رابرت ردفورد، بازیگر خوش‌چهره و محبوب هالیوود که با فیلم‌هایی چون Butch Cassidy and the Sundance Kid و All the President’s Men به شهرت جهانی رسید و بعدها با تأسیس جشنواره و مؤسسه ساندنس به پدرخوانده سینمای مستقل تبدیل شد، در ۸۹ سالگی درگذشت.
اگر می‌خواهید سینمایی تماشا کنید که نفس‌تان را در سینه حبس کند و هر لحظه آن با مرگ و بقا گره خورده باشد، ژانر نبرد مرگبار دقیقاً همان چیزی است که باید ببینید. در این مقاله، هفت فیلم تأثیرگذار این سبک را بررسی می‌کنیم که هرکدام با نگاهی متفاوت، چهره تاریک انسان را به نمایش می‌گذارند.
دیمین شزل، فیلم‌ساز جوان و برنده اسکار، با آثاری چون Whiplash و La La Land تحولی در سینمای معاصر ایجاد کرده است. او در مصاحبه‌ای ده نکته کلیدی برای فیلم‌سازان تازه‌کار مطرح کرده که مسیر ساخت فیلم را واقع‌گرایانه‌تر و خلاقانه‌تر می‌کند
در آستانه پنجاهمین سالگرد اکران فیلم «آرواره‌ها» (Jaws)، شاهکار استیون اسپیلبرگ که انقلابی در ژانر «کوسه‌محور» و سینمای هیولایی به‌پا کرد، این اثر ماندگار به همراه دنباله‌هایش از ۱۵ ژوئن در پلتفرم Peacock در دسترس خواهد بود. این فیلم محبوب، مورد ستایش کارگردانانی چون کوئنتین تارانتینو نیز قرار گرفته است.
کریستیان پتزولد بار دیگر در یک تابستان داغ آلمانی به سراغ داستانی روان‌کاوانه و رازآلود می‌رود؛ جایی که سکوت و نگاه‌ها بیش از هر دیالوگی معنا دارند. «Miroirs No. 3» گرچه یکی از آثار کوچک‌تر اوست، اما امضای فرمی و حسی او را تمام‌قد به نمایش می‌گذارد.
درام-کمدی «Splitsville» با حضور داکوتا جانسون و آدریا آرجونا، تلاش می‌کند با فرمولی پرهیاهو، داستانی درباره طلاق، خیانت و دوستی‌های نابسامان روایت کند؛ اما نتیجه، بیشتر از آنکه تأثیرگذار باشد، مخاطب را فرسوده می‌کند.
فیلم «روزی روزگاری در غزه» ساخته‌ی تارزان و عرب ناصر، تلاشی جسورانه برای تلفیق کمدی سیاه، نقد اجتماعی و رگه‌هایی از سینمای پست‌مدرن است. با محوریت دو شخصیت خرده‌پای خلافکار، فیلم قصد دارد روایتی از زندگی در نوار غزه ارائه دهد که هم سیاسی است و هم سرگرم‌کننده، اما در نهایت، در انتقال هم‌زمان این پیام‌ها دچار پراکندگی می‌شود.
فیلم «شاعر» ساخته‌ی سیمون مسا سوتو، با ترکیب طنز، تلخی و نقدی اجتماعی، روایتی متفاوت از زندگی هنری در جامعه‌ای طبقاتی ارائه می‌دهد. این فیلم که در بخش «نگاه نو» کن مورد تحسین قرار گرفته، داستان شاعری شکست‌خورده و دختری نوجوان را روایت می‌کند که در تلاقی دو نسل، دو نگاه و دو نوع آرزو، قصه‌ای بکر و تأثیرگذار خلق می‌کنند.
در حالی که فیلم مسابقه‌ای «F1» آماده اکران تابستانی می‌شود، برد پیت در مصاحبه‌ای با GQ از چالش‌های مداوم شهرت، پایان رسمی پرونده طلاق از آنجلینا جولی، و دغدغه‌هایش درباره ادامه مسیر بازیگری صحبت کرده است. پیت که سال‌ها با جنجال‌های رسانه‌ای روبه‌رو بوده، حالا از آرامش نسبی زندگی‌اش می‌گوید و تأکید می‌کند که هنوز داستان‌های زیادی برای گفتن دارد.
اقتباس نوآورانه‌ای از کلاسیک ماندگار «جادوگر شهر اُز» قرار است در تابستان امسال، تجربه‌ای کاملاً جدید را در سالن غول‌پیکر Sphere لاس‌وگاس رقم بزند. این نسخه که با کمک هوش مصنوعی و آرشیوهای قدیمی بازآفرینی شده، فیلمی را که زمانی روی پرده‌های کوچک دیده می‌شد، به عظیم‌ترین صفحه نمایش دنیا می‌برد.
فیلم جدید کوجی فوکادا با نگاهی به دنیای پر زرق و برق اما بی‌رحم موسیقی پاپ ژاپن، وعده درامی تند و تیز درباره شهرت، جنسیت و کنترل سازمانی را می‌دهد اما در نهایت، به روایتی سرد و فاقد ضرباهنگ تبدیل می‌شود که حتی در اوج‌های دراماتیک هم نمی‌تواند هیجان‌انگیز باشد.
با اجرای تأثیرگذار اوِگنیا دودینا در نقش زنی که سال‌ها از خانه دور بوده، فیلم «مامان» به کارگردانی اور سینای در بخش نمایش ویژه جشنواره کن، نمایشی تلخ و انسانی از تضاد نقش‌های خانوادگی و طبقاتی ارائه می‌دهد. با وجود شروعی قدرتمند و مشاهداتی دقیق، فیلم در نیمه دوم خود به دام ملودرام می‌افتد و از قدرت شخصیت‌پردازی‌اش فاصله می‌گیرد.
فیلم «دختری بر لبه» ساخته ژو جینگ‌هاو، با شروعی تکان‌دهنده در دنیای پرتنش اسکیت نمایشی آغاز می‌شود و نوید یک تریلر روان‌شناختی تأثیرگذار را می‌دهد، اما در ادامه، با افت روایت، پیچش‌های غیرمنسجم و پایان‌های نا‌سرانجام، مخاطب را با حسی از ناامیدی تنها می‌گذارد.
فیلم «من فقط در طوفان آرام می‌گیرم» ساخته پدرو پینیو، اثری پرشکوه و پُرتأمل از سینمای پرتغال است که با روایتی چندلایه و نزدیک به چهار ساعت، مخاطب را به تأملی عمیق درباره استعمار، توسعه‌گرایی و بحران هویت در جوامع آفریقایی دعوت می‌کند؛ فیلمی که با صبر و توجه، به تجربه‌ای فراتر از سینما بدل می‌شود.
فیلم تازه «سدریک کلاپیش» با عنوان «Colours of Time» درامی دوخطی و پر از رنگ و احساس است که به شکلی شیرین و نوستالژیک، قصه‌ی گذشتگان و نوادگان را در بستری از هنر و تاریخ پیوند می‌زند. اثری که با وجود ضعف‌هایی در روایت، قلب تماشاگر را به‌لطف جذابیت تصویری و لطافت انسانی‌اش تسخیر می‌کند.
در حالی که هواداران همچنان تحت تأثیر موفقیت جهانی «تاپ گان: ماوریک» هستند، کریستوفر مک‌کوری، همکار دیرینه تام کروز، در گفت‌وگویی جدید از آماده بودن داستان قسمت سوم این فرنچایز محبوب خبر داده است. او در پادکست «Happy Sad Confused» اعلام کرد که بر خلاف تصور اولیه، یافتن مسیر داستانی برای «Top Gun 3» چندان سخت نبوده و چهارچوب آن تنها با یک جلسه بحث و ایده‌پردازی شکل گرفته است.
کریستوفر مک‌کوری، کارگردان فیلم جدید «ماموریت غیرممکن»، در گفت‌وگویی تأیید کرد که او و تام کروز به طور جدی در حال بررسی ساخت فیلمی مستقل برای شخصیت محبوب لس گراسمن هستند؛ شخصیتی که کروز در فیلم کمدی «تندر استوایی» ایفا کرد و به یکی از ماندگارترین نقش‌های فرعی‌اش تبدیل شد.
آلخاندرو گونسالس ایناریتو، کارگردان تحسین‌شده سینمای مکزیک، در بیست‌و‌پنجمین سالگرد نمایش جهانی فیلم کلاسیک «عشق سگی» در جشنواره کن حضور یافت. در گفت‌وگویی تازه، او هم از خاطرات آن دوران گفت و هم از فیلم جدیدش با بازی تام کروز که یک کمدی "فاجعه‌بار" توصیف شده است.
فیلم پرهزینه و جاه‌طلبانه‌ی Megalopolis در سال ۲۰۲۴ با شکست مواجه شد، اما فرانسیس فورد کاپولا به جای عقب‌نشینی، آن را به فرصتی برای راه‌اندازی یک کسب‌وکار جدید تبدیل کرد: تاسیس یک هتل خاص برای فیلم‌سازان و علاقه‌مندان به سینما!
آلفرد هیچکاک، استاد بی‌بدیل تعلیق، سال‌ها پس از ساخت فیلم «The Wrong Man» اعتراف کرد که یکی از صحنه‌های مهم فیلم را اشتباهی کارگردانی کرده و آرزو می‌کند ای کاش هرگز آن را وارد فیلم نمی‌کرد. این اعتراف، یکی از معدود لحظات انتقاد هیچکاک از خودش به شمار می‌رود.
دهه ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ یکی از دوران طلایی دنیای انیمه بود که با آثاری چون «هانتر × هانتر»، «سایکوی پاس»، و «حمله به تایتان» همراه شد. این انیمه‌ها نه تنها مخاطبان جدید را جذب کردند، بلکه ژانرها و سبک‌های متنوعی را به جهانیان معرفی کردند و جایگاه انیمه را در فرهنگ عامه تثبیت کردند.
