قصر شیرینی که میرکریمی امسال بنا کرده یک سر و گردان بالاتر از کارهای پیشین اوست و حتی یک سکانس یا دیالوگ اضافی در فیلم دیده نمی‌شود.

«مسخره‌باز» همایون غنی‌زاده ماکتی است از مختصات یک تئاتر که روی پرده سینما می‌رود اما فیلم نیست.

“جان‌دار” موضوع تازه‌ای ندارد؛ قتل و قصاص. فیلم‌های زیادی از گدشته تا امروز در سینمای ایران یادمان هست که با این موضوع ساخته شده‌اند. تفاوتشان اما در زاویه نگاهشان به ماجرا، پرداخت قصه و موقعیت‌های متفاوتی است که کاراکترهای را در آن قرار می‌دهند.

فیلم تازه نرگس آبیار-شبی که ماه کامل شد- یک عاشقانه است در دل خشونت افراطی. یک داستان پرتنش از یک ماجرای ملتهب معاصر. آبیار قصه‌اش را روان روایت می‌کند و توانسته به لحنی متناسب با ماهیت قصه دست یابد. فیلم پر از جزئیات مفید است، غافلگیری‌ها و تعلیق‌های حساب شده دارد، اطلاعات را سرصبر و به موقع منتقل می‌کند و با وجود زمان طولانی، ریتم مناسبی دارد و خسته‌کننده نیست.

پارادوکس آغاز فیلم تأثیرگذار است. تضاد میان شور زندگی و اندوه مرگ، شادی و غم، جشن و عزا، خنده و اشک و…

ناگهان درخت را اگرچه باید در سادگی قابل فهم آن دانست که به راحتی می توانیم با او ارتباط برقرار کنیم اما این فیلم نمونه بارزی از تاملات کارگردانی است که توانسته معنای سینما و دلهره و جهان بین اش را به تصویر کشد. اگرچه موسیقی زیبای رضاعی کمک شایانی به ناگهان درخت می کند و ما با آن آوای دلنشین در چارچوب معنایی فیلم قرار می گیریم.

“سمفونى نهم” نام جدیدترین فیلم محمدرضا هنرمند است که پس از نه سال دورى وى از سینما در جشنواره فیلم فجر به اکران درآمد. فیلم به مثابه آثار پیشین این کارگردان در ژانر فانتزى ساخته شده است. “سمفونى نهم” عنوان یکى از مشهورترین سمفونى هاى بتهوون است که به سمفونی مرگ نیز شهرت دارد و این همان مضمون اصلى فیلم است.

مرگ یکی از درون مایه های جدی کارهای هنرمند است . شخصیت آثار برتر او بیشتر با مرگ دست و پنجه نرم می کنند . گاهی هم با مرگ شوخی شان می گیرد . مرد عوضی ، مومبابی ، زیرتیغ به نوعی با مفهوم مرگ و نگرانی از مرگ جلو می روند . بیشتر از مرگ ، فانتزی است که ذهن محمدرضا هنرمند را درگیر کرده است. پس در سینمای او مرگ بعلاوه فانتزی باید حاصل جمع تازه ای داشته باشد .

«ناگهان درخت» فیلمی است که به همان سبک و سیاق فیلم قبلی صفی یزدانیان ساخته شده است. فیلمی مملو از شعر، رنگ، نوستالژی و قاب بندی های زیبایی که بیشتر به تابلوی نقاشی می مانند تا فیلم.

تیغ و ترمه را می‌توان اقتباسی ناموفق از رمان «کی از این چرخ فلک پیاده می‌شوم» اثر گلرنگ رنجبر عنوان کرد.

دفاع از حقوق زنان مسئله اغلب فیلم‌های جشنواره امسال است و متاسفانه اغلب فیلمسازان مرد حتی به نوعی زن ذلیلی و حمایت از جامعه نسوان بدون درک و دریافت اجتماعی عمیق از جامعه بانوان و دختر جوان مشغول هستند.

