در سالی که گذشت سینمای ایران با اتفاقات مختلفی از استقبال مخاطبان از فیلم‌های کمدی روی پرده گرفته تا کسب سومین جایزه اسکار برای ایران روبه‌رو بود.
فیلمساز جریان‌ساز بودن به هیچ عنوان دستاورد سهل‌الوصولی نیست، داشتن صرفا یک یا دو اثر عالی و بسیار ویژه در کارنامه هنری هیچ کارگردانی دال بر شاخص بودنش نیست، استمرار موفقیت در سینما محصول فعالیت‌های مداوم و بسیار است.
یکی در دهه 70 میلادی در نیویورک اتفاق افتاده، یکی آغاز 2022 در تهران. قطعا با نگرش‌های متفاوت که اصلا قابل مقایسه نیستند. در اجرای لکمپت، پرفورم به معنای طراحی رقص کارکرد داشته و مداخله کارگردان اساسا از جنس دیگری بوده. اما هر دو در اینکه قصد داشتند اجرایی بسازند درباره ساختن نشدن اثر نمایشی، اشتراک نظر دارند. حالا فکر کنید گروه ووستر (Wooster Group) به نقاط برخورد سینما و تئاتر فکر می‌کرده، من نمی‌دانم اجرای نهایی آنها دقیقا به چه صورت بوده، ولی با در نظر گرفتن رویکردشان و فیلم‌های کوتاهی که دیدم، می‌توان تصور کرد که تصاویر ویدیویی در اجرای «وسوسه سنت آنتونی» 1988 کارکرد مهمی داشته باشد. شاید هم نه! و من دیگر دارم رویا می‌بافم. ولی حداقل دیده‌ام که بازیگر «وسوسه سنت آنتونی» در بخش‌هایی از میکروفن استفاده می‌کند. هر دو به جنسی نازیبایی دامن می‌زنند. این نقاط اشتراک جالبند.
خشونت در محصولات رسانه‌ای، دامنه گسترده‌ای از اعمال انسانی را دربرمی‌گیرد که امنیت روانی مخاطب را تهدید می‌کند. با بررسی 22فیلم جشنواره فجر، به یک مولفه پرتکرار در روایت‌ها رسیدیم و آن، «خشونت خانگی» است. در یک نگاه کلی، مولفه خشونت خانگی بیشترین فراوانی را در مجموعه آثار به‌خود اختصاص داده است.
فیلم‌های حاضر در جشنواره فجر، طی 10 روز در تهران و مراکز تمامی استان‌ها نمایش داده می‌شوند و این یعنی آنکه، گیشه‌ای پررونق برای این آثار در این مدت کوتاه فراهم می‌شود. تجربه نشان داده که رونق این گیشه، به اندازه‌ای است که حتی بیشتر از فروش نرمال آن آثار در اکران عمومی بوده است.
فیلم‌ها، عکس‌ها و همه آنچه از خانه جشنواره فیلم فجر در این روزها مخابره شد، زیر سایه سویه جدید کرونا (اُمیکرون) نگران کننده بود، ایسنا به عنوان یک رسانه در 10 روز برپایی این رویداد بارها با عناوین و تیترهای مختلف هشدار داد اما گویا قرار بود فقط یک رویداد برگزار شود تا وظیفه مان را انجام داده باشیم.
سیمرغ مردمی جشنواره فیلم فجر در چهلمین دوره برگزاری آن در حالی به دلیل ابهامات در روند برگزاری حذف شد که این سوال را در ذهن متبادر می کند که چرا یک رویداد چهل ساله، شیوه رای گیری مطمئنی بعد از این همه سال برگزاری ندارد؟!
روانشناسان معتقدند بحران میانسالی در سن 40 تا 45سالگی رخ می‌دهد؛ بحرانی که می‌توان آن را نقطه عطفی در زندگی تلقی کرد که حاصل آن دستیابی به بینشی جدید درباره خویشتن و اصلاحاتی در برنامه و مسیر زندگی است. شاید بتوان گفت این بحران تنها به شخص مربوط نمی‌شود و هر نهاد، سازمان یا حکومتی با گذشت 40سال از آغاز فعالیتش می‌تواند سری به گذشته بزند تا پی به نقاط‌قوت و ضعف خود ببرد و درصدد تقویت و اصلاح آن برآید.
