چارسو پرس: «Happy Gilmore 2»، دنباله مورد انتظار فیلم کلاسیک کمدی-ورزشی دهه ۹۰، با روایتی عجیب و غریب آغاز می‌شود: Happy در همان دقایق ابتدایی، با یک شات اشتباه، همسرش را می‌کشد! بله، دقیقاً همان ویرجینیا (با بازی جولی بوئن) که در قسمت اول دلش را برده بود. این شوک عجیب، مسیر داستان را به کلی تغییر می‌دهد و ما را وارد دنیای افسرده و نابسامان گیل‌مور می‌کند.
پس از مرگ همسرش، او که حالا پدر پنج فرزند است، از دنیای گلف کنار می‌کشد و با دختر کوچکش (با بازی سانی سندلر، دختر واقعی آدام سندلر) به محله‌ای فقیرنشین نقل مکان می‌کند. گیل‌مور به الکل پناه می‌برد، تا زمانی که معلم باله دخترش (با بازی جکی سندلر، همسر آدام سندلر) به او می‌گوید دخترش استعداد حضور در یک آکادمی معتبر در پاریس را دارد. این انگیزه‌ای می‌شود تا گیل‌مور برای تأمین شهریه، دوباره چوب گلفش را بردارد.
اما این بار دیگر خبری از نجات خانه مادربزرگ نیست. گیل‌مور وارد تور گلفی زیرزمینی می‌شود که توسط یک کارآفرین دلال نوشیدنی انرژی‌زا اداره می‌شود – مسیری که به طرز واضحی، انتقادی به وضعیت فعلی گلف حرفه‌ای است.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «The Home» | فیلمی بی‌رمق از خالق «The Purge» و بازی ضعیف پیت دیویدسون
سندلر و نویسنده همیشگی‌اش، تیم هرلیهی، همچنان طنزهای تکرارشونده‌ای را در فیلم گنجانده‌اند: از فلاسک‌سازی با وسایل عجیب (مثل کنترل تلویزیون یا برس چوب گلف) گرفته تا حضور همیشگی رفقای SNL (کوین نیلون، جان لاویتز) و چهره‌های آشنای کمپ سندلر (راب اشنایدر، استیو بوشمی). حتی به بازیگرانی که دیگر در قید حیات نیستند نیز ادای احترام شده است – از جمله کارل ودرز فقید (همان مربی یک‌دست، چابز) با صحنه‌ای بامزه در قبرستان!
اما این بار داستان به‌جای یک تازه‌وارد، درباره یک اسطوره در حال افول است. گیل‌مور اکنون هم‌تراز تایگر وودز است و در کنار اسطوره‌هایی مانند جک نیکلاوس، فرد کاپلز، و حتی جان دالی زندگی می‌کند. فیلم مملو از کامئوهای ورزشی است؛ از اسکاتی شففلر (که به دستگیری‌اش در PGA اشاره می‌شود) تا ویلی زالاتوریس که به‌شکل بامزه‌ای شبیه اولین کدی گیل‌مور است.
با وجود تمام این ادای دین‌ها، فیلم گاهی بیش از حد شلوغ می‌شود. حضور همه اعضای خانواده سندلر، شوخی‌های دیجیتالی با پادکست‌هایی مثل Call Her Daddy، و بازیگرانی مثل Bad Bunny که در نقش پیش‌خدمت تبدیل‌شده به کدی (با نام اسکار) ظاهر می‌شود، در پایان باعث شده فیلم حالتی پرآشوب و کش‌دار پیدا کند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «زمینی» (Terrestrial) | کمدی سیاه، تخیل دیوانه‌وار و دروغ‌هایی که به خون ختم می‌شوند
برای مخاطبانی که به گلف علاقه‌ای ندارند یا تجربه تماشای SNL دهه ۹۰ را نداشته‌اند، این فیلم شاید کاملاً بی‌مفهوم باشد. اما برای نسلی که با کمدی‌های تابستانی آن زمان زندگی کرده، این بازگشت می‌تواند خوشایند، هرچند ناقص، باشد.
منبع: guardian
نویسنده: نسرین پورمند
