اوشان محمودی که این روزها نمایش «گربه نره و روباه مکار» را روی صحنه می‌برد، گفت: به همه نظرها احترام می‌گذارم ولی شخصا بلد نیستم زیر پتو بجنگم یا اگر یک بار «نه» شنیدم، بگویم نمی‌گذارند کار کنم بلکه راه کار کردن را پیدا می‌کنم.
نمایش «گربه نره و روباه مکار»به نویسندگی و کارگردانی اوشان محمودی از روز سه‌شنبه پنجم اردیبهشت ماه در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه‌ی ایران‌شهر اجراهای خود را آغاز می‌کند.
اوشان محمودی، کارگردان نمایش «ژپتو» که جزو آثار موفق بیست و سومین جشنواره تئاتر دانشگاهی است، می‌گوید: وقتی در اختتامیه جشنواره، آقای نوید محمدزاده بخش از کمک هزینه وجوایز گروه‌های شرکت‌کننده را پرداخت، شخصا خجالت کشیدم.
آیا اقتباس محمودی، اثری فرمالیستی شده یا مفاهیمی وابسته به زمان اکنون دارد؟ چرا فرایند تحول آدمک چوبی به انسان را ببینیم با خود نویسنده داستان-«کارلو کلودی»- مواجه می‌شویم که می‌خواهد به عروسک تبدیل شود؟ چه منطقی در این اقتباس واکاوانه حاکم است؟
«مسئولان فکر می‌کنند ما دورهمی کار می‌کنیم و هر زمان که صلاح دانستند، می‌توانند کارمان را تعطیل کنند.»
قرار بود تئاتر خصوصي به شكل ديگري در ايران پياده شود كه حالا اينچنين تجاري شده است! اغلب اين سالن‌ها از نظر فرهنگي و هنري در بدترين شكل ممكن قرار دارند زيرا هر كسي از راه برسد در آنها اجرا مي‌رود! برخي از اين سالن‌ها امكانات حداقلي‌اي دارند ولي قرار بود، دانشجويان تئاتري در اين سالن‌ها مشغول به كار شوند و اين سالن‌ها هم قرار بود از دولت يارانه بگيرند ولي چه شد؟! آنها تبديل به تالارهايي شدند كه فقط كارت بانكي مي‌شناسند.
محمودي در «پينوكيو» جهاني را به تصوير مي‌كشد كه خبري از مطلق در آن نيست. به نظر مي‌رسد كسي كشته شده است ولي چه كسي؟ هر كسي چيزي مي‌گويد ولي ممكن نيست همه اينها دروغ باشد؟ اگر راست باشد چه؟
اوشان محمودی گفت: فضای اجرایی نمایش "پینوکیو" بیشتر وابسته به فرم است، نور، صحنه، بازی و موسیقی همگی تحت‌تاثیر یکدیگر باید در صدم ثانیه با هم تعادلی را برقرار کنند تا اتفاق اصلی رخ دهد.
