تازه‌ترین اجرای «ملکه زیبای لی‌نین» به کارگردانی و طراحی همایون غنی‌زاده فرصت تازه‌ای برای خلق رنگ سفیدی و بازتاب آن در ذهن مخاطب است.
پایگاه خبری تئاتر: خشونت چه رنگی دارد؟ قرمز است لابد، شاید هم سیاه و پر از برزخ‌های حسی که با انتقام و برون‌ریزی همراه است. اما این بار وضع فرق می‌کند؛ خشونت در اجرای تازه‌ای از «ملکه زیبایی لی‌نین» رنگی ندارد، سفید است، شست‌وشوی خون است و درگیری انسان با دو معضل همیشگی‌اش؛ وسواس و دیوانگی.
سال‌ها پیش فروید در نقد تمدن به یک نکته عجیب اشاره کرد؛ هر چه تکامل، احساس‌های آدمی را تحت‌تاثیر خود تغییر می‌دهد، به همان اندازه برداشت‌های ما از بروز احساس‌هایمان شکل و شمایلی تازه به خود می‌گیرد. مارتین مک‌دونا، نویسنده آمریکایی این نمایشنامه نشان داده که در این مسخ دمادم، آنچه تغییر می‌پذیرد نه ذات خشونت بلکه نوع جلوه کردن آن است که در درون فضایی آمیخته از مدرنیته و سنت، می‌تواند حتی به یک وسواس ساده در شست‌وشو و تسلط رنگ‌سفید بر صحنه تئاتر بدل شود.
تازه‌ترین اجرای «ملکه زیبای لی‌نین» به کارگردانی و طراحی همایون غنی‌زاده فرصت تازه‌ای برای خلق رنگ سفیدی و بازتاب آن در ذهن مخاطب است. غنی‌زاده آگاهانه سعی کرده معنای معصومیت و صمیمیت رنگ سفید را با اجرایی متفاوت از این نمایشنامه در ذهن مخاطب تغییر دهد. در بسیاری از میزانسن‌ها، رنگ سفید و وسواس برای تمیزی، غلبه بر متن دارد. بازیگران دیالوگ خاصی نمی‌گویند چون در گذشته‌اند و این گذشته در جدال با رنگ‌سفید صحنه و مواد شوینده می‌خواهد باقی بماند. مخاطب باید دریابد که دیوانه‌های روی سن، از کجا آمده‌اند و بازیگران نمی‌خواهند به او چیزی بگویند چرا که دارند گذشته خود را پاک می‌کنند. خشونت اینجا با رنگ تازه‌ای خود را نشان می‌دهد؛ وقتی دختر طغیانگر، مادرش را می‌کشد و خون روی دیوارهای سفید صحنه می‌پاشد ما شاهد خشونتی عادی‌شده هستیم. متن و کارگردانی آن اینجا خودی نشان می‌دهد، بازیگران تی و مواد شوینده به دست شروع می‌کنند به شستن صحنه و سفیدی، رنگ غالب می‌شود. خشونتی، خشونت قدیمی را می‌شوید و خودی نشان می‌دهد آن هم فقط با یک رنگ؛ سفید و آن هم تنها با یک بو؛ بوی مواد شوینده.
https://teater.ir/news/1627
