پایگاه خبری تئاتر: خانه پدری بعد از ده سال توقیف، از یک اکران چند روزه به بیرون پرت می‌شود و هیچ مقام حقیقی و حقوقی قدرت ایستادگی ندارد . این پرتاب به طور مشخص و دقیق به صورت‌های تک تک ما اصابت کرده و ما را خونین و با جراحتی عمیق رها ساخته است.
جامعه‌ای که سیاست گزارانش تحمل بازتاب مسائل اجتماعی خود را نداشته باشد؛ باید با کلاهخود و سربازان ویژه، مردمان را از کف خیابان پاکسازی کنند و این یعنی بیمار بودن اجتماع خشمگینی که هیچ مفری برای شنیده شدن نعره‌های تلخش وجود ندارد.
در تمام دنیا، چه سیاست‌مداران و چه مسولان فرهنگی، از هنر اعتراضی نه تنها استقبال کرده، بلکه کارشناسان خود را به تحلیل و واکاوی می گمارند. هنر اعتراضی، چه شعر باشد و رمان، چه پرفورمنس و نمایش و چه سینما، آیینه تمام قد رفتار و منش و خواسته‌ها، در کنار عیب‌ها و خوبی‌های مردمان همان جامعه است. مسولان تصمیم گیرنده با دنبال کردن هنر خلق شده توسط هنرمندان، به مشکلات جامعه و در حقیقت خلا سیاست‌های خود در همه زمینه ها اشراف پیدا کرده و در بدترین نگاه دایی جان ناپلئونی وار، حتا برای ادامه حیات سیاسی خود ، سعی در برطرف کردن آن می‌کنند.
اما این‌جا، در میانه انباشت بحران‌زای مسائل اجتماعی، تحملی حتی برای یک آیینه کهنه زنگ‌زده که از فرط دیده نشدن در خاک فراموشی رو به ناپدید شدن است؛ وجود ندارد.
توقیف فیلم درخشان « خانه پدری »، یعنی مرگ سینمای اجتماعی. یعنی خرد کردن آینه ای که دارد تک تک ما را نشان می دهد. مای عصبانی، مای غضبناک، مای فروشده در رنج و ملال و دشواری‌های زندگی.
تصمیم برای قتل سینمای اجتماعی، نادیده گرفتن حرمان انسان‌های جامعه‌ای است که ذره ذره و گاه حتی به یکباره ورطه هولناک نابودی را تجربه می‌کنند، بی آن که صدایشان را کسی بشنود.
حذف خانه پدری، نه تنها به بهبود مشکلات کمکی نمی‌کند، بلکه موجب زبانه کشیدن بیشتر آتشی می‌شود که چون خوره، خشک و تر را با هم می‌سوزاند. تصمیم گیرندگان این توقیف، که مخاطب را به یاد کاردینال های پیر و فرتوت قرون وسطی می اندازند؛ با این حکم‌های غیر عقلانی تیشه بر شاخه درختی می‌زنند که خود بر آن نشسته‌اند و به زبان خودشان باید سوگند خورد که رستگاری اتفاق نمی‌افتد، مگر از مسیر اصلاح.
و البته یادآوری کرد با توقیف خانه پدری از میزان رو به افزایش خشونت علیه زنان هیچ درصدی کاسته نخواهد شد. و کماکان و برای مثال بر روستاهایی چون دیشموک در استان کهکلویه و بویر احمد که از ابتدای سال تاکنون، بر اساس آمار رسمی ۱۶ زن خودسوزی کرده اند؛ افزوده خواهد شد.
خانه پدری باید اکران شود و اگر مراجع رسمی کماکان اهتمامی بر بیداری و شنیدن آلارم های فعال شده و انبوهی از آژیرهای قرمز به صدا درآمده ندارند؛ پیشنهاد می‌شود فیلم در فضای مجازی به سرعت منتشر شود.
