پایگاه خبری تئاتر: حضور و موفقیت فیلمها در جشنوارههای جهانی، همان قدر که به کیفیت شان بستگی دارد، به تلاش پخشکنندگان هم ربط دارد. بودهاند فیلمهای ارزشمندی که به دلیل سپرده شدن به نابلدان متأسفانه امکان حضور در هیچ یک از جشنوارههای معتبر جهانی را به دست نیاوردهاند؛ از جمله آثار زنده یاد علی حاتمی و برخی آثار بهرام بیضایی. خوشبختانه در دهههای اخیر چند پخشکننده داخلی کاربلد وارد این عرصه شدهاند که یکی از آنها محمد اطبایی، پخشکننده «متری شیش و نیم» است. او که کارش را از بخش بینالملل بنیاد سینمایی فارابی آغاز کرده، چم وخم این کار را خوب میداند و ارتباطهای مناسبی هم با مدیران و کارگزاران جشنوارهها دارد. اما پس از چند سال وقفه یا بهتر است بگویم بیاعتنایی جشنوارهها به سینمای ایران، امسال «متری شیش و نیم» سعید روستایی در بخش افقهای جشنواره ونیز که هنوز هم یکی از معتبرترین رویدادهای سینمایی است پذیرفته شده و این میتواند سکوی پرش فیلم به سوی جشنوارههای دیگر و به دستآوردن بازار در عرصههای خارجی باشد. خوشبختانه فروش این فیلم در اکران داخلی هم به مرز 30 میلیارد تومان رسیده، و حال نوبت بازارهای خارجی است تا رکورد فروش سینمای ایران را تا حد امکان بالا ببرند. به گمانم این موفقیت مهمتر از کسب جایزه و این حرف هاست. چرا که سقف فروش داخلی سینمای ما با محدودیت روبهروست و حتی پرفروشترینها هم چنان که به نظر میرسند، پاسخگوی سرمایهگذاریهای رو به افزایش در این زمینه نیستند. برخی بازیگران بالای یک میلیارد تومان دستمزد میگیرند. دستمزد عوامل دیگر هم بالا رفته و به هر حال لازم است برای محصولات سینمای ایران بازاریابی مناسبی در سطح جهانی صورت بگیرد. «متری شیش و نیم» نسبت به «ابد و یک روز» فیلم بهتری نیست و گافهای کوچک و بزرگی دارد. از نظر ساختار هم دوپاره است؛ اما تلاش سازنده جوانش برای وارد شدن به لایههای پنهان اعماق جامعه در تداوم فیلم پیشینش، ستودنی است. شاید همین ویژگی باعث پذیرش این فیلم در ونیز شده است. برای فرنگیها فیلمهایی از این دست نوعی افشاگری درباره وضعیت جامعه ایران بویژه در دوران پرالتهاب کنونی به شمار میآید و این چیزی نیست که پنهانش کنند. چون اساساً این روش جزئی از خط مشی آنهاست. البته در کنارش آثاری که بیشتر حال و هوای هنری دارند نیز مشتاقانی در آن سوی مرزها داشته و دارند؛ از جمله مجموعه آثار زنده یاد عباس کیارستمی.