با نگاهی به آثار اجرا شده در دانشگاه تربیت مدرس، کمابیش می‌شود این رویداد را این‌گونه صورتبندی کرد که گویی آثار دانشجویان، بعد از شرایط دشوار کرونایی و حوادث سیاسی پاییز 1401، واجد ایده‌هایی است خام، شتاب‌زده و صد البته صادقانه که همچنان فرم غایی خویش را نیافته‌اند؛ اما به لحاظ اجرایی در مسیر درستی قرار گرفته و می‌توانند به اجراهایی پیشرو، رادیکال و نابهنگام بدل شوند.
