چارسو پرس: «Terrestrial» یک کمدی شاد و در عین حال تلخ از سوءتفاهم‌ها، دروغ‌ها و توهم است؛ فیلمی که در ابتدا وعده علمی‌تخیلی می‌دهد، اما در عمل به سفری درونی در دل انکار واقعیت تبدیل می‌شود. این اثر، اولین فیلمنامه تولید‌شده از ساموئل جانسون و کانر دیتریش است که در جشنواره Fantasia به نمایش درآمده و هم‌زمان بهترین فیلم کارنامه استیو پینک نیز محسوب می‌شود. کارگردانی که پیش‌تر او را با کمدی استودیویی «ماشین زمان جکوزی» می‌شناختیم، این‌بار جهشی موفق در کنترل لحن و ساختار روایی داشته است.
اگرچه غیبت نام‌های بزرگ هالیوود ممکن است باعث شود فیلم در ابتدا کمتر دیده شود، اما ترکیب زیرکانه ژانرها، شوخ‌طبعی هجوآمیز و داستانی غیرقابل پیش‌بینی می‌تواند به‌مرور زمان برای این اثر مستقل، مخاطبانی وفادار و فرقه‌ای (Cult) به همراه بیاورد.
فیلم با تصاویری مضحک از یک سریال علمی‌تخیلی ساختگی در دهه ۹۰ آغاز می‌شود — شلیک‌های لیزری، سیاره‌ای بیگانه، و قهرمانانی که زنده مانده‌اند. این سکانس در واقع بخشی از اقتباس تلویزیونی یک مجموعه تخیلی با عنوان «چرخه نپتون» است. سپس متوجه می‌شویم که این برنامه از طریق مانیتور تلویزیون در خانه‌ای در حال پخش است — خانه‌ای که پر از آثار خون و اجساد است.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Happy Gilmore 2» | آدام سندلر بازمی‌گردد: انفجاری از نوستالژی، شوخی و خشم کنترل‌نشده
در همین حین، گروهی از دوستان قدیمی دانشگاهی راهی خانه آلن (با بازی جرماین فاولر) هستند، نویسنده‌ای که اخیراً ناپدید شده و آن‌ها نگران حالش هستند. ظاهراً او به موفقیتی عظیم رسیده: فروش حق انتشار و اقتباس سینمایی از سری فانتزی‌اش، و حالا ساکن عمارتی مجلل در تپه‌های لس‌آنجلس است — خانه‌ای پر از یادگارهای ارزشمند از دنیای «چرخه نپتون» و نویسنده‌اش، اس.جی. پرسل، کسی که آلن او را «بزرگ‌ترین نویسنده علمی‌تخیلی تاریخ» می‌نامد.
دوستانش تحت تأثیر قرار می‌گیرند، اما این ملاقات فقط برای جشن گرفتن نیست. «مدی» (با بازی پائولین شالامه)، «رایان» (جیمز موروسینی) و «ویک» (ادی مودیکا) در واقع مأموریت دارند، از طرف مادر آلن، وضعیت روانی‌اش را بررسی کنند. رفتارش نیز مشکوک و غیرعادی‌ست، موضوعی که رایان حسود به‌شدت به آن دامن می‌زند — کسی که آلن را رقیب عشقی سابق خود می‌داند.
وقتی میهمانان در خانه می‌چرخند، ناگهان شخصی ناشناس وارد می‌شود و می‌پرسد: «تو دیگه کی هستی؟»… و در این لحظه، فیلم با یک پرش زمانی به «سه ماه قبل» می‌رود.
در آن زمان، آلن به‌جای عمارت، در ماشینش می‌خوابد، در یک رستوران کار می‌کند و نامه‌های ردّیه ناشران را یکی پس از دیگری دریافت می‌کند. تا اینکه روزی، مشتری‌ای غیرمنتظره وارد می‌شود: خود اس.جی. پرسل (با بازی برندان هانت)! آلن فرصت را غنیمت می‌شمارد، حتی با اینکه پرسل شخصیتی متکبر و غیرقابل‌تحمل دارد — و ظاهراً با بدهی‌های سنگین دست‌وپنجه نرم می‌کند.
در ادامه، فیلمنامه با ساختاری پیچیده، بارها زمان و زاویه دید را تغییر می‌دهد و روایت را از منظر شخصیت‌های مختلف بازسازی می‌کند. این ترفند باعث می‌شود تماشاگر کم‌کم به حقیقت داستان نزدیک شود، اما شخصیت‌ها در بی‌خبری کامل، دست به تصمیم‌هایی می‌زنند که هم اشتباه و هم خطرناک‌اند.
در نهایت، فیلم به کمدی سیاه کاملی از اشتباهات منجر می‌شود که با خشونت و پایانی خونین همراه است. اما از آنجا که هیچ‌کدام از شخصیت‌ها آن‌قدرها همدلانه نوشته نشده‌اند، حتی پایان تلخ نیز با لحن طعنه‌آمیز فیلم هماهنگ است. تماشاگر ممکن است حتی بپرسد: این‌ها اصلاً چرا از اول با هم دوست بودند؟
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «می‌دانم تابستان گذشته چه کردی»: یک اسلشر ساده با طعم «جیغ» اما بدون جذابیت واقعی
کارگردانی استیو پینک نیز مانع از آن می‌شود که فیلم بیش از حد سرد و حساب‌گرانه جلوه کند. او با مهارتی بالا بین ژانرها حرکت می‌کند: از طنز اجتماعی نسل Z و سکانس‌های کمپ‌گونه «نپتون» با بازی‌های بامزه از کریگ رابینسون و راب کوردری، تا حس تعلیق خانه‌ای تاریک و پر رمز و راز و خیال‌پردازی‌های فانتزی ذهن آلن که در حال فروپاشی است.
بازیگران نیز در تعادلی هوشمندانه میان رئالیسم و کاریکاتور حرکت می‌کنند. فیلمبرداری تام هرنکویست با قاب‌های عریض و شیک، در کنار تدوین روان نئال وین و موسیقی الکترونیک جیمز مک‌آلیستر، اثری چشم‌نواز و گوش‌نواز را خلق کرده‌اند که در عین پیچیدگی، هرگز حوصله‌سربر نمی‌شود.
«Terrestrial» اثری مستقل و به‌ظاهر کوچک است که با مهارت فراوان ساخته شده؛ فیلمی با لایه‌های روایی زیاد که ممکن است تماشاگر را برای دفعات دوم و سوم نیز به سالن بازگرداند — برای کشف رازهایی که در نگاه اول پنهان مانده بودند.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