اهل فرهنگ و هنر هم کنجکاوانه چشم به پرده نقره‌ای جشنواره فیلم فجر دوخته‌اند تا بهار سینمای ایران را به تماشا بنشینند. واضح است که قامت بلند جشنواره فیلم فجر بعد از 40 سال به‌جایی رسیده که خیلی‌ها با قرار گرفتن روی دوش آن، به جامعه و سینمای ایران معرفی شوند.
مرور ویترین جشنواره فجر در دهه ۹۰ نشان می‌دهد کم نبودند آثاری که به واسطه تمرکز بر سوژه‌های ملتهب مرتبط با تاریخ یا تحولات روز، تحسین‌شده و قدر دیده‌اند؛ این تجربه در فجر چهلم تکرار می‌شود؟
محمد خزاعی، در حالی حدود چهارمین ماه سکانداری خود بر سینما را پشت سر می‌گذارد که کم با حاشیه دست به گریبان نشده؛ هرچند در پاسخ به انتقادها ترجیحش بیشتر بر سکوت بوده است. او که هنوز نتوانسته احیاء شورای عالی سینما را عملی کند، این روزها در تدارک برگزاری جشنواره‌ای است که ۱۰ سال قبل خودش دبیر آن بود.
این داستان که چرا سلبریتی‌ها مالیات نمی‌دهند، چندسالی است ورد زبان مردم ایران شده و اتفاقا از دل خود جامعه هنری، به‌خصوص چهره‌های مشهور سینما هم واکنش‌های خشمگینی دریافت کرده است.
پردیس سینمایی «چارسو» در حالی به‌عنوان میزبان اصحاب رسانه در چهلمین جشنواره فیلم فجر انتخاب شده که تردیدها و ملاحظاتی جدی از سوی مخالفان و موافقان این انتخاب مطرح است.
چهلمین جشنواره فیلم فجر در کنار حضور کارگردانان فیلم‌اولی، شاهد حضور قابل‌توجه تهیه‌کنندگان تازه‌کاری است که با اولین فیلم خود به میدان آمده‌اند؛ کدامیک در این راه توفیق بیشتری خواهند داشت؟
فراتر از نام‌ها و چهره‌ها، این «قصه‌ها» هستند که در سرنوشت ۲۲ فیلم راه‌یافته به چهلمین جشنواره فیلم فجر، تعیین‌کننده خواهند بود؛ کدام فیلمسازان قصه‌های ناب‌تری برای‌مان خواهند داشت؟
۲۲ فیلم راه یافته به چهلمین جشنواره فیلم فجر علیرغم انتقادها، از تنوع داستانی و مضمونی قابل قبولی برخوردارند. این تنوع شاید تنها دفاعیه‌ی هیات انتخاب برای معرفی آثار این بخش باشد.
چهلمین جشنواره تئاتر فجر نیز همچون دوره‌های گذشته این جشنواره نه در تقویم زمان برگزاری جشنواره و نه در گاه‌شمار اعلام شده در فراخوان، از یک زمانبندی و برنامه‌ریزی منظم برخوردار نیست.
می گویند فراموشی یکی از بزرگ‌ترین نعمت هایی است که خداوند به انسان‌ها عطا فرموده است. اما این فراموشی، در ذات خود، غم بزرگی را یدک می کشد. درواقع ما از این بابت فراموشی را جزء نعمت ها قرار می دهیم که به واسطه آن می توانیم در برابر فرصت ها و داشته هایی که از دست داده‌ایم، همواره غمگین نباشیم.
پس از اظهارنظر نایب رییس کمیسیون فرهنگی مجلس مبنی بر متوقف ماندن پروانه نمایش ۳۰ فیلم مساله‌دار از دولت قبل، می‌توان گمانه‌زنی کرد که کدام فیلم‌ها نیاز به بازبینی مجدد در دولت جدید خواهند داشت.
شهاب حسینی، امیر جدیدی، پیمان معادی و ساره بیات جمعی از سوپراستارهایی هستند که در فیلم های گوناگون طعم همکاری با اصغر فرهادی را چشیده اند.
در شرایطی که سینمای ایران آرام‌آرام شاهد رونق در چرخه اکران است، فیلم های کنجکاوی برانگیزی فرآیند «تولید» را پشت سر می گذارند؛ آیا دوره رکود کرونایی در سینما به سر خواهد رسید؟
