مستانه مهاجر را همواره به‌عنوان یکی از بهترین تدوین‌گران زن سینمای ایران می‌شناختیم که کارنامه پرباری در همکاری با فیلمسازانی مثل عباس کیارستمی تا مانی حقیقی دارد. او در نخستین تجربه فیلمسازی خود به کارگردانی فیلم «جوجه تیغی» دست زده که می‌توان آن را در ذیل کمدی سیاسی قرار داد. قصه زنی که می‌خواهد رئیس‌جمهور شود. در گفت‌وگو با او درباره این تجربه، چرایی ساخت این فیلم و ژانر و روایت آن حرف زدیم.
کمال تبریزی: الان نه خیابان، نه رستوران و نه شهر قابل نمایش در تلویزیون که اصلا نیست، قابل نمایش در سینما هم نیست؛ یعنی خیابان تغییر کرده و رستوران تغییر کرده. ببینید تلویزیون موسیقی پخش نمی‌کند، اصلا ساز نشان نمی‌دهد، اما شما اگر سوار تاکسی بشوید، به رستوران و کافی‌شاپ بروید، در همه جا همه ترانه‌ها هست. قبلا اگر در دهه ۶۰ می‌رفتی رستوران، بهشان گفته بودند ترانه پخش نکنید و از این نوارهای موسیقی بدون کلام پخش می‌کردند، اما الان ترانه داریوش پخش می‌شود همه ترانه‌ها پخش می‌شود. در همه مراسم‌ها هست، اما تلویزیون ساز نشان نمی‌دهد و موسیقی ندارد.
بیراه نیست اگر «سرزمین مادری» را یکی از جنجالی‌ترین سریال‌های سال‌های اخیر تلویزیون بدانیم. مجموعه‌ای که یک دهه از پخش آن خودداری شد و حالا مدتی است هر هفته از تلویزیون پخش می‌شود. هرچند این سریال ابتدا از تلوبیون پخش شد و بعد جایی در آنتن شبکه سه سیما پیدا کرد. طبیعی است که پخش دوباره این سریال پس از سال‌ها با وجود تمام مخالفت‌ها ساده نبود و مدیران تلویزیون هم راه کم‌خطرتر را برای پخش مجدد آن انتخاب کردند.
علیرضا معتمدی با انتقاد از شرایط اکران فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی؟» تاکید کرد: همه سازوکارها و آدم‌های بانفوذ سینما علیه سینمای مستقل هستند.
مستانه مهاجر با اشاره به اینکه مطالبه‌گری یکی از مهمترین مضامین فیلم «جوجه تیغی» است، تأکید کرد که «جوجه تیغی» موضوعی جهان‌شمول دارد که مطالبه مطرح شده در آن همچنان در همه‌ی جوامع وجود دارد.
عیاری در کارنامه‌اش فیلم‌های مطرحی مانند «شبح کژدم»، «آبادانی‌ها»، «تنوره دیو»، «خانه پدری»، سریال «روزگار قریب» و... را دارد؛ آثاری که مرور هر کدام از آنها داستانی پر از آب چشم است و اغلب آنها چه در ساخت و چه در اکران با مشکلاتی مواجه شده‌اند و همچنان «کاناپه»اش توقیف است.
در سینما کم آسیب ندیدم، اما همین آسیب‌ها مرا ساخت. خیلی دوست داشتم در کشور خودم مورد تشویق قرار بگیرم، این اسمش گلایه نیست چرا که همه آدم‌ها دوست دارند دیده شوند اما آن طرف آب بیشتر حمایت شدم.
من تمام این صحنه‌ها را یک‌بار پیش‌ازاین، زندگی کرده بودم. درواقع همه آن چیزهایی که به سختی و تلخی پشت‌سر گذاشته بودم، بار دیگر باید در صحنه، بازی و تکرار می‌کردم. ضمن اینکه برخی موقعیت‌ها مثلاً حرف‌هایی که در تراپی می‌زدم، در خلوت خودم هم به خودم نمی‌گفتم و بیان آنها ضمن اینکه نوعی تداعی آن شرایط دشوار بود، کمک می‌کرد تا نسبت به تجربه‌ای که از سر گذراندم، به یک خودآگاهی و شناخت بیشتری برسم.
لیلی عاج: من هیچ‌وقت در سینما نبودم، بلکه فقط هنرجوی سینمای جوان بودم و یکی، دو فیلم کوتاه وقتی آقای آفریده در انجمن بودند ساخته بودم. یک فیلم روی نوار بتاکم، یک نگاتیو ۱۶ و یک دی‌وی‌کم. در بطن سینما نبودم، هرچند به‌شدت علاقه‌مند به سینما و تماشاگر پیگیری بودم. در شرایطی که قصد داشتم در مسیر رشد در سینما قرار بگیرم و تحصیلات آکادمیک در رشته سینما داشته باشم، این اتفاق نیفتاد و من تئاتر خواندم.
