نقد فیلم «Mektoub, My Love: Canto Due»؛ پایان دیرهنگام سه‌گانه عبدللطیف در سواحل سِت

چارسو پرس: فیلم «Mektoub, My Love: Canto Due» که پس از شش سال انتظار در مرحله پس‌تولید، سرانجام در جشنواره «Locarno Film Festival» به نمایش درآمد، شایسته عنوان «دیر‌اکران» است؛ هرچند اینکه واقعاً «انتظارش ارزش داشته» باشد، جای بحث دارد. این فیلم سومین و به‌احتمال زیاد آخرین بخش از مجموعه سینمایی عبدللطیف کشیش، کارگردان فرانسوی-تونسی، است که داستان عشق، هوس و ناآرامی‌های جوانی را در بندر سنگلاخ «Sète» فرانسه در اواسط دهه ۹۰ میلادی روایت می‌کند.

«Canto Due» همان ویژگی‌های اشباع حسی و کندی روایی دو فیلم قبلی این مجموعه — «Canto Uno» محصول ۲۰۱۷ و «Intermezzo» محصول ۲۰۱۹ — را دارد که نقدهای متوسط تا منفی را برایشان به همراه آورد. «Intermezzo» تقریباً بی‌داستان و با زمانی بیش از ۲۰۰ دقیقه، از نظر تجاری شکست خورد. حاشیه‌های خارج از فیلم، از جمله اختلاف بین کشیش و بازیگر «Ophélie Bau» بر سر گنجاندن یک صحنه رابطه جنسی واقعی و طولانی در نسخه نهایی و همچنین ورشکستگی شرکت تولیدکننده، نیز بر این شکست افزود. در نهایت، با فاصله ۸ ساله بین اولین و آخرین اکران و زمان مجموع نزدیک به ۹ ساعت، پروژه «Mektoub» زمان زیادی را صرف کرد بدون آنکه به استاندارد آثار برتر کشیش برسد؛ اثری با لذت‌های تابستانی گذرا اما ماندگاری احساسی کم.

خبر خوب برای طرفداران این است که «Canto Due» پایانی نسبتاً مطلوب دارد. این قسمت با زمان ۱۳۹ دقیقه، کوتاه‌ترین فیلم مجموعه است و داستانی منسجم‌تر و جذاب‌تر دارد. فیلم با معرفی دو شخصیت خارجی به جمع جوانان پرشور «Sète»، مسیری را از کمدی جنسی تا درام مرگ و زندگی طی می‌کند. هرچند نگاه خیره و اغراق‌آمیز به بدن‌ها، که در قسمت‌های پیشین محسوس بود، تا حدی کاهش یافته، جایگزین مهمی هم برایش پیدا نشده است.

برخلاف «Intermezzo» که می‌توان آن را حذف کرد، «Canto Due» برای تماشاگرانی که «Canto Uno» را ندیده‌اند، چندان قابل‌درک نیست. شخصیت اصلی همچنان «Amin» با بازی «Shaïn Boumédine» است؛ جوانی خجالتی که از دانشکده پزشکی انصراف داده تا فیلم‌نامه‌نویس شود و حالا پس از تحصیل سینما در پاریس، با فیلم‌نامه‌ای آماده اما بی‌راهکاری برای ورود به صنعت سینما به زادگاهش بازگشته.

در کنار او، دوباره «Tony» با بازی «Salim Kechiouche» حضور دارد؛ پسرعمو و یار همیشگی در تلاش‌های نافرجام برای موفقیت‌های عاشقانه. تونی این بار نقش مدیر برنامه‌های آمین را به عهده می‌گیرد. این موقعیت زمانی جدی می‌شود که بازیگر سریال آمریکایی «Jessica Patterson» (جسیکا پنینگتون) و همسر تهیه‌کننده‌اش «Jack» (آندره جیکوبز) برای تعطیلات به شهر می‌آیند و مشتری دائمی رستوران کُسکُس خانواده می‌شوند.

صحنه شام خصوصی برای این زوج در رستوران، که با حسادت کارکنان همراه است، از بهترین نمونه‌های نویسندگی کشیش و «Ghalya Lacroix» و سبک آزاد فیلمبرداری و تدوین اثر است. جک به فیلم‌نامه آمین علاقه‌مند می‌شود و قرار ملاقات‌های مکرر در ویلای لوکس زوج شکل می‌گیرد. در این میان، جسیکا بیشتر به تونی علاقه نشان می‌دهد و این ماجرا به سمت پایانی پرهیجان و تلخ پیش می‌رود.

شخصیت «Ophélie» (با بازی بائو) که در دو قسمت اول نقشی مهم داشت، این بار در حاشیه است و همچنان با بارداری ناخواسته از تونی و تصمیم برای سقط جنین درگیر است. پایان ناتمام داستان و ماهیت فرعی خط داستانی پترسون‌ها نشان می‌دهد که «Canto Due» شاید به‌عنوان یک «Intermezzo» دوم طراحی شده بود، اما با شرایط فعلی بعید است ادامه‌ای در کار باشد. این پایان، هرچند نه بی‌لذت، احساس می‌کند که ما به اندازه کافی از این شخصیت‌ها دیده‌ایم و وقت خداحافظی رسیده است.