عصار در میان خوانندگان نسل یک یا همان نسل طلایی موسیقی پاپ پس از انقلاب یک معیار به حساب می‌آمد، چون در طول سال‌ها فعالیت نه از کیفیت کارش کاسته شده بود و نه مخاطبان همیشگی‌اش را از کف رفته می‌دید. شاهد ماجرا هم تعداد بسیار بالای کنسرت و همین‌طور تعداد مخاطبان بسیار زیاد در بیدادگاه موسیقی ایران است که مشخص می‌کرد کیفیت و کمیت لزوما متضاد یکدیگر نیستند و می‌توانند حتی در مانایی و پایستگی یک هنرمند به داد هم نیز برسند.
