درباره فیلم نبودنت؛ اتفاق خوب

چارسو پرس: امیر فرض اللهی در روزنامه اعتماد نوشت: همه ‌چیز از نبودن یک فرد آغاز می‌شود، فردی که نان‌آور خانواده است، رفته است که شرایط مساعدی مهیا کند و خانواده‌اش را پذیرای آن شرایط کند اما… نگو که نشده و در گوشه‌ای از این شهر زندگی می‌کند بدون آنکه همسرش بداند…

فیلمی دغدغه‌مند اجتماعی که با بودجه پایینی ساخته شده اما به سبب اینکه سینمای اجتماعی دیگر در ایران وجود ندارد با ایراداتی که دارد گوهر شب چراغ شرایط فعلی سینمای ایران محسوب می‌شود.

گونه یا ژانر سینمایی که از ابتدای دولت احمدی‌نژاد در ایران کمرنگ شد و از سال 1388 به دلیل شرایط غیرعادی که بر جامعه تحمیل شد در شکلی زیرزمینی و غیررسمی به تولید رسید و اکران نشد.

ژانری که محبوب‌ترین گونه سینمایی در ایران است و مردم و منتقدان، اگر در این‌گونه فیلم خوبی ساخته شود، حتما از آن استقبال می‌کنند و اصلا باعث آبرو و اعتبار سینمای ایران در دنیا بوده است؛ سینمایی که توسط حاکمیت و نهادهای سخت قدرت یک تهدید محسوب می‌شود اما خردورزی اجتماعی می‌گوید برای آسیب‌شناسی درست یک جامعه باید دردهای یک جامعه را شناخت و آنها را نشان داد و حقایق یک جامعه را نباید سیاه‌نمایی به حساب آورد.

عنوان غیرواضحی که برای تخریب، انکار و فرار به جلو، توسط اقلیتی پرقدرت در جامعه به سینمای اجتماعی باب شده و بدین وسیله سینمای اجتماعی به قهقهرا رفته و نابود شده است تا جایی که باید ذره‌بین برداشت و با فانوس به دنبال فیلم اجتماعی یا مهیا شدن شرایطی برای ساخته شدن فیلم اجتماعی که انعکاسی از حال جامعه و مردمش در شکل حداکثری گشت و یافت.

در چنین شرایطی فیلم «نبودنت» با آنکه قصه‌اش دیر آغاز می‌شود و به دلیل اینکه در زمان تولید بدون مجوز و یواشکی ساخته شده است، فیلمی در خور تأمل محسوب می‌شود در شرایطی که سینمای ایران پر از ابتذال و علف‌های هرز شد و مفت‌بری و مفت‌خوری بیداد می‌کند و ابتذال محتوایی کارگردانی از سر و کول آن بالا می‌رود اکران «نبودنت» یک اتفاق قابل توجه است، «نبودنت» با همه ایراداتش اثری که مخاطب را به فکر وامی دارد و به شکلی لوکس و کلیشه‌ای به سراغ طبقات پایین جامعه نرفته و آنها را سیاه و سفید ندیده و توانسته است لااقل شخصیت‌‌های اصلی قصه‌اش را درست پرداخت و روایت کند.

هر چند ریتم فیلم کند است و پرده‌برداری از رازهای فیلم بسیار قطره‌چکانی است اما مخاطب تشنه سینمای اجتماعی را نگه می‌دارد و فهم مخاطب را به هیچ نمی‌پندارد در روزگاری که 99درصد تولیدات سینمایی ایران مملو از خوراک مبتذل سفارشی‌سازی و بودجه نفله کن از جیب مردم و بودجه کشور است تولید و اکران «نبودنت» یک اتفاق محسوب می‌شود، اتفاقی که مخاطب فیلم‌باز و مردم باید از آن استقبال کنند و این از آنجا سرچشمه می‌گیرد که این فیلمساز آینه‌ای به روی اجتماع گرفته و قطره‌ای از دریای مشکلات جامعه را در این فیلم نشان و هدف گرفته است.

از آنچه سینمای ایران دیگر فیلم‌های کاوه سجادی حسینی را به یاد دارد، گمان این است که تاکنون «نبودنت» بهترین فیلم این کارگردان سینما به حساب می‌آید، نشان به آن نشان که در برخی از فیلم‌های دیگرش هم دغدغه‌مندی اجتماعی داشت، اما هیچ‌گاه این‌قدر نتوانسته بود شخصیت‌های اصلی فیلمش را به مخاطب نزدیک کند و برای مخاطب عام و خاص باورپذیر باشد.

در این میان از بازی قابل تأمل سحر دولتشاهی نیز در این فیلم به سادگی نمی‌توان گذشت و از آ‌نجا که شرایط اکران هم در وضعیت فعلی سینمای ایران بسیار ناجوانمردانه است، نویسنده این نقد از پرداختن به ایرادات این فیلم پرهیز می‌کند و به عاشقان سینما و مردم عادی که انرژی و فرصت و حال و حوصله سینما رفتن دارند، توصیه می‌کند که با دیدن این فیلم به فکر فرو روند و از ساخته و اکران شدن این‌گونه فیلم‌ها با استقبال از این فیلم سراغ سینمای اجتماعی، تاریخی و فرهنگی را بگیرند و با این کار با ابتذال حاکم شده بر سینمای ایران مقابله کنند. «نبودنت» فیلمی است که ارزش دیدن دارد یادتان نرود حتما ببینیدش.