پایگاه خبری تئاتر: جواد يحيويي را بيشتر به عنوان مجري برنامه‌هاي طعم آفتاب و ردپا مي‌شناختيم، اين مجري باسابقه تلويزيون، هفت سالي است كه نتوانسته به عنوان مجري در تلويزيون فعاليت كند. يحيوي با اينكه در اين سال‌ها فعاليت تلويزيوني نداشته است اما فعاليت‌هايي چون بازي در سريال و فيلم سينمايي را داشته است. او اين روزها مشغول تمرين براي اجراي نمايش «هركس با تنهايي‌اش» به كارگرداني سيد مهدي احمدپناه است كه قرار است مرداد ماه در تالار حافظ اجرا برود. همين بهانه‌يي شد تا با او گفت‌وگويي كوتاه انجام دهيم كه در ادامه مي‌خوانيد.
شما در سال‌هايي كه به دلايلي امكان حضور در صدا و سيما را نداشتيد چه فعاليت‌هايي در زمينه هنر انجام مي‌داديد؟
در سال‌هاي اخير من بيشتر درگير سينما و سريال‌هايي كه در رسانه‌هاي خانگي پخش مي‌شد، بودم در اين سال‌ها در سريال‌هاي شاهگوش و قلب يخي و همچنين در فيلم‌هاي سينمايي نزديك و غيره بازي كردم.
چطور شد كه همكاري با گروه نمايشي هركس با تنهايي‌اش را پذيرفتيد و به اين گروه جوان پيوستيد؟
من با معرفي مهدي فريضه به اين گروه ملحق شدم. قبلا با مهدي فريضه تجربه تئاتري را داشتم كه البته به اجراي عموم نرسيد. فرصت همكاري پيش آمد و مهدي مرا به اين گروه معرفي كرد و خوشحالم كه با اين جمع آشنا شدم. مهدي احمدپناه توجه و دقت خاصي به موضوعات، نكته‌ها و جزييات دارد كه براي هر بازيگري مي‌تواند تجربه خوبي در بازيگري ايجاد كند.
شما بيشتر به عنوان مجري شناخته مي‌شويد. به نظر شما تفاوت اجرا و بازيگري خصوصا بازيگري تئاتر چيست؟
در هفت سال گذشته من در هيچ رسانه‌يي و در فضاي رسمي اجرا نداشته‌ام و از فضاي اجرا كمي فاصله گرفته‌ام. شايد حتي اين روزها مايلم كه مرا بيشتر به عنوان يك بازيگر بشناسند تا مجري، ولي تفاوتي كه وجود دارد اين است كه در فضاي اجرا سعي مي‌كنيم كه به يك فضاي رئال با موضوعات حقيقي، به اسم، صدا و شخصيت حقيقي خودمان دست پيدا كنيم كه در راستاي رسيدن به ماموريتي است كه در اجرا داريم يعني من با اسم خودم، با صوت، صدا و حتي لحن خودم و با باورها، دانش، اعتقاد و تجربه خودم وارد موضوعات مي‌شوم. به مسائل نگاه مي‌كنم و نگاه خودم را حتما اضافه مي‌كنم؛ نگاهي كه برنامه تعيين مي‌كند تا به مخاطبم منتقل كنم ولي در دنياي بازيگري من در پوست آدم ديگري زندگي مي‌كنم. بنابراين از زاويه او به موضوع نگاه مي‌كنم و عكس‌العمل‌هايم عكس‌العمل‌هاي او است. بازيگري در تئاتر هم تفاوت‌هاي ويژه‌يي دارد تا بازيگري براي دوربين چه در سينما و چه در تلويزيون. بنابراين به نظرم اينجا تجربه متنوع‌تر، غني‌تر و پيچيده‌تري است. اجرا هم به نظر مي‌رسد كه كار سهلي است اما وقتي در موقعيتش قرار مي‌گيري متوجه مي‌شوي برقراري ارتباط با مخاطبي كه او را نمي‌بيني و نمي‌شناسي چه جزييات ويژه‌يي دارد. تو از مختصات فيزيكي او، نگاهش، واكنشش، اخم يا خنده‌اش چيزي نمي‌داني ولي در فرصتي كوتاه بايد با او ارتباط برقرار كني و پيامت را به او منتقل كني.
اگر فرصت كار در همه مديوم‌ها را داشته باشيد كدام مديوم را براي كار انتخاب مي‌كنيد؟
اگر بين بازيگري و اجرا بخواهم انتخاب كنم بازيگري را ترجيح مي‌دهم. اگر قرار باشد راجع به رسانه آن يا به قول شما مديوم آن حرف بزنيم هر كدام از اينها جذابيت‌هايي دارند يعني بازيگري روي صحنه براي مخاطبي كه همان لحظه تو را مي‌بيند جذابيت‌هايي دارد و بازيگري براي دوربين جذابيت‌هاي ديگري. هردوي آنها را دوست دارم و فكر نمي‌كنم بايد براي آنها به انتخابي برسم. دلم نمي‌خواهد انتخاب كنم و مي‌خواهم هردو را تجربه كنم.
اگر احتمال حضوري دوباره در تلويزيون را داشته باشيد به اين رسانه برمي‌گرديد؟
با توجه به اين مساله كه من با تلويزيون شروع كردم اگر پيشنهاد خوبي وجود داشته باشد و شرايط آن برنامه مناسب و سطح كيفي خوبي داشته باشد چراكه نه دوست دارم حضور داشته باشم البته اين شرايط به راحتي اتفاق نمي‌افتد.
منبع: روزنامه اعتماد
