نمايش «بينوايان» در همين گام نخست و پيش از فرا رسيدن موعد اجرا يك تخلف به نام خود ثبت كرد. اين در حالي است كه سرمايه ميلياردي توليد اين نمايش در شرايط دشوار كنوني اقتصاد كشور و وعده پرداخت دستمزدهاي چند صد ميليوني به بازيگران اين نمايش در روزهاي اخير محل پرسش بسياري از اهالي تئاتر شده ولي در مقابل دست‌اندركاران توليد نمايش خود را ملزم به پاسخگويي نديده‌اند
این روزها با وجود شرایط اقتصادی کشور، برخی گروه های تئاتری با تعیین بهای بلیت نامتعارف برای آثارشان، تئاتر را از سبد خانواده ها حذف می‌کنند.
28 اثر نمایشی در هفته نخست مهر ماه در تماشاخانه‌های تهران به روی صحنه آمد.
آخرین گروه‌های هنری در تماشاخانه پالیز مدعی هستند که مدیریت سالن با آن تسویه نکرده است؛ در حالی که مدیریت تیوال می‌گوید طبق روال کاری گیشه فروش نمایش‌ها در اختیار سالن‌دار قرار داده شده است.
در ایام برگزاری جشنواره‌های تئاتری یکی از دغدغه‌های بزرگ گروه‌های نمایشی علاوه بر نگرانی برای هرچه بهتر اجرا کردن تئاترشان و حس رقابت سالم، محل اجرایشان است که اگر شرایط مناسبی نداشته باشد، قطعا بر کیفیت اجرا و جلب نظر مخاطب تاثیر زیادی می‌گذارد.
اگر از یک دست‌اندرکار سینما بپرسید که چه چیزی یا چه کسی می‌تواند بهای بلیت یک فیلم سینمایی را تعیین کند، بدون هیچ مقدمه‌ای از یک شورای نمایش نام می‌برد که هر ساله تشکیل می‌شود تا نرخ بلیت‌های سینما را براساس کیفیت و اهمیت سالن‌ها در جذب مخاطب مشخص کنند. این شورا متشکل از سینماداران، پخش‌کنندگان، تهیه‌کنندگان و نمایندگان خانه سینماست و نتیجه نهایی محصول، تصمیمات جمعی است که در یک انتخابات آزاد توسط جامعه سینمایی برگزیده شدند.
در این نوشتار قصد نداریم به جملات و گزاره‌های کلیشه‌ای نظیر «تئاتر با مخاطب رسمیت پیدا می‌کند» یا «تئاتر با مخاطب زنده است» یا «اگر مخاطب نباشد تئاتر شکل نمی‌گیرد» و ... بپردازیم. شاید این عبارات در دو سه دهه پیش محترم شمرده می‌شدند و کاربردی در فضای رسانه‌ای و مطبوعاتی داشتند اما با گذر زمان این جملات گول‌زننده و پرزرق‌وبرق، آلت دست عده‌ای رجاله شدند که به نام و نشان تئاتر به اصطلاح خصوصی (که قرار بود مکمل و یاری‌دهنده تئاتر دولتی باشد) بدرند، بپاشند، بخورند و بخورانند. این اختلاس‌گران فرهنگی چنان زبردستانه برای خود و حرفه‌شان وجهه‌ی هنری و فرهنگی تراشیده‌اند که کمتر کسی متوجه این موضوع می‌شود که حضرات به فکر ارتباط هنری بین جیب خود و مخاطبان‌شان هستند تا مباحث و مسائل دیگر. از این رو چاره‌ای نیست که کمی از سطح این عبارات گذار کنیم تا بوی تعفن سرمایه‌داری که گریبان‌گیر این روزهای تئاتر این مملکت شده، هوایمان را مسموم نکرده تا رمقی برای خلق نقد، مقاله و گفتگوهای سازنده برایمان باقی بماند.
برگزاري كنسرتي موفق و پرمخاطب در روزگار امروز موسيقي ايران، كار چندان پيچيده‌اي نيست. تنها كافي است گروه برگزار كننده دو مولفه اصلي را در نظر گرفته و رعايت كنند: حضور خواننده محبوب و پر مخاطب و گروه بازيگران چهره‌اي كه از خيل هزاران، سري بين سرها درآورده باشند. اگر به اين دو مولفه انواع و اقسام تبليغات رسانه‌اي را هم بيفزاييد آن وقت است كه به قول قديمي‌ها نان‌تان در روغن غوطه مي‌خورد. گواه اين مدعا نمونه‌هاي اجرايي مختلفي است كه طي سال‌هاي اخير رشد فزاينده داشته‌اند؛ اجراهايي كه يك روز عنوان «كنسرت-پرفورمنس» را يدك مي‌كشند، روز ديگر «كنسرت- نمايش» و قس علي‌هذا.
