حیات و ممات کنونی موسیقی ایران، حتی همین پیکره نیمه‌جان، مدیون حضور اساتید و بزرگانی ا‌ست که بدون اندک چشمداشتی، موسیقی را از ورطه هلاک نجات داده و به ساحل امن رساندند. بی‌مقدمه باید از استاد داریوش صفوت به‌عنوان پرچمدار خادمان به هنر موسیقی نام برد که خدمات فراوان او به هنر، بر هیچ اهل هنری پوشیده نیست.
با فضایی که از سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۷ وجود داشت و از هر سو به موسیقی سنتی ایران حمله‌های ناجوانمردانه می‌شد، استادان بزرگ، خانه‌نشین شدند و در چنین دوران سختی «مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی ایران» طرح‌ریزی و بعد از مدتی تأسیس شد.