مهرداد کوروش‌نیا با اشاره به اینکه «یادگار» نمایشی جنگی، ذهنی و انتزاعی است، می‌گوید: بررسی حماسه‌ها و مصایب جنگ موضوعات مهمی هستند که نباید از آنها غافل باشیم. اینکه انسان‌ها چگونه برای حفظ ارزش‌های خودشان و حفظ کیان کشورشان حماسه تولید می‌کنند؛ موضوع با اهمیتی است. ما با مجموع همه اینها؛ بررسی پدیده‌ای «مذموم» به نام جنگ، و پدیده‌ای «ممدوح» به نام دفاع از ارزش‌ها و دفاع از کیان کشور را داریم که در طول تاریخ مطرح بوده است.
کریم امینی: به نظر من فیلمساز خودش باید ارزیابی کند که فضایی را که برای ساخت انتخاب کرده یا فیلمنامه‌ای که حاضر و آماده به او داده می‌شود و او را به عنوان اپراتور برای فیلم می‌خواهند که آن فیلم را بسازد ببیند آیا فیلم را می‌فهمد و درک می‌کند یا نه؟ فیلمسازی که تا دیروز فیلم اجتماعی می‌ساخته و در این ژانر می‌درخشید چطور می‌تواند یک شبه کمدی بسازد.
تحلیل‌های بسیاری درباره شرایط این روزهای سینمای ایران وجود دارد. برخی اکران همزمان چند فیلم کمدی از ابتدای سال تاکنون را پاشنه آشیل سینمای ایران می‌دانند.
کیومرث مرادی با اشاره به تجربیات جدیدش در تئاتر به جمله‌ای از حمید سمندریان اشاره می‌کند که «نباید کار جدید یک کارگردان شبیه کار قبلی‌اش باشد»، از این رو تلاش می‌کند آثارش متفاوت از هم باشد.
محمد ساسان مدیر مرکز تولید سازمان سینمایی «سوره» گفت پشت همه فیلم‌های تولید شده توسط این مرکز ایستاده‌ایم.
نویسنده و کارگردان نمایش عروسکی «مامان» می‌گوید: اینطور جا افتاده که نمایش عروسکی به کودکان و نوجوانان اختصاص دارد. برای حل این موضوع به تولید و اجرای مستمر نمایش‌های عروسکی بزرگسال نیاز داریم.
حامد رجبی گفت: در این فیلم سعی داشتم به آدم‌هایی نگاه کنم و در درون افرادی ورود کنم که به شکلِ ثابتِ زندگی خودشان چسبیده‌اند و تصمیم دارند به هیچ‌وجه اطرافشان را نگاه نکنند و خود را در معرض هیچ تهدیدی قرار ندهند.
امید شمس در این گفت‌وگو از موانع پیش روی ساخت «ملاقات خصوصی» گفته و همین‌طور درباره نگاهش به فضای جنوب شهر حرف زده است.
آرمان خوانساریان: گفت‌وگو همان فرهنگی است که ما نداریم، در فرهنگ پایین‌تر آدم‌ها که با هم مشکل داشته باشند فیزیکی با هم دعوا می‌کنند، در فرهنگ بالاتر آدم‌ها با زبان همدیگر را تکه پاره می‌کنند، یعنی آن گفت‌وگویی که بخواهیم زاویه دید خودمان را بگوییم و زاویه دید طرف مقابل را بشنویم در فرهنگ ما نیست، متاسفانه‌تر آن چیزی است که در فرهنگ ما اصلا نیست، آن‌هم فرهنگ عذرخواهی است چون گفت‌وگو درنهایت باید به عذرخواهی منجر شود، چون راجع به کدورت‌ها صحبت می‌کنیم
آروند دشت آرای همزمان با آخرین اجراهای دو نمایش «پدر» و «آوازهای عاشقانه دختر دیوانه» در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر از اقتصاد لرزان تئاتر می‌گوید، از قدرناشناسی‌ها و اظهار تاسف می کند که به جای خوشحالی از موفقیت یکدیگر، شروع به ایرادگیری می‌کنیم. او همچنین تاکید دارد که در این سال‌ها به فحش خوردن عادت کرده است.
دو عروسک دوست‌داشتنی، دکوری جمع و جور و داستانی ساده در عین حال آشنا؛ تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر این شب‌ها میزبان تماشاگرانی است که برای دیدن همین‌ها به این سالن می‌آیند.
