این روزها که مضراب ابتذال بر صحنه تئاتر زخمه می‌زند، تماشای اجرایی تازه از نمایشنامه «کالیگولا»، اثر آلبر کامو، به کارگردانی رویا اسدی و طراحی و بازی میکائیل شهرستانی و شاگردانش در سالن استاد سمندریان ایرانشهر، مرهمی بر این زخم است و البته پالایش حال در این زمانه ملال و دلمردگی. کالیگولا، در مواجهه با مرگ معشوقه‌اش دگرگون می‌شود.

وقتی کمدی و درام با هم تلفیق می‌شود دیگر اتفاقات آن تلخی را ندارند اما موضوع همان حساسیت خودش را دارد، برای همین اتفاقی که در «آغوش باز» افتاده است، در واقع همان ته‌نشین و رسوبی بود که تلفیق قصه کنسرت و زوج‌های مختلفی که با آن درگیر هستند و برای من تبدیل به گویش و لحن جدید شد.

نمایشنامه چاپ کردن در آن زمان بیش از آنکه کار نمایشنامه‌نویسان جوان باشد کار کسانی بود که در دهه هفتاد برای ما اساتید محسوب می‌شدند، مثل بیضایی یا رادی یا ساعدی. اما من از همان ابتدا مطمئن بودم که نمایشنامه‌ها باید منتشر بشوند و چنان‌که پیش‌تر هم‌ گفتم، معتقد بودم که خواندن نمایشنامه می‌تواند به اندازه خواندن یک داستان کوتاه یا یک رمان لذت‌بخش باشد.

آرش رادی؛ جمع کردن بساط جشنواره‌های فله‌ای و سرمایه‌سوز و آنگاه برگزاری تنها یک جشنوارۀ ملی بااحتشام را راهگشا می‌دانم.

در یکی از این پروژه‌ها هفت ماه با گروهم کار می‌کردیم که به من گفتند دو نفر از اعضای کمیسیون تایید‌کننده عوض شدند . به آنها گفتم دو نفر عوض شده‌اند، 9 نفر دیگر که هستید و می‌توانید درباره پروژه‌ام تصمیم بگیرید. گفتند خیر، گفتم شما عطف به ‌ماسبق که نمی‌توانید بکنید! در جوابم گفتند خیر، کار را متوقف کنید.

هوشنگ مرادی‌کرمانی نویسندگی را در دهه 20 زندگی‌اش شروع کرده و اولین بار احمد شاملو، داستانش را می‌خواند و تایید می‌کند. همین می‌شود شروع راه او برای داستان‌نویسی و خلق شخصیت‌هایی که امروز برای همه نوجوانان ایرانی و حتی در دنیا ماندگار شده‌اند. مرادی کرمانی در 80سالگی پر است از شور زندگی و می‌گوید کتاب‌ها هم مثل آدم‌ها هستند و هر آدمی داستانی دارد.

با ابوالحسن داودی، فيلمساز و كارشناس سينما درباره چگونگی تصویب سند ملی سینما گفت وگویی انجام دادیم که پیش روی شماست.

سینمای ایران با توجه به توسعه روزافزون سالن‌های سینما باید در مقابل ابتلا به سانسور و ناامنی بازار چاره‌اندیشی کند و با توسل به هرگونه شگرد ممکن از تولید انبوه فیلم‌های سینمایی وانماند. عقب‌نشینی در تولید یعنی میدان باز کردن برای آنها که رسما در انتظار واردات فیلم خارجی هستند.

وقتی سریال را ساختم و قرار بر پخش شد موضع‌گیری‌های عجیبی درباره زیبایی‌های بصری سریال شد. برای اولین‌بار بعد از انقلاب در تلویزیون جمهوری ایران تصاویری نشان داده می‌شود که تا به آن روز دیده نشده بود، زن‌هایی که در زندگی مبارزه می‌کنند تا پیش از این سریال، چنین چیزی در تلویزیون رسم نبود.

اکران فیلم «بی‌‏بدن» در شبکه نمایش خانگی، بار دیگر بازنمایی و روایت پرونده‏‌های قضایی بر پرده‏‌های سینمایی را در کانون نقد و نظر قرار داده است. اینکه فیلمی که براساس یک پرونده واقعی ساخته می‏شود، چقدر می‏تواند یا باید وفادار و ملزم به اصل پرونده باشد و چقدر فیلمساز می‏تواند به‌اقتضای سینمایی و منطق درام در آن تصرف کرده و به بازخوانی آن بپردازد. در این میان نقش مشاوران حقوقی فیلم‏‌ها چیست و آنها چه وظایفی در قبال ساخت چنین آثاری دارند.

