چارسو پرس: فیلم Zero به کارگردانی ژان-لوک هربولو (Jean Luc Herbulot) و همکاری هوس میلر (Hus Miller) به عنوان بازیگر اصلی و هم‌نویسنده، تریلری تنش‌زا، خلاقانه و سرشار از انرژی است که در شهر پرجنب‌وجوش داکار روایت می‌شود. این فیلم که به سبک «بمب ساعتی» روایت می‌شود، در ظاهر کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، اما با اجرای هوشمندانه و پرتعلیق، مخاطب را تا پایان میخکوب می‌کند.
بمبی روی سینه، شهری در تب‌وتاب
ماجرا از جایی شروع می‌شود که شخصیت اصلی فیلم – مردی سفیدپوست با لهجه آمریکایی که فقط با نام «#1» شناخته می‌شود – روی صندلی اتوبوسی در داکار بیدار می‌شود و درمی‌یابد که بمبی پیشرفته به سینه‌اش بسته شده که تا ۱۰ ساعت دیگر منفجر خواهد شد. یک گوشی موبایل که شمارش معکوس را نمایش می‌دهد، به‌همراه یک هندزفری بلوتوث، ابزارهای ارتباطی او با صدایی مرموز (با صداپیشگی ویلم دفو!) هستند که مأموریت‌هایش را اعلام می‌کند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم Amadeus – شکوه شرارت آرام آنتونیو سالیِری در شاهکار میلوش فورمن
در ادامه، «#1» با فردی دیگر به نام «#2» (با بازی کم مک‌هارگ) آشنا می‌شود که او هم بمب‌دار است. این دو در دل شهر، وظایفی مرموز به انجام می‌رسانند: تحویل اشیایی ناشناخته به افراد مختلف، برخی از این تعاملات با انفجارهایی مرگبار همراه است و همین باعث می‌شود شهر به حالت اضطراری درآید. رسانه‌های محلی با هیجان به پوشش وقایع می‌پردازند و آن‌ها را عملیات تروریستی تلقی می‌کنند.
از طنز تا تراژدی؛ بازی با لحن و ژانر
فیلم، در کنار فضای دلهره‌آورش، لحظاتی سبک‌تر نیز دارد. یکی از این سکانس‌ها، زمانی است که دو شخصیت مجبور می‌شوند برای جلب اعتماد یک قاچاقچی، مقدار زیادی کوکائین استنشاق کنند. نتیجه این لحظه، مونتاژی دیوانه‌وار با موسیقی هیپ‌هاپ آفریقایی است که نه لزوماً در خدمت داستان است و نه شخصیت‌پردازی، بلکه صرفاً برای جذب مخاطب جوان‌تر طراحی شده است.
اما لحن فیلم در نیمه دوم جدی‌تر می‌شود؛ به‌ویژه وقتی که شخصیت سوم، دنیل (با بازی گری دوردان) وارد داستان می‌شود. او با مونولوگی تند و سیاسی، لایه‌های پنهان مأموریت‌ها را افشا می‌کند؛ مونتاژی از چهره‌های ساکن داکار، که به دوربین زل زده‌اند و شاید بازتابی از رنج مردمانی باشند که در میان نزاع قدرت، نادیده گرفته می‌شوند.
تکنیک‌هایی مدرن برای شهری شلوغ
هربولو با استفاده از تصویربرداری هوایی با پهپاد و لنزهای غیرمتعارف، تصویری پرهرج‌ومرج و پویاتر از داکار ارائه می‌دهد. شهری که با بافت فشرده، رنگ‌های زنده، زباله‌دانی‌های پراکنده و بازارهای پررفت‌وآمد، شخصیتی مستقل دارد. فیلم، با سرعت بالا و تدوینی دقیق، تماشاگر را وارد جریان زندگی در شهری مدرن و پرتنش می‌کند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Dying» – بزرگ‌ترین فروپاشی رهبر ارکستر پس از «تار» کیت بلانشت
پایانِ تیره، اما وفادار به ریتم
اوج داستان در سواحل اقیانوس اطلس رقم می‌خورد؛ جایی که پایان فیلم رخ می‌دهد. هرچند شاید نتوان گفت این پایان آن‌طور که باید، حس تراژدی را منتقل می‌کند، اما از نظر انرژی و فضای احساسی با ساختار فیلم هماهنگ است و تماشاگر را راضی نگه می‌دارد.
جمع‌بندی: تریلری آفریقایی با قدرت جهانی
Zero فیلمی است پرسرعت، هوشمند و جاه‌طلب؛ با پیام‌هایی سیاسی، اکشنی جذاب، و فضایی متفاوت از فیلم‌های کلیشه‌ای هالیوودی. اگر به دنبال تریلری پرتنش با پس‌زمینه‌ای اجتماعی و بصری تازه هستید، Zero می‌تواند تجربه‌ای ناب و به‌یادماندنی باشد.
منبع: guardian
نویسنده: نسرین پورمند