در مواجه با فیلم‌هایی با مضمون قصاص، یا قتل متوفی دیده می‌شود، یا اعدام کردن قاتل یا درد و رنج خانواده‌هایی که قصد گرفتن رضایت را دارند. هر سه وضعیت رنج‌آور است.

پادزهر اولین فیلم جواد رضویان است که به اکران وشرکت در مسابقه فیلم های فجر رسیده است. پی رنگ اصلی فیلم روایتی یک خطی وساده از تحول شخصیتی آدم هاست.اما در کنار این پی رنگ ،مخاطب شاهد خرده پی رنگ های متعددی با گرایش های واقعی وطنز است که اندازه های اثر را کمی متفاوت تر از نمونه های مشابه آن ساخته است.

در میان فیلم های جشنواره که تاکنون به نمایش درآمده اند باید حساب فیلم غلامرضا تختی را جدا کرد. اثری که راوی زندگی جهان پهلوان تختی است. فیلم جسور است و در همان ابتدای راه تکلیفش را با مخاطب روشن می کند و سکانس ابتدایی تا انتها مخاطب را پای فیلم می‌نشاند.

بنفشه آفریقایی» جدیدترین ساخته ی مونا زندی حقیقی، فیلمی بی ادعا و خوش ساخت است که ایده ی مرکزی جالب توجهی دارد. زندی حقیقی به عنوان یک فیلمساز زن، از احساسات ناب زنانه خود بهره برده است تا درامی را شکل دهد که به لحاظ احساسی بی سانسور باشد و عواطف انسانی را به شکلی قیچی نشده و خالص بر مخاطب نمایان سازد.

آشفتگی ساخته فریدون جیرانی بازگشت او به نوستالژی های دوران جوانی و نوجوانی اوست.می خواهد ادای دینی کند به دوره ای از سینما که این نوع فیلمسازی رواج داشت.او قبلا با فیلم “خفگی”هم به دیگر نوستالژی خود پرداخته بود.

روایت پلیسی که به فیلم الصاق می‌شود، غلط املایی روایی فیلمساز است. چهل سالگی و این فیلم ثابت می‌کند که رئیسیان دریافت دقیقی از نحوه دخالت پلیس و دستگاه قضایی در پرونده‌های مختلف ندارد.

رسول صدر عاملی بعد از ۹ سال دوباره فیلم‌ ساخت اما انگار در گذشته فیلمسازی خود جا مانده است.

«معکوس» خروج نسبتاً موفقیت‌آمیز پسر از زیر سایه پدر است و شروع قابل قبولی در کارنامه فیلم‌سازی پولاد کیمیایی به شمار می‌آید

صدرعاملی با «سال دوم دانشکده من» نشان می‌دهد که درک درستی از روابط نسل جوان به خصوص در حوزه زنان و دختران جوان دارد و این درک با ورود و تولد نسل جدید به‌روز می‌شود.

فرزاد موتمن معتقد است: برگزاری کارگاه‌ های آموزشی در حوزه نقد می‌تواند مفید باشد اما این پدیده مانند فیلمسازی به معنای واقعی قابل تدریس و تحصیل نیست و منتقد یا فیلمساز بودن در فرد علاقمند به شکل ذاتی وجود دارد و در ادامه به اشکال مختلف پرورش داده می‌شود. بنابراین اگر این علاقه و استعداد به شکل ذاتی وجود نداشته باشد، حضور در کارگاه‌های آموزشی در حوزه نقد و فیلمسازی نمی‌تواند موثر باشد.

یک منتقد بین‌المللی سینما گفت: نقد خوب نقدی است که خواننده از خلال آن به راحتی نتواند تشخیص دهد که منتقد فیلم را دوست داشته یا خیر چرا که باید با دلیل محکمه‌پسند و سازنده بگوید یک فیلم به چه دلیل خوب یا بد است.