«رنوآر» دومین فیلم بلند چی هیاکاوا، کارگردان فیلم تحسین‌شده «Plan 75»، ما را به قلب تابستانی آرام و پرتنش در ژاپن دهه ۱۹۸۰ می‌برد. جایی که دختری کنجکاو و خیال‌پرداز با مرگ پدر، دروغ‌های بزرگ‌ترها و دنیای عجیب بزرگ‌سالی روبه‌رو می‌شود.
چارسو پرس بعد از موفقیت «Plan 75» که با نگاه انتقادی به جامعه سالخورده ژاپن پرداخت، چی هیاکاوا این‌بار با «رنوآر» سراغ دوران کودکی و بلوغ رفته است؛ اما این‌بار نه با خط داستانی کلاسیک یا پیام‌های سیاسی، بلکه با بافتی از خاطره، خیال، شوخی و درد. فیلمی که همچون یک دفتر خاطرات تصویری، وقایع پراکنده اما تأثیرگذار را از دریچه نگاه یک دختر ۱۱ ساله مرور می‌کند.

فیلم «رنوآر» (Renoir) به کارگردانی «چیه هایاکاوا» (Chie Hayakawa) محصول ژاپن در سال ۲۰۲۴ است که برای نخستین بار در بخش مسابقه جشنواره کن به نمایش درآمد. هایاکاوا که با فیلم «Plan 75» به شهرت رسید، این بار داستانی شخصی‌تر و شاعرانه‌تر را روایت می‌کند که در بستر دهه ۱۹۸۰ ژاپن می‌گذرد. برخلاف تم علمی‌تخیلی فیلم قبلی‌اش، «رنوآر» نگاهی انسان‌گرایانه و رئالیستی به دوران کودکی، مرگ و دروغ‌های بزرگسالان دارد.

خلاصه داستان فیلم Renoir

شخصیت اصلی فیلم، «فوکی» دختربچه‌ای ۱۱ ساله با ذهنی کنجکاو و روحیه‌ای مستقل است. او تابستان خود را در حالی می‌گذراند که پدرش به سرطان مبتلاست و مادرش زیر فشار روانی و اقتصادی زندگی در حال فروپاشی است. فوکی با تخیلات، جادوگری، خواب‌ها و خاطراتش دنیای شخصی خودش را می‌سازد. او حتی سعی می‌کند دیگران را هیپنوتیزم کند و از ذهنشان بخواند.

اینجا بخوانید: معرفی، نقد و بررسی فیلم‌های خارجی

شخصیت فوکی؛ کودک یا عارف کوچک؟

یوی سوزوکی، بازیگر تازه‌کار، نقش فوکی را با سادگی و تأثیرگذاری مثال‌زدنی بازی می‌کند. فوکی شخصیتی مستقل و بدون قضاوت دارد. در مواجهه با مرگ پدر، دروغ‌های اطرافیان و حتی سوءنیت یک بزرگسال بیمار، واکنش‌هایش ترکیبی از کنجکاوی، درک و نوعی بی‌تفاوتی کودکانه است.

تم‌های اصلی: مرگ، بلوغ، صداقت

فیلم به زیبایی مرز میان واقعیت و خیال را در ذهن یک کودک بررسی می‌کند. از تلاش فوکی برای کشف مرگ گرفته تا مواجهه‌اش با دروغ‌های والدین، خیانت، درمان‌های جعلی و حتی تماس با فردی خطرناک، همه چیز در قالب نگاه بی‌پرده‌ی او نمایش داده می‌شود. فیلم ما را با این سوال روبه‌رو می‌کند که آیا بزرگسالان واقعاً بالغ‌تر از کودکان‌اند؟

نقاط قوت فیلم:

  • بازی عالی یوی سوزوکی در نقش اصلی
  • کارگردانی ظریف و شاعرانه‌ی چیه هایاکاوا
  • فیلم‌برداری دلنشین با رنگ‌های گرم و نوری طبیعی
  • موسیقی ملایم و تاثیرگذار رِمی بوبال

نقاط قابل تأمل:

  • ریتم آرام فیلم ممکن است برای برخی مخاطبان خسته‌کننده باشد
  • روایت غیرخطی و نمادین، نیازمند توجه و حوصله تماشاگر است

بیشتر بخوانید: اخبار و مطالب سینمای جهان

نتیجه‌گیری

«رنوآر» فیلمی درباره لحظات گذرا، دروغ‌های انسانی و صداقت کودکانه است. فیلمی که از دل یک تابستان ژاپنی، روایتی جهانی از رشد و تنهایی ارائه می‌دهد. اگر به سینمای شاعرانه و شخصیت‌محور علاقه دارید، تماشای Renoir را از دست ندهید.

«رنوآر» فیلمی نیست که با درام‌های پرکشش یا روایت‌های پرپیچ‌وخم شما را به خود جذب کند. جذابیتش در همین آرامش و نگاه کودکانه‌ای‌ست که با صداقت و کنجکاوی به بزرگ‌سالی، غم، عشق، مرگ و فانتزی می‌نگرد. فُوکی شاید کودک باشد، اما نگاهی دارد که بسیاری از بزرگ‌ترها فاقد آن هستند. فیلمی لطیف، صمیمی و تماشایی برای آنان که از سینمای اندیشمندانه و شاعرانه لذت می‌برند.


منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند