نقد فیلم «Happy Gilmore 2» | آدام سندلر بازمی‌گردد: انفجاری از نوستالژی، شوخی و خشم کنترل‌نشده

چارسو پرس: «Happy Gilmore 2» مثل گردهمایی ۳۰ ساله دبیرستانی‌های فیلم اصلی است — پر از شوخی‌های آشنا، شخصیت‌های بازگشته و ضرباهنگ کمدی آشنای آدام سندلر — اما با لبه‌ای تیز و امروزی‌تر. این فیلم یک نسخه تقلبی یا نوستالژیک از کمدی‌های عامه‌پسند دهه ۹۰ نیست؛ بلکه یک احیای واقعی‌ست از همان خشم کودکانه و انفجاری سندلر که در اوج دوران «بیلی مدیسن» و «واتربوی» دیده بودیم.

در فیلم‌های کمدی دهه ۹۰، سندلر نقش آدمی کودک‌مانده و ضد اجتماعی را بازی می‌کرد که برای جا افتادن در جامعه باید دست به مبارزه می‌زد. حالا بعد از سال‌ها شهرت، ممکن است بپرسید: آیا سندلر هنوز می‌تواند همان بازندهِ شورشی سابق باشد؟ پاسخ این است: بله، و خیلی راحت! چون او هنوز بازیگر فوق‌العاده‌ای‌ست و فیلمنامه «Happy Gilmore 2» — که او با تیم هرلی، نویسنده قسمت اول نوشته — راهی احمقانه اما مؤثر پیدا کرده تا «هپی» را دوباره به حاشیه بفرستد.

فیلم با فلش‌بکی آغاز می‌شود از پایان خوش قسمت اول: هپی با ویرجینیا (جولی بوون) ازدواج کرده، صاحب پنج فرزند شده و شش قهرمانی در گلف کسب کرده. اما یک شلیک سهمگین از چوب گلف، باعث مرگ تصادفی همسرش می‌شود و هپی برای همیشه با گلف خداحافظی می‌کند — و به الکل پناه می‌برد.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم «می‌دانم تابستان گذشته چه کردی»: یک اسلشر ساده با طعم «جیغ» اما بدون جذابیت واقعی

در زمان حال، هپی ۵۸ ساله، به یک شکست‌خورده کامل بدل شده: یک الکلی تمام‌عیار که در سوپرمارکت کار می‌کند و فلاسک‌های الکلش به شکل خیار، آسیاب فلفل و وسایل روزمره طراحی شده‌اند! سندلر، با ریشی خسته و نگاهی تهی، این نسخه از هپی را بازی می‌کند بدون اینکه روح طنز فیلم را فدا کند.

اما بازگشت نزدیک است. دخترش وینا (با بازی سانی سندلر) به مدرسه باله پاریس پذیرفته شده و برای تأمین شهریه‌اش، هپی باید دوباره به میادین گلف برگردد. بازگشتی که با یک مونتاژ تمرینی به سبک دهه ۸۰ و موزیک «Juke Box Hero» از گروه Foreigner جان می‌گیرد.

اما رقیبان او حالا نسل جدید گلف‌بازان هستند: اعضای لیگ «Maxi Golf» با قوانین عجیب مدرن — مثل ساعت زمان برای ضربه و زمین‌های هفت‌سوراخی! حتی بازیکنانشان جراحی خاصی روی لگن انجام داده‌اند تا دامنه ضربه‌شان بیشتر شود! در رأس این تیم، شخصیتی عجیب با ریش بدترکیب (با بازی بنی سفدی، کارگردان «الماس تراش‌نخورده») قرار دارد.

فیلم پر از ارجاعات مستقیم به قسمت اول است: تمساح‌ها، مشت‌زنی‌ها، و حتی بازگشت کریستوفر مک‌دونالد در نقش «شوتر مک‌گاوین» که از تیمارستان بازگشته. بن استیلر نیز نقش آزارگر خانه سالمندان را احیا کرده — حالا به‌عنوان راهنمای جلسات ترک اعتیاد! حتی پسر شخصیت چابز (کارل ودرز) هم بازمی‌گردد، با دست چوبی! از نقش‌آفرینان فرعی هم می‌توان به کوین نیلون، راب اشنایدر و مارچلو هرناندز از SNL اشاره کرد.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم Before/After | نگاهی صمیمی به پیوند مو و پیوند دل در یک درام بلژیکی متفاوت

فیلم به سنت کمدی‌های عامه‌پسند که همیشه منتقدان را مقابل تماشاگران قرار می‌داد، وفادار است — از «Rambo» و «Porky’s» گرفته تا فیلم‌های آدام سندلر. زمانی منتقدان، سندلر را به‌خاطر طنز تند و بی‌قاعده‌اش طرد کردند. اما حالا می‌توان دید که این خنده‌ها عمدی بودند: خشم کنترل‌نشده یک دلقک پست‌مدرن که ترجیح می‌دهد فریاد بکشد تا لطیفه تعریف کند.

در «Happy Gilmore 2»، سندلر هنوز همان کمدین خشمگین، آشفته و پرشور است؛ یک دلقک یهودی با انرژی پانک‌راک که با هر ضربه گلف، دوباره به دوران طلایی‌اش بازمی‌گردد.