جلال تهرانی، این روزها با اجرای «بونكر» سالن مجموعه تئاتر «لبخند» را افتتاح كرده تا پس از مدت‌ها، غیبت از سالن‌های نمایش عمومی را پایان بدهد. گرچه او در این گفت‌وگو می‌گوید در این سال‌ها با هنرجویان خود در «مكتب تهران» اجراهایی داشته اما «بونكر» با بازیگران حرفه‌ای سینما و تئاتر ایران، حمیدرضا آذرنگ و سارا رسول‌زاده در حال اجرا است.

بهروز افخمی می‌گوید؛ آن گروهی که از برنامه «هفت» خوش‌شان نمی‌آید، اکثراً از دور خارج شده‌اند، یعنی دیگر فیلم‌سازان مهمی نیستند، فیلم‌هایشان تماشاچی زیادی ندارد و ارتباط‌شان با ملت قطع شده است. الان فیلم‌سازان جوان می‌آیند و ما به‌دنبال اینیم که آنها را بشناسیم؛ کدام‌شان بااستعدادترند، کدام‌شان می‌توانند جریان‌ساز و دوران‌ساز باشند، کدام‌شان تقلبی‌اند و می‌شود به کدام‌شان امیدوار بود، با وجودی که هنوز فیلم بزرگش و تأثیرگذارش را نساخته است.

مقصود نعیمی ذاکر مدیرعامل پیشین خانه تئاتر در آبان ماه سال گذشته استعفا داد و پس از این تصمیم، سئوالات بسیاری مبنی بر چرایی این استعفا مطرح شد و اصل ماجرا طرح این پرسش بود که چه اتفاقی افتاده که عمر مدیریت در خانه تئاتر به یک دوره حداقلی مدیریت یعنی چهار سال نمی‌رسد؟

علی احمدی، تهیه‌کننده «خندوانه» از سال‌ها تجربه تولید و البته روند تعطیلی این برنامه گفت.

فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» پنجمین تجربه سینمایی محمدرضا رحمانی است که خودش هم تهیه‌کنندگی آن را برعهده داشته است؛ فیلمی که می‌توان آن را در ذیل سینمای اجتماعی قرار داد که خریدوفروش نوزاد را محور قصه‌اش قرار داده است.

شهرام مکری: موضوع نباید این باشد که اگر پروانه ساخت نگیریم جرمی انجام داده باشیم، چون تولید هنر و فکر احتیاج به گرفتن اجازه از کسی ندارد، برای نشر و منتشر کردن در چارچوب سینمای ایران ممکن است ضوابطی داشته باشیم، همان‌طور که کسی کتاب را برای خودش بنویسد، اما برای منتشر کردن به قوانین نشر کشوری که در آن زندگی می‌کند، مقید باشد. اما کسی را برای نوشتن یک کتاب که نباید دستگیر کنند

بابک خواجه‌پاشا، کارگردان فیلم «در آغوش درخت» نماینده ایران در اسکار در گفت‌وگو با «فرهیختگان» اظهار داشت: سینمای ایران تصویر ذهنی فیلمسازهاست؛ خیلی زیاد. چیزی از حقیقت ایران نیست.

نیمه‌های شب 22 مهر خبر هولناک قتل داریوش مهرجویی و همسرش، وحیده محمدی‌فر، به گوش رسید. لحظات کشدار نیمه‌شب خوفناک، هر ثانیه عجیب‌تر و غیر قابل باورتر می‌شد. نمی‌خواستیم باور کنیم چنین ساده یکی از مشاهیر و هنرمندان کشورمان را از دست می‌دهیم. اینکه داریوش مهرجویی و همسرش چنین فجیح به قتل رسیده‌اند در باور هیچ‌کس نمی‌گنجید.