فراخوان جشنواره ۳۷ تئاتر فجر منتشر شده است، فراخوانی که مملو از تغییرات نسبت به جشنواره ۳۶ و حتی دو دوره‌ی سعید اسدی است.
رییس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در حالی از انتخاب مدیر پردیس تئاتر تهران (خاوران) در آینده‌ای نزدیک خبر داده که این مجموعه پس از گذشت بیش از سه سال از افتتاح، آن طور که وعده داده می‌شد جایی در جریان اصلی تئاتر پیدا نکرده است و به قولی فقط خاک می‌خورد.
مراسم تودیع و معارفه مدیرعامل خانه تئاتر عصر امروز سه شنبه ۲۶ تیر در ساختمان جدید این خانه برگزار شد و نکته قابل تأمل این مراسم حضور نداشتن اعضای هیأت مدیره صنوف مختلف خانه تئاتر بود.
محمدصادق حسنی ٢٠ بیلبورد تبلیغاتی را به مناسبت تولد بهاره افشاری به او هدیه داده است، درحالی که در سال جدید گروه های تئاتر که از بنرهای تبلیغاتی رایگان استفاده می کردند حالا باید هزینه اجاره ی بنرها ار پرداخت کنند
تماشاخانه سرو در حالی بدون اجرا و نمایشی مخاطبان را با در بسته روبه‌رو می‌کند که بالاترین ظرفیت تئاتری کشور در اجرا، فصل تابستان است.
الگو گرفتن از یک متن، طرح و ایده اتفاقی است که در فضاهای مختلفی وجود دارد، این موضوع در ادبیات و نگارش داستان‌ها، فیلمنامه‌ها و نمایشنامه‌ها نیز به شکل دیگری کاربرد دارد. شیوه‌ای که آن را با عنوان آثار اقتباسی می‌شناسیم و قالبی که توانسته مخاطبان و طرفداران خود را در رشته‌های گوناگون پیدا کند.
فروش بلیت با قیمت نامتعارف کلیت تئاتر تهران را قبضه کرده است و هر روز یک قیمت تازه از گیشه‌های حراج می‌شود. این رویه فضا را برای تک‌طبقه کردن مخاطب تئاتر مهیا می‌کند.
مراسم تکریم پیمان شریعتی و معارفه سعید اسدی بعنوان مدیر جدید مجموعه تئاترشهر با حضور مدیرکل هنرهای نمایشی، دبیر جشنواره بین‌الملی تئاتر فجر، جمعی از مدیران اداره کل هنرهای نمایشی و کارکنان مجموعه تئاترشهر بعدازظهر امروز در تالار مشاهیر این مجموعه برگزار شد.
در حالی خبر آغاز عملیات مرمت "تئاتر نصر" منتشر شده که مدیرعامل سازمان زیباسازی شهرداری تهران میزان تخریب بنا را 60 درصد اعلام کرده است.
در سال ۱۳۹۶ تئاتر شهر و ایرانشهر به عنوان مهمترین سالن‌های تئاتر تهران، فراز و نشیب‌های بسیاری داشته‌اند؛ اما پرسش این است که کدام مدیریت تئاتری در این سالن‌ها موفق بوده است.
شاید برای برخی دوستان باور این مساله کمی دشوار باشد که زمانی بنده به همراه چند تن از دوستانم در برخی کافه‌های مطرح تهران پرسه می‌زدیم صرفا به خاطر تماشای پوسترهای تئاتر. کافه‌ها به معنای واقعی کلمه به گالری‌های هنری‌ای تبدیل شده بودند که در آن‌جا با یک تیر دو نشان می‌زدیم و از این که در حین خوردن اسپرسو به بحث درباره پوسترها می‌پرداختیم بسیار مشعوف بودیم. این را گفتم که یحتمل چنین سوالی پیش آید که چرا نمی‌شود مثل سابق از تماشای پوسترهای تئاتر آن‌طور که باید لذت برد و در موردشان صحبت کرد؟ آن زمان نه خبری از شبکه‌های اجتماعی نظیر اینستاگرام و تلگرام و... جهت تبلیغات بود و نه استفاده از اینترنت به این حد امروز مرسوم. همه‌ی بار تبلیغات روی پوسترها آن معطوف شده بود و گروه اجرایی و تولید باید همه خلاقیت‌شان را روی پوستر نمایش متمرکز می‌کردند. این رویه به طوری بود که گاه آبروی یک اجرا به واکنش مخاطبان به پوستر یک نمایش بستگی داشت. چرا که مخاطبان تئاتر تنها به اندازه یک پوستر با اجرا فاصله داشتند و بر اساس آن پوستر تصمیم می‌گرفتند که آیا این اجرا ارزش دیدن و هزینه صرف کردن دارد یا خیر. به طبع در چنین شرایطی حساسیت‌ها روی طراحی پوستر نمایش بالا می‌رود و همه تلاش‌ها صورت می گیرد که این کار به بهترین‌های این حوزه سپرده شود.
