چارسو پرس: فیلم «Good News» ساخته بیون سونگ-هیون (کارگردان «Kill Boksoon» و «The Merciless») با ترکیب جسورانه‌ای از واقعیت و طنز، به سراغ موضوعی رفته که در نگاه نخست چندان مناسب کمدی به نظر نمی‌رسد: تروریسم و هواپیماربایی. اما این اثر با نگاهی هجوآمیز، پر از موقعیت‌های خنده‌دار و شخصیت‌هایی اغراق‌شده، موفق می‌شود از دل یک بحران جهانی، کمدی سیاسی پرکشش و سرگرم‌کننده‌ای بسازد. فیلم پس از نمایش در جشنواره‌های تورنتو و بوسان، از ۱۷ اکتبر به‌طور جهانی در نتفلیکس پخش می‌شود.
واقعیت تاریخی و نقطه شروع داستان
داستان فیلم الهام‌گرفته از هواپیماربایی سال ۱۹۷۰ در ژاپن است، جایی که گروهی از اعضای افراطی «ارتش سرخ ژاپن» با سلاح وارد پرواز داخلی توکیو به ایتازوکه شدند و ۱۳۰ مسافر را گروگان گرفتند. آن‌ها خواستار پرواز مستقیم به پیونگ‌یانگ بودند، اما به دلیل کمبود سوخت و نیاز به هماهنگی با مقامات کره شمالی، مسیر آن‌ها بارها تغییر کرد.
فیلم از همان ابتدا با متن آغازین طعنه‌آمیز ــ «الهام‌گرفته از واقعیت، اما همه‌چیز تخیلی است. پس حقیقت کجاست؟» ــ نشان می‌دهد که قصد ندارد روایت دقیقی از تاریخ ارائه دهد، بلکه بیشتر در پی طنزی سیاسی و روایتی استعاری است.
تروریست‌های ناشی و مقامات سردرگم
در هواپیما، اعضای ارتش سرخ به‌طرز اغراق‌آمیزی بی‌تجربه و هیجانی‌اند؛ آن‌ها حتی دانش اولیه‌ای از پرواز ندارند. در زمین هم اوضاع بهتر نیست. مقامات ژاپنی، کره‌ای و آمریکایی وارد ماجرا می‌شوند، اما به جای همکاری، بیشتر وقت‌شان صرف دعوا، خودنمایی و انداختن تقصیرها به گردن یکدیگر می‌شود.
شخصیت‌هایی مثل مدیر سازمان سیا کره‌جنوبی (ریو سونگ-بوم)، معاون وزیر حمل‌ونقل ژاپن (تاکایوکی یامادا) و مأمور مرموزی به نام «هیچ‌کس» (سول کیونگ-گو) نمونه‌هایی از همین بوروکراسی ناکارآمد و پوچ‌اند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Exit 8»؛ سفری روانشناختی در تونل‌های متروی توکیو، جایی که هر ناهنجاری راه خروج است
از «Airport» تا «دکتر استرنج‌لاو»
اگر ابتدای فیلم کمی یادآور ملودرام‌های هوایی دهه ۷۰ مثل «Airport» باشد، در ادامه با ورود دولت‌ها و نهادهای مختلف، فیلم به قلمروی طنز سیاسی سیاه نزدیک می‌شود. مقایسه آن با آثاری چون «دکتر استرنج‌لاو» یا «In the Loop» بی‌راه نیست؛ آثاری که بی‌کفایتی رهبران و مضحک بودن مناسبات سیاسی را آشکار می‌کنند.
لحظات کمدی و خلاقیت‌های کارگردانی
فیلم پر از موقعیت‌های خنده‌دار و به‌یادماندنی است:
«دوبل‌پارک» کردن یک هواپیما روی باند برای جلوگیری از پرواز گروگان‌گیرها.
تغییر چهره یک فرودگاه کره‌جنوبی به «نسخه جعلی پیونگ‌یانگ» برای فریب تروریست‌ها.
بازیگران هم با دقت انتخاب شده‌اند؛ برخی مثل سول کیونگ-گو و نایرو یاماموتو نقش‌هایشان را اغراق‌آمیز و کمدی بازی می‌کنند، در حالی که دیگران با بازی جدی‌تر توازن لازم را ایجاد می‌کنند.
ضعف‌ها و کش‌دار شدن روایت
تنها ایراد بزرگ فیلم، طولانی بودن زمان نمایش (۱۳۶ دقیقه) است. بعد از مدتی، طنز اولیه کمی تکراری می‌شود و تلاش برای اضافه کردن لایه‌های جدی‌تر و دراماتیک در بخش پایانی چندان موفق از آب درنمی‌آید.
جمع‌بندی
«Good News» اگرچه کمی طولانی و گاه از ریتم می‌افتد، اما به‌طور کلی تجربه‌ای لذت‌بخش، خنده‌دار و هوشمندانه است. فیلم با ترکیب طنز، تاریخ و سیاست، نشان می‌دهد که چگونه بازی قدرت، خودخواهی و رقابت‌های سیاسی می‌تواند حتی از یک هواپیماربایی هم مضحک‌تر باشد.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