باید یک دفتر یا دبیرخانه دائمی برای انتخاب سالانه فیلم اسکار راه‌اندازی شود که فیلم‌ها را در طول سال رصد کنند و آنهایی که از ویژگی‌ها و ظرفیت لازم برخوردارند، معرفی کنند تا امکان اکران و شرایط لازمی که برای نمایش آن لازم است فراهم شود و اینطور نباشد فیلمی که شایستگی انتخاب دارد به دلیل مشکلات و محدودیت‌های اکران و نمایش، نتواند برای ارسال به اسکار انتخاب شود. سینمای ما مثل گذشته از نظر فیلم‌های خوب غنی نیست.

این روزها که مضراب ابتذال بر صحنه تئاتر زخمه می‌زند، تماشای اجرایی تازه از نمایشنامه «کالیگولا»، اثر آلبر کامو، به کارگردانی رویا اسدی و طراحی و بازی میکائیل شهرستانی و شاگردانش در سالن استاد سمندریان ایرانشهر، مرهمی بر این زخم است و البته پالایش حال در این زمانه ملال و دلمردگی. کالیگولا، در مواجهه با مرگ معشوقه‌اش دگرگون می‌شود.

وقتی کمدی و درام با هم تلفیق می‌شود دیگر اتفاقات آن تلخی را ندارند اما موضوع همان حساسیت خودش را دارد، برای همین اتفاقی که در «آغوش باز» افتاده است، در واقع همان ته‌نشین و رسوبی بود که تلفیق قصه کنسرت و زوج‌های مختلفی که با آن درگیر هستند و برای من تبدیل به گویش و لحن جدید شد.

نمایشنامه چاپ کردن در آن زمان بیش از آنکه کار نمایشنامه‌نویسان جوان باشد کار کسانی بود که در دهه هفتاد برای ما اساتید محسوب می‌شدند، مثل بیضایی یا رادی یا ساعدی. اما من از همان ابتدا مطمئن بودم که نمایشنامه‌ها باید منتشر بشوند و چنان‌که پیش‌تر هم‌ گفتم، معتقد بودم که خواندن نمایشنامه می‌تواند به اندازه خواندن یک داستان کوتاه یا یک رمان لذت‌بخش باشد.

آرش رادی؛ جمع کردن بساط جشنواره‌های فله‌ای و سرمایه‌سوز و آنگاه برگزاری تنها یک جشنوارۀ ملی بااحتشام را راهگشا می‌دانم.

در یکی از این پروژه‌ها هفت ماه با گروهم کار می‌کردیم که به من گفتند دو نفر از اعضای کمیسیون تایید‌کننده عوض شدند . به آنها گفتم دو نفر عوض شده‌اند، 9 نفر دیگر که هستید و می‌توانید درباره پروژه‌ام تصمیم بگیرید. گفتند خیر، گفتم شما عطف به ‌ماسبق که نمی‌توانید بکنید! در جوابم گفتند خیر، کار را متوقف کنید.

هوشنگ مرادی‌کرمانی نویسندگی را در دهه 20 زندگی‌اش شروع کرده و اولین بار احمد شاملو، داستانش را می‌خواند و تایید می‌کند. همین می‌شود شروع راه او برای داستان‌نویسی و خلق شخصیت‌هایی که امروز برای همه نوجوانان ایرانی و حتی در دنیا ماندگار شده‌اند. مرادی کرمانی در 80سالگی پر است از شور زندگی و می‌گوید کتاب‌ها هم مثل آدم‌ها هستند و هر آدمی داستانی دارد.

با ابوالحسن داودی، فيلمساز و كارشناس سينما درباره چگونگی تصویب سند ملی سینما گفت وگویی انجام دادیم که پیش روی شماست.

سینمای ایران با توجه به توسعه روزافزون سالن‌های سینما باید در مقابل ابتلا به سانسور و ناامنی بازار چاره‌اندیشی کند و با توسل به هرگونه شگرد ممکن از تولید انبوه فیلم‌های سینمایی وانماند. عقب‌نشینی در تولید یعنی میدان باز کردن برای آنها که رسما در انتظار واردات فیلم خارجی هستند.

وقتی سریال را ساختم و قرار بر پخش شد موضع‌گیری