پایگاه خبری تئاتر: تئاتر هنری است خاص که ارتباط مستقیم و رو در رو با مردم دارد. از گذشته‌های دور، کودکان و نوجوانان در کنار بزرگان نمایش‌هایی را برای مردم اجرا می‌کردند. این کار باعث می‌شد تا کودکان هنر تئاتر را به طور مستقیم و سینه به سینه از بزرگان و استخوان خرد کرده‌های این فن یاد بگیرند. در گذشته‌های نه چندان دور نیز این سنت خوب در تئاتر کشور صورت می‌گرفت، اما امروزه این گونه عمل نمی‌شود که آثار سوء آن بر تئاتر مشاهده می‌شود.
بسیاری از بزرگان تئاتر در جهان و ایران آموزش این هنر را از کودکی، به ویژه دوران تحصیل آغاز کرده‌اند. مدارس در سطوح مختلف تحصیلی بهترین مکان و زمان برای آموزش هنر، به خصوص تئاتر است. درس هنر یکی از دروسی بود که در کشور خودمان برای دانش آموزان تدریس می‌شد. به غیر از درس تئوری بخشی هم به کارهای عملی اختصاص داده می‌شد.
در کلاس‌های فوق برنامه‌ای که در مدارس تشکیل می‌شد، معلمان کاربلد و دلسوز با دانش آموزان مستعد و علاقه‌مند نمایش را تمرین و در سالن همان مدرسه یا مدارس و مکان‌های دیگر روی صحنه می‌بردند که با استقبال اولیای مدرسه، دانش آموزان و اولیای آنان روبرو می‌شد. بازی در این گونه نمایش‌ها سکوی پرتابی بود برای کودکان یا نوجوانان مستعد که وارد حیطه تئاتر شوند. بسیاری از بزرگان تئاتر در خاطرات خود ذکر کرده و می‌کنند که آغاز تئاتر آنان از مدارس بوده است.
آموزش هنر در مدارس بزرگ‌ترین دستاوردی که دارد، کشف استعدادها و پرورش آن است که متاسفانه مدت‌های مدیدی است در آموزش و پرورش کشور صورت نمی‌گیرد. این کار باعث شده شکاف عمیقی بین نسل جدید و گذشته ایجاد شود. در گذشته علاقه‌مندان مستعد، مقابل استاد زانوی ادب بر زمین زده و نزد او تلمذ می‌کردند. این بهترین راه آموزش هنر بود، از خط تا سینما و تئاتر. زیرا انتقال مستقیم تجربه و علم به دانش پژوهان باعث رشد آنان و ته‌نشین شدن آموزش در عمق وجود آنان می‌شد. نمونه بارز آن را می‌توان در تعزیه مشاهده کرد که کودکان و نوجوانان ریزه‌کاری‌های این فن را در عمل از استادان می‌آموزند. امروزه گرچه مراکز مختلفی برای آموزش هنر نمایش در کشور تشکیل شده و سالانه هزاران فارغ التحصیل دارند، اما سهم تئاتر کشور از این تعداد بسیار اندک است.
آنانی هم که وارد گود تئاتر می‌شوند توانایی نسل قدیم خود را ندارند. رمز موفقیت بازیگران و کارگردانان تئاتر نسل گذشته در آموزش زانو به زانو با استادان بود. نگارنده منکر آموزش آکادمیک نیست، اما این گونه که در کشور صورت می‌گیرد، نه تنها کارساز نیست، بلکه آسیب زننده نیز هست. باید چاره‌ای اندیشید تا فقط علاقه‌مندان و مستعدان برای آموزش وارد این مراکز شوند. در غیر این صورت باید با تئاتر اصیل و تأثیرگذار در آینده‌ای نه چندان دور وداع کرد. متاسفانه وزارت آموزش و پرورش، بخش پرورش را فراموش کرده و دو دستی به آموزش چسبیده است. پرورش، کشف استعدادها و آموزش درست به آنان است تا آینده کشور را بسازند.
امیدواریم مدارس با کمک دست اندرکاران و استادان تئاتر، آموزش تئاتر به کودکان و نوجوانان را از سر بگیرند تا در آینده شاهد شکوفا شدن نهالان تازه به بار نشسته باشیم.
منبع: هنرآنلاین