گفت‌و‌گوی نیما نوربخش - روزنامه‌نگار- با ستارۀ تازه درگذشتۀ سینمای پیش و بعد از انقلاب 10 سال قبل انجام شده و اگرچه 10 سال خاک خورده اما کهنه نشده و همچنان تازه است.... او در این مصاحبه می گوید: به حاشیه رفتن بزرگان سینما با این سیاست‌های نادرستی که داریم حال سینمای کشور را هر روز وخیم‌تر می‌کند. من متاسفم که باید بگویم امروز حتی خیلی از سوژه‌های مورد استفاده در فیلم‌های ما را دنیا کنار گذاشته است؛ حتی هند‌ی‌ها هم دیگر از این فیلم‌ها نمی‌سازند. سینمای هند را مسخره کردیم سر خودمان آمد!

آئیش در هر نقشی که ظاهر می‌شود بخشی از ویژگی‌های شخصی خود ازجمله طنز را به آن نقش اضافه می‌کند و همین موجب شده تا بیشتر نقش‌هایی که به او پیشنهاد می‌‌شود؛ نقش‌های طنز و کمدی باشد و به قول خودش کارگردان‌ها و تهیه‌کننده‌ها طنازی، شیرینی و شوخ‌طبعی را برایش پیش‌فرض قرار دهند.

تورج اصلانی: صریح بگویم که ما وزارت فرهنگ و ارشاد نمی‌خواهیم، ما وزارت فرهنگ و هنر می‌خواهیم، مهم‌ترین مشکل مدیران سینما در دولت قبل این بود که پاسخگو نبودند، بیشتر فعالیت درحوزه ارشاد، عقیدتی و دینی بود، دولت قبل مسائل سینما را با مباحث عقیدتی گره زده بودند، و اساسا با هر کسی که با آنها و با عقیده آنها موافق بود کار می‌کردند، کاملا مشهود بود که متخصصان این حرفه را کنار می‌گذاشتند

اسماعیلی می گوید وزارت ارشاد را با بودجه هزار و 200 میلیاردتومانی تحویل گرفته و حالا با بودجه 20 هزار میلیاردی به وزیر ارشاد بعدی تحویل خواهد داد.

دبیر شورای صنفی نمایش درباره برخی ابهام‌ها و موارد مناقشه‌ برانگیز آیین‌نامه اکران سال ۱۴۰۳ از جمله نقش سازمان سینمایی در تصمیم‌گیری‌ها، نماینده تهیه‌کنندگان و قیمت بلیت سینما توضیحاتی را مطرح کرد.

یک پروژه‌ تئاتری حتما باید دارای‌اندیشه و دارای وجه تمایز باشد. از طرفی به تناسب منطقی هزینه و درآمد هم اهمیت می‌دهم. البته من قبل از قبول مسوولیت برای هر کاری باید آدم‌های اصلی همکارم را دوست داشته باشم. گاهی هم مرتکب اشتباه در شناخت ظرفیت آدم‌ها می‌شوم و بعدا خودم را سرزنش می‌کنم.

وقتی یک جراح می‌خواهد عمل کند، هر بار برای آن مجوز نمی‌گیرد. وقتی یک جراح و متخصص مدرکش را می‌گیرد، این همان مجوزی است که برای فعالیت‌اش به او می‌دهند و اگر خطایی بکند آنگاه به سازمان نظام پزشکی ارجاع داده می‌شود. ما در سینما هم به چنین قوانین و سازوکارهایی نیاز داریم.

شهاب‌الدین حسین‌پور که کارگردانی نمایش «گالیله» را به عهده دارد، اجرای این اثر را ادای دینی به حمید سمندریان می‌داند که هرگز نتوانست آن را روی صحنه ببرد. او با انتقاد از اداره کل هنرهای نمایشی به دلیل عدم حمایت مالی از نمایشش، گفت: برای اجرای «گالیله» از چند سال پیش تا امروز پانصد میلیون تومان هزینه کرده‌ام.

فریدون جیرانی فیلم ساز و تحلیل‌گر و کارشناس سینما، با مازیار میری نویسنده و کارگردان طی گفت وگویی به بررسی وضعیت سینما در شرایط حاضر پرداختند واین پرسش را مطرح کردند که فیلم سازان اجتماعی دراین شرایط چه باید کنند؟ آیا می‌شود یک نسل را حذف کرد و خواسته‌شان را نادیده گرفت؟

برای من سوال است که چرا کارگردان‌های شناخته شده ما درخواستی برای فیلم ساختن ندارند؟ من فکر می‌کنم خودمان کم آورده‌ایم، حداقل باید کمی صبورتر و آرام‌تر گام‌برداریم تا جا بیفتیم، این جامعه اصلا جامعه دو سال گذشته نیست، از هر نظر تغییر کرده است.