پایگاه خبری تئاتر: در سال‌های اخیر واژه تهیه‌کنندگی آرام آرام وارد عرصه تئاتر شده و با وجود آنکه مشخصات و ویژگی‌هایش قانونمند نشده است؛ اما به عنوان یک سمت هنری از سوی هنرمندان پذیرفته شده است. با این حال در ماه‌های اخیر سطح اختلافات بر سر ماهیت تهیه‌کننده بیشتر شده است و اخیراً نیز خبرهایی از مسئولیت‌ناپذیری برخی افراد گزارش شده است.
پیشتر خبرهایی مبنی بر تلاش‌هایی در خانه تئاتر برای صنفی کردن تهیه‌کنندگی شنیده می‌شد و حتی زمزمه‌هایی مبنی بر کلید زدن تشکیل کمپانی‌ها نیز شنیده شد. با اینکه هنوز مشخص نیست خانه تئاتر مسیر اجرایی شدن کانون تهیه‌کنندگان را به کدامین سو برده است، امیرحسین شفیعی که این روزها دو نمایش «دروغ» و «مگس» را به عنوان مجری طرح و تهیه‌کننده روی صحنه دارد از الزام تشکیل یک تشکل صنفی می‌گوید.
او در گفتگو با تسنیم با اشاره به خصوصی‌سازی تئاتر گفت: تئاتر خصوصی که آمد آسیب‌هایی به همراه خود آورد؛ اما فرصت‌هایی نیز پدید آورد.
شفیعی درباره ایجاد تشکل گفت: انجمن باید با توجه به تمام عوامل یک نمایش و با رایزنی و حوصله بسیار تشکیل شود. بحث‌های بسیاری شده است که یکی از آنها پیشنهاد تشکیلات بر مبنای کمپانی است. من شخصاً از موافقان ایجاد کمپانی هستم.
وی با اشاره به مفهوم کمپانی گفت گروهش فضای مشخصی برای دپو دکور و لباس دارد و برای مهمانانش شرایط اسکان مهیا کرده است و تأکید می‌کند این از مؤلفه‌های تشکیل کمپانی است.
شفعیی افزود: اگر امروز برای تهیه‌کننده فکری نشود به زودی برای ما ایجاد مشکل می‌کند. باید به این مقوله درست فکر کرد و برایش اساس و قانون در نظر گرفت. این روزها هر کسی می‌تواند از عنوان تهیه‌کننده استفاده کند؛ در حالی که با به خطر افتادن منفعت بازیگر و کارگردان هیچ مسئولیتی نمی‌پذیرد. ستدهای بالادستی در صورت تخلف تهیه‌کننده مواد و تبصره‌ای در نظر گرفته است. باید تهیه‌کنندی قانونمند و چارچوب‌دار شود.
وی با اشاره به فقدان نظارت بر امر تهیه‌کنندگی گفت: باید نهاد ناظر داشته باشد. به نوعی است که گویی تهیه‌کنندگی وجود خارجی ندارد و این آسیب‌زاست. نمایش‌ها و تئاترها که به شکل سنتی و در قالب یک گروه شکل گرفته‌اند به نظر موفق‌ترند؛اما در شکل جدید اجرا نیاز به تهیه‌کننده ضروری است.
شفیعی معتقد است: در تئاتر تهیه‌کننده واقعی انگشت‌شمار هستند. تهیه‌کنندگی که برای گروه فضای مناسب برای هنرمندان گروه فراهم کنند. بیشتر تهیه‌کنندگان گیشه‌دار نمایش هستند و گیشه را صرفاً مدیریت می‌کنند. باید قرارداد تهیه‌کننده و عوامل مشخص باشد و فارغ از فروش بتواند به تهداتش عمل کند.
وی تهیه‌کنندگان را به سه دسته تقسیم کرده و گفت: «ما سه دسته تهیه‌کننده داریم. اول کسانی که همه مسائل مالی گروه را تامین می‌کنند و قرارداد می‌بنددد و تعهد می‌دهند. دسته دوم تهیه‌کنندگانی هستند که در واقع مجری طرح هستند و مدیریت مالی اجرا را هدایت می‌کنند. دسته سوم تهیه‌کنندگان سوری هستند که گاهی اوقات هم مثبت هستند. مثلاً یک بازیگر نام‌آشنا می‌آید در قالب حمایتی با گروه همراه می‌شود؛ اما صرفاً اسمشان هست و رسماً کاری برای شرایط اقتصادی گروه انجام نمی‌دهند. این برای رسمیت بخشیدن کفایت نمی‌کند. تیهه‌کننده باید سرمایه مالی بهتری را فراهم کند.»
شفیعی تأیید کرد: «تهیه‌کنندگی فقط مسائل مالی نیست؛ بلکه باید حاوی فکر باشد و تئاتر را بشناسد. او باید بداند که جامعه چه تئاتری می‌پسندد و نفع تئاتر امروز چیست.متاسفانه در سال‌های اخیر با دو کار فضا و اذهان را خراب کرده‌اند و برای همین با آمدن نام انجمن تهیه‌کنندگان ذهنیت منفی ایجاد می‌شد.»
