سعید مستغاثی عضو شوراهای پروانه ساخت و نمایش فیلم های سینمایی با انتقاد از ضعف ساختاری فیلم های سینمای ایران تأکید کرد نباید به ۹۰ درصد از فیلم های سینمایی پروانه نمایش بدهیم.

جواد انصافی از موانع و مشکلاتی می گوید که پیش‌ روی این گونه نمایشی قرار دارد و تاکید می کند: مدت هاست که نمایش های آیینی و سنتی ایرانی کم‌رنگ شده، چون در درجه اول مسئولان ما به صراحت نشان داده اند که آن را نمی خواهند.

جواد یحیوی که برای آینده تئاتر چندان خوش‌بینی نیست، می‌گوید که دل خوشی از زندگی مدرن ندارد و فکر می‌کند انسان در دوران کهن به روح زندگی نزدیک‌تر بوده است.

برای من طبق تحقیقات گسترده میدانی از سال 86، بخش هایی از فیلمنامه از روی سرنوشت آدم های اطراف خودم نوشته شده است. به‌شکل عجیبی از قمارباز داستایوفسکی تا به امروز، فکر می کنم این ماجرا نه جغرافیا و ملیت و زبان می شناسد و نه چیز دیگری! ذات قمار و موقعیت آن و ذات انسان در مواجهه با امر قمار همیشه به نتیجه های مشترک می رسد.

خدا را چه دیدید شاید روزی برسد که خانه سینما و خود سینماگران به شکلی مستقل، جشنواره‌ ای برپا کنند که در تراز وجهه بین المللی سینمای ایران باشد.

مسعود زنگ زد و گفت می خواهم بیایی نقاشی هایم را ببینی و برایم نمایشگاه بگذاری. سكوت كردم. درست شنیده بودم؟ پرسیدم مگر تو نقاشی می كنی؟ گفت از دوران نوجوانی. رفتم. دیدم. حیرت كردم. واضح است كه نقاشی ها كار یك نقاش متبحر و حرفه ای نیستند. خودش هم چنین ادعایی ندارد. كارهای ناب و پر از تخیلند. پر از رویا یا كابوس و با جسارت یا اعتماد به نفس تمام، كارهایی اند با اندازه هایی بزرگ. كارها حاصل ذهنی خیالباف و مغشوشند.

جامعه ما پیوسته و در طول تاریخ، طلب قهرمان كرده و بعد از حضور این قهرمان خودش با دست خودش به اشكال مختلف این قهرمان را سرنگون كرده است. حالا یا مشكل از قهرمان بوده، یا مشكل از قهرمان سازان. در متن سینگ، مشكل از هردوطرف است و همین باعث این فضای طناز می شود.

کارگردان مستند «بر سر خاک» معتقد است سیاست‌های غلط مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، موجب شده تا دو فیلم آماده‌اش را تحویل جشنواره بین‌الملی سینماحقیقت ندهد.

رامین پرچمی می‌گوید هستند کسانی که بدون آن که حضور او در سینما، تئاتر و شبکه نمایش خانگی ممنوع باشد، از نزدیک‌شدن به او می‌ترسند و با خود می‌گویند نکند مشکل سیاسی داشته باشد و آن‌ها را هم درگیر کند. او تاکید می‌کند از کسی انتظار ندارد که به او پیشنهاد کاری بدهد، اما حداقل فکر نکنند حضورش برای‌شان دردسرساز می‌شود.

داوود مرادیان مدیر گروه مستند بنیاد «روایت فتح» با انتقاد از مغفول ماندن مستندسازی آرشیوی تأکید کرد که در طول ۴۰ سال گذشته برخی فیلمسازان اجازه فعالیت به آن ها را نداده اند.

واقعا برای من دراین کار اولویت این بود که فیلم باورپذیر به نظر برسد. وقتی از بازیگران چهره استفاده می کنیم به خصوص آنهایی که به قول خودمان ستاره هستند بلافاصله بیننده از آن آدم در ذهنش فاصله می گیرد و آن آدم را خیلی سخت در آن شخصیت می پذیرد؛ در حقیقت مخاطب چهره شناخته شده ای را می بیند که نقشی را بازی می کند. من دوست نداشتم این شکل اتفاق بیفتد.

