در آثار ماتئی ویسنی‌یک، مسایل مربوط به انسان معاصر، اساس دراماتیک- موضوعی است؛ مسایلی مانند غیرقابل سرایت بودن، ثبات، بیگانگی، وحشت، مبارزه با خود و دیگران، توهم، سرگردانی و تسلیم در برابر تقدیر میرایی که اصولا با رویکردی طنزآمیز، البته در موقعیت‌های گروتسکی و در موقعیت‌های کمدی تراژدی بیان می‌شود.
پایگاه خبری تئاتر: ماتئی ویسنی‌یک برای ارتباطات غیرشفاهی متوسل به یکسری از عناصر مشخص می‌شود. در نمایشنامه‌های او، انسان دست به قضاوت می‌زند؛ آن هم قضاوت‌هایی که سراسر نادرست است! در جامعه به تصویر درآمده از دید ویسنی‌یک، انسان‌ها از ارتباط جسمی اجتناب می‌کنند. به همین علت، غالبا او برای کاراکترهایش از نام‌هایی چون «مرد کور» یا «کر» استفاده می‌کند (مرد کور و کر دو نمونه از کاراکترهای نمایشنامه «من چه جوری ممکنه یه پرنده باشم؟» هستند). «من چه جوری ممکنه یه پرنده باشم؟» سرشار از ایده‌های اجرایی است و روح‌الله جعفری در کسوت دراماتورژ و کارگردان برای به بار نشستن و به تصویر درآوردن این ایده‌های اجرایی، با تمرین و ممارست گروهی به این مهم دست یازیده است.
در این نمایش جعفری با به تصویر درآوردن ایده‌های اجرایی خویش و در واقع جایگزین کردن تصاویر و حرکت‌بندی‌های بدیع، تئاتری متفاوت و جذاب به تماشاگران حرفه‌ای تئاتر تقدیم کرده است که تا سال‌ها خاطره دیدن این تصاویر از ذهن آنها پاک نخواهد شد. او به نوعی در اجرا دست به ریسک بزرگی برای به صحنه آوردن این نمایش با 30 بازیگر که در 20 صحنه حضور دارند، زده است. جعفری در کلیت متن به داستان آن وفادار مانده اما در جزییات، آزادانه عمل کرده است و بر اساس خلاقیت‌ها و تجربیات گروهی و همچنین با همکاری عوامل اجرایی نمایش، اثری جاندار و تاثیرگذار خلق کرده است. تراژدی «من چه جوری ممکنه یه پرنده باشم؟»، تراژدی انسان معاصری است که دستخوش خشونت، خیانت، فرومایگی، تجاوز و سرانجام به لجن کشیده‌شدن، شده است؛ تراژدی انسانی که هویتش توسط به ظاهر همنوعانش به نابودی می‌گراید.
کارگردان نمایش با ذهنیتی هنرمندانه موفق شده است اجزای اثر را از درون به هم متصل و از این پیوند درونی، شاکله‌ای استتیک و استوار بنا کند. می‌دانیم که پیوستگی عناصر از مهم‌ترین فاکتورها در توفیق یا عدم‌توفیق یک اثر است زیرا هر قدر اجزای نمایش ارزشمند باشند، ولی به وحدتی ارگانیک نایل نشوند، هرگز به کمال مطلوب خود دست نمی‌یازند. حال، برای آنکه مفهوم، تفهیم بیشتری یابد، بهتر است شاهد مثالی از خود نمایش آورده شود؛ در آغاز نمایش، «زن کافه‌دار» آوایی را همچون لالایی زمزمه می‌کند که حزن‌انگیز است و نشان از جدایی و فراق دارد و صد البته توأم با انتظار کشیدن برای بازگشت به خویشتن خویش است.
https://teater.ir/news/2017
