من وقتی بازخوانی ترانه آقای شادمهر عقیلی را با صدای خانم مهستی شنیدم، در همان تحریر اول کاملا متوجه شدم که این صدای مهستی نیست. بشر تاکنون نتوانسته به چیزی در تکنولوژی برسد که بتواند از خلاقیت و احساس بحث کند؛ کامپیوترها چنین کارهایی را به صورت ماشینی انجام می‌دهند؛ چون احساس ندارند و زمانی که شخصی به عنوان نوازنده، شاعر یا نقاش با آن کار می‌کند، دستگاه احساس او را اجرا می‌کند؛ احساس غم و شادی انسان هیچ‌وقت وارد منطق ریاضیات و کامپیوتر نمی‌شود! این مساله برای من که موسیقی، حرفه و شغلم است کاملا واضح و ملموس است.
این روزها افراد مختلف با اهدافی مشابه یا متفاوت به استفاده از هوش مصنوعی در هنر بهره گرفته‌اند که در میان آن دست از کشورهایی که پایبند قانون کپی رایت هستند مشکلات حقوقی را ایجاد کرده است که می‌گویند در آینده خبر از یک فاجعه اخلاقی می‌دهد و سبب می‌شود خلاقیت شخصی در آن نادیده گرفته شود.
این روزها در فضای مجازی از فناوری جدیدی به نام «هوش مصنوعی» یاد می‌شود که بسیار هم سروصدا به پا کرده است. «هوش مصنوعی» که این روزها دسترسی به آن کار دشواری نیست، قابلیت‌های گسترده‌ای دارد که یکی از این قابلیت‌ها در زمینه موسیقی است؛ به گونه‌ای که در جدیدترین نسخه حتی می‌توانید اثر «محمدرضا شجریان» را با صدای «بیلی آیلیش» گوش دهید!
