مهین صدری؛ هیچ لذتی بالاتر از کشف آدم‌های معمولی نیست

جواد انصافی از موانع و مشکلاتی می گوید که پیش‌ روی این گونه نمایشی قرار دارد و تاکید می کند: مدت هاست که نمایش های آیینی و سنتی ایرانی کم‌رنگ شده، چون در درجه اول مسئولان ما به صراحت نشان داده اند که آن را نمی خواهند.

جواد یحیوی که برای آینده تئاتر چندان خوش‌بینی نیست، می‌گوید که دل خوشی از زندگی مدرن ندارد و فکر می‌کند انسان در دوران کهن به روح زندگی نزدیک‌تر بوده است.

جامعه ما پیوسته و در طول تاریخ، طلب قهرمان كرده و بعد از حضور این قهرمان خودش با دست خودش به اشكال مختلف این قهرمان را سرنگون كرده است. حالا یا مشكل از قهرمان بوده، یا مشكل از قهرمان سازان. در متن سینگ، مشكل از هردوطرف است و همین باعث این فضای طناز می شود.

رامین پرچمی می‌گوید هستند کسانی که بدون آن که حضور او در سینما، تئاتر و شبکه نمایش خانگی ممنوع باشد، از نزدیک‌شدن به او می‌ترسند و با خود می‌گویند نکند مشکل سیاسی داشته باشد و آن‌ها را هم درگیر کند. او تاکید می‌کند از کسی انتظار ندارد که به او پیشنهاد کاری بدهد، اما حداقل فکر نکنند حضورش برای‌شان دردسرساز می‌شود.

ما در این اجرا با چهار فضا مواجه هستیم. یعنی مخاطب ابتدا با جهان‌بینی خودش در گالری‌های خانه هنرمندان قدم می‌زد. در مرحله دوم با ویدیو آرت روی دیوار ورودی گالری پاییز مواجه می‌شود، تصاویر فردی را می‌بیند كه با عروسك اسكلت در فضای خاصی حضور دارد و او برای درك بهتر آنچه جریان دارد، لازم است پرده ورود به گالری را كنار بزند و سپس با كل وضعیت مواجه شود.

صدرالدین زاهد می گوید از وقتی به ایران برگشته است، نه آن فضای پیشین و نه آدم های آن دوران که با هم کار می کردند هیچ کدام نیستند و او احساس تنهایی می کند. زاهد معتقد است انسان اصلا برای تنهایی ساخته نشده است هرچند به گفته خودش اکنون از همه نظر تنهاست؛ هم در زندگی خصوصی اش و هم در زندگی هنری اش.

نمایش های حوزه دفاع مقدس را معمولا با المان هایی مانند فضای جبهه، لباس های رزم، اسامی فرماندهان و ... می شناسیم. دیدن نمایشی که در آن رزمنده ها کت و شلوار پوشیده و به شکلی هماهنگ به روایت قصه ای از آن دوران بپردازند، اتفاقی جدید است. این اتفاق را «علیرضا معروفی» در نمایش «تن ها» رقم زده و با فرمی جدید به معرفی اسیر سیزده سال جنگ، «مهدی طحانیان»، پرداخته است.

محمد عارف هدف اصلی نخستین کنفرانس ملی نمایشنامه پژوهی ایران را، پژوهش در نمایشنامه، آسیب شناسی ادبیات نمایشی در ایران، ایران شناسی تئاتر، خاستگاه شناسی تئاترنوشت و تاریخ ادبیات نمایشی عنوان کرد که به گفته او، یافته های آن به زودی در کتاب چکیده مقالات کنفرانس با معرفی هشتاد و یک چکیده برگزیده رونمایی می شود.

همه نمایش در یک چهارراه می‌گذرد و حتّی چایخانه اَجَقْ همان وسط بازی می‌شود. ولی این یگانگی مَکان با گُریز به درمانگاه و خانه و جاده نزدیک مرز در داستانِ پرستار و سر زدن به خانه راننده و زنش و باجه تلفن در طرابوزان در داستان راننده و عبور از اتاق نامه‌ْرسانی و دفتر رئیس و خیابان در داستانِ نامه‌ْبَر می‌شکند؛ و همچنین با گُذر ِسارنگِ‌سَهِش از محلّه‌ای که دیگر نیست و گُذر نهال فرّخی از محلّه چنان‌که هست!

