چارسو پرس: چندی‌ است که حضور اینفلوئنسرها بر صحنه تئاتر سروصدایی بر پا کرده است. از زاویه دید شخصی حضور هیچ ‌کس بر صحنه تئاتر نباید با مانعی روبه‌رو شود. ما آموخته‌ایم که تئاتر برای همگان است و اینکه تئاتر عرصه‌ای برای مواجهه انسان با خود و با دیگری‌هاست. تئاتر می‌پرسد، به چالش می‌کشد، اصلاح می‌کند و تغییر می‌دهد. با این وجود، حضور این افراد هنگامی بحث‌برانگیز می‌شود که بسیاری از اهالی تئاتر حذف و کنار گذاشته شده‌اند، همچنین بسیاری از دانشجویان و مشتاقان بازیگری با اینکه دوره‌های لازم را برای بودن در صحنه گذرانده‌اند، بنا به دلایل غیرتئاتری مجبورند به شغلی دیگر روی بیاورند.

 جدا از این مسائل، ساز و کارهایی در جریان است که به صورت سیستماتیک تئاتر ما را معیوب و ناکارآمد کرده است، این ساز و کارها تئاتر ما را هزاران سال نوری از تئاتر جهان و جهان تئاتر دور کرده‌اند. 
 1- وجود سانسور؛ تئاتر محصول آزادی است و در سایه همین آزادی است که می‌تواند مشکلات جامعه را نقد و اصلاح کند.[...]

 2- سلطه روزافزون منطق پول که منجر به کالایی شدن و در نهایت ابتذال هنر می‌شود. باید اشاره کرد امروز به دلیل هزینه‌های بالای ساخت تئاتر این منطق پول و سرمایه است که در بیشتر سالن‌ها تئاتر تولید می‌کند و نه تجارب و احساسات ناب انسانی.

 3- تضعیف نهادهای آموزشی و دانشگاه‌ها و تهی کردن بار علمی از این نهادها، به گونه‌ای که اکنون دانشگاه‌ها به نهادی پوچ و عقب‌مانده تنزل یافته‌اند. این در حالی است که تئاتر ما به ‌شدت به آموزش صحیح و نظام‌مند در حیطه‌های اجرا، بازیگری و متن نیازمند است.

 4- تضعیف تئاتر تجربی، نابودی دیدگاه آزمایشگاهی به تئاتر از بین بردن خلاقیت و نوآوری است. ما به‌ شدت به تئاتری نیاز داریم که فرآیندهای تمرین را برای بسط نظریه‌ها، تجربه‌گرایی و مکاشفه به‌ کار گیرد و اصل تمرین را مهم‌تر از اجرا بداند. چنین تئاتری سرشار از خلاقیت است و اسیر روندهای اجرا و گیشه نخواهد شد.

با وجود این ساز و کارها و در حال حاضر نمی‌توان امید زیادی به شکل‌گیری تئاتری تاثیرگذار داشت.
 
منبع: روزنامه اعتماد
نویسنده: مازیار نیستانی