«ناگهان درخت» به مخاطبش احترام مي‌گذارد و از او مي‌خواهد كه آسانگير نباشد. بپذيرد كه سينما فقط جاي تعريف كردن قصه‌هاي سرراست، شعارهاي اجتماعي تاريخ‌مصرف‌دار نيست. بگذاريد يك فيلم هم عربده نكشد. اداي غمخواري براي معتادان يا فرودستان را درنياورد. لايه‌هاي بسيار داشته باشد، اختلاف ايجاد كند به جاي ستايش‌هاي گذرا.
«ناگهان درخت» فیلمی است که به همان سبک و سیاق فیلم قبلی صفی یزدانیان ساخته شده است. فیلمی مملو از شعر، رنگ، نوستالژی و قاب بندی های زیبایی که بیشتر به تابلوی نقاشی می مانند تا فیلم. برخلاف بسیاری از فیلمسازان، صفی یزدانیان هرگز فیلم خود را مهندسی نمی کند.