ما اگر خانواده را كوچك‌ترین نهاد اجتماعی موجود در جهان تصور كنیم تا به روابط بین‌المللی بین كشورها یا جزییات موجود در ورزش، تئاتر و غیره، همه‌شان به ما نشانه‌های فروپاشی می‌دهند ولی برای اینكه كل ماجرا در كام مخاطب تبدیل به جام زهر نشود، تلاش كردیم با بعضی تكنیك‌ها‌ و افزودن جنسی از كمدی به كار، تلخی مساله را كاهش دهیم. در نهایت مخاطبی كه مشغول خندیدن است احتمالا به چیزهایی می‌خندد كه شباهت چندانی با كمدی‌های مرسوم ندارد.

کاظم ملایی، نویسنده و کارگردان فیلم «گورکن» که تاکنون در بیش از 20 جشنواره خارجی حضور یافته و جوایز متعددی را در بخش‌های مختلف از آن خود کرده است، درباره انتظارات سینما از دولت آینده گفت: بیشترین انتظارم از دولت آینده این است که هیچ کاری به کار سینما نداشته باشد؛ این می‌تواند بهترین کمک و خدمت به سینما باشد.

ابراهیم داروغه‌زاده معاون اسبق نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی با اشاره به راز و رمز فیلم‌های توقیفی در دوران مسئولیت خود بیان کرد که برای اجرای قانون بارها و بارها به دادگاه احضار شدم.

«شهرو خردمند» کارگردان تئاتر و از بنیان‌گذاران کارگاه نمایش، از شروع کار هنری و همچنین دوره فعالیتش در کارگاه نمایش و راه‌اندازی آن و تلاشی که برای حذف او از صحنه شده بود، گفت.

کوروش نریمانی می‌گوید علت اصلی اینکه تئاتر و نمایشنامه‌نویسی ما به سمت ژانرهای مختلف نرفته، برمی‌گردد به امکانات و زیرساخت‌های کشور. بسیاری از ژانرها به امکانات مالی، زیرساختی، سالن‌های به‌خصوص و... نیاز دارد که در این مملکت در اختیار هر هنرمندی قرار ندارد و بخش اعظمی از آن در دست نهادهای دولتی و حکومتی است.

مونا فرجاد گفت: فکر کردم شاید آدم‌های دیگری مثل من هستند که به هر دلیل نمی‌توانند در این شرایط کرونا نمایش ببینند. بنابراین ایده اجرا در فضای مجازی به ذهنم رسید.

گمان نمی‌کنم دوران کرونا برای هیچ تئاتری در هیچ جای جهان وضعیتی تحمل‌پذیر بوده باشد. شاید تنها فرق این باشد که این‌جا در کانادا همه‌ی شهروندان از حمایت مالی در دوران کرونا برخوردار بوده‌اند.

شانتا تاك: برنامه‌ای ابتكاری را با كمك مردم برای هنرمندان مستقل راه‌اندازی كردیم كه از این طریق توانستیم صدها هزار دلار برای هنرمندانی جمع كنیم كه درآمد ثابتی نداشتند و مشمول دریافت كمك‌های فدرال نبودند.

كمپانی «ITA» توسط دولت و مسوولان شهر آمستردام حمایت می‌شود اما بیشتر درآمد ما از طریق برگزاری تورهای جهانی است كه البته این درآمد را به خاطر كرونا از دست داده‌ایم. دولت دو بار به ما بسته مالی اعطا كرد كه كمك می‌كند تا چند وقت دیگر زنده بمانیم البته موفق شدیم به گونه‌ای كارها را در دوران قرنطینه مدیریت كنیم تا حقوق كارمندان، تیم فنی و گروه بازیگران تمام وقت را بپردازیم.

از یک طرف کسانی که حرفه‌شان تئاتر بوده آسیب جدی دیده‌اند و از طرف دیگر هم اجرای تئاتر براحتی نخواهد بود و این وضعیت دوگانه را نمی‌شود براحتی تفسیر کرد و گفت حق با بستن سالن‌هاست یا شرایط بغرنج زندگی هنرمندان.

بهزاد خاکی‌نژاد درباره اینکه «چرا خانه تئاتر به دنبال ایجاد صنف فراگیر است؟» گفت: می‌خواهند یک اتحادیه بزرگ از صنف‌های فراگیر شکل دهند به نام اتحادیه خانه تئاتر. یعنی هم «موسسه» خانه تئاتر را داشته باشند برای گرفتن بودجه دولت و هم «اتحادیه». اما راه افتادن اتحادیه چه سودی برای تئاتری‌ها دارد؟ در عوض، هر کسی که می‌خواهد تئاتر کار کند و عضو صنف تئاتر باشد، باید از آقای ایرج راد و هیئت مدیره خانه تئاتر اجازه بگیرد.