ما در این اجرا با چهار فضا مواجه هستیم. یعنی مخاطب ابتدا با جهان‌بینی خودش در گالری‌های خانه هنرمندان قدم می‌زد. در مرحله دوم با ویدیو آرت روی دیوار ورودی گالری پاییز مواجه می‌شود، تصاویر فردی را می‌بیند كه با عروسك اسكلت در فضای خاصی حضور دارد و او برای درك بهتر آنچه جریان دارد، لازم است پرده ورود به گالری را كنار بزند و سپس با كل وضعیت مواجه شود.

صدرالدین زاهد می گوید از وقتی به ایران برگشته است، نه آن فضای پیشین و نه آدم های آن دوران که با هم کار می کردند هیچ کدام نیستند و او احساس تنهایی می کند. زاهد معتقد است انسان اصلا برای تنهایی ساخته نشده است هرچند به گفته خودش اکنون از همه نظر تنهاست؛ هم در زندگی خصوصی اش و هم در زندگی هنری اش.

نمایش های حوزه دفاع مقدس را معمولا با المان هایی مانند فضای جبهه، لباس های رزم، اسامی فرماندهان و ... می شناسیم. دیدن نمایشی که در آن رزمنده ها کت و شلوار پوشیده و به شکلی هماهنگ به روایت قصه ای از آن دوران بپردازند، اتفاقی جدید است. این اتفاق را «علیرضا معروفی» در نمایش «تن ها» رقم زده و با فرمی جدید به معرفی اسیر سیزده سال جنگ، «مهدی طحانیان»، پرداخته است.

محمد عارف هدف اصلی نخستین کنفرانس ملی نمایشنامه پژوهی ایران را، پژوهش در نمایشنامه، آسیب شناسی ادبیات نمایشی در ایران، ایران شناسی تئاتر، خاستگاه شناسی تئاترنوشت و تاریخ ادبیات نمایشی عنوان کرد که به گفته او، یافته های آن به زودی در کتاب چکیده مقالات کنفرانس با معرفی هشتاد و یک چکیده برگزیده رونمایی می شود.

تهیه‌کننده «آژانس شیشه ای» با بیان اینکه «الان دوره‌ کاسبی کردن به اسم سینماست نه دوره‌ اندیشه‌­ورزی و فرهنگ ­سازی در سینما» می گوید:‌ متاسفانه دخالت ها، مدیریت‌ها و لابی گری های پنهان، اجازه جولان و هدف‌گذاری را به مدیران نمی دهند و این تجربه ی اشتباهی ا­ست که به بهانه‌ مبارزه با فساد یا ایجاد تحول، مجدد به سمت مدیریت گلخانه ای برویم.

مسعود نجفی کارگردان مستند «قیصر، ۴۰ سال بعد» که همزمان با روز ملی سینما وارد شبکه نمایش خانگی شده از آن روزها و ساخت این مستند با حضور عواملش گفت.

همه نمایش در یک چهارراه می‌گذرد و حتّی چایخانه اَجَقْ همان وسط بازی می‌شود. ولی این یگانگی مَکان با گُریز به درمانگاه و خانه و جاده نزدیک مرز در داستانِ پرستار و سر زدن به خانه راننده و زنش و باجه تلفن در طرابوزان در داستان راننده و عبور از اتاق نامه‌ْرسانی و دفتر رئیس و خیابان در داستانِ نامه‌ْبَر می‌شکند؛ و همچنین با گُذر ِسارنگِ‌سَهِش از محلّه‌ای که دیگر نیست و گُذر نهال فرّخی از محلّه چنان‌که هست!

عباس بهارلو که معتقد است اگر سینمای صامت ایران در نطفه خفه نشده بود، بی‌شک زبان سینمای ما بیش از امروز گسترش یافته بود، می‌گوید در حوزه پژوهشِ سینما موضوع‌هایی هستند که در محدوده خط قرمز قرار دارند و نمی‌توان از آن‌ها نوشت، وگرنه کار دچار ممیزی و سانسور می‌شود.

مژده شمسایی که در سه دهه اخیر ایفاگر نقش زنان اصلی تمام آثار سینمایی و تئاتری اجرا شده بهرام بیضایی بوده است، در نمایش «چهارراه» نقش نهال فرخی را ایفا می کند. زنی که اجازه پیدا نکرده به علاقه اصلی‌اش بازیگری برسد و حالا معلمی است بیمار با یک فرزند که ناگهان عشق قدیمی ناپدید شده‌اش را می‌یابد.