سینمایی سرگرم‌کننده و در عین حال تأمل‌برانگیز ارائه دهد. گرچه روایت گذشته درخشان‌تر و بازی سوزان لیندون چشم‌گیرتر است، اما داستان‌های شخصیت‌های معاصر نیز با چاشنی طنز، احساس و کشمکش‌های درونی رنگ و بویی انسانی می‌یابند.

«رنگ‌های زمان» اثری است که در مرز خیال و واقعیت، تاریخ و حال، ایستاده و تماشاگر را به سفری تصویری در دل تاریخ هنر فرانسه و جست‌وجوی هویت خانوادگی می‌برد. این فیلم برای علاقه‌مندان به سینمای اروپا، دوست‌داران ادبیات تصویری و مخاطبان مشتاق به تماشای آثار با مضامین چندلایه و فرهنگی، تجربه‌ای دل‌پذیر و متفاوت خواهد بود.

اینجا بخوانید: معرفی، نقد و بررسی فیلم‌های خارجی

فیلم «رنگ‌های زمان» بدون آن‌که مدعی کشف حقیقتی بزرگ یا خلق درامی پرتنش باشد، مخاطب را به سفری لطیف میان خاطره و واقعیت می‌برد. نگاهی گرم و انسانی به زندگی‌هایی که شاید در حاشیه تاریخ مانده‌اند اما همچنان حامل معنا، زیبایی و احساس‌اند. این اثر، با بهره‌گیری از جذابیت‌های بصری دوران بل‌اپوک و تأمل در هویت و میراث خانوادگی، نمونه‌ای موفق از سینمای ملایم ولی اندیشمند اروپایی به شمار می‌رود — فیلمی برای آن‌ها که دوست دارند از میان عکس‌ها، نامه‌ها و رنگ‌ها، به عمق زمان سفر کنند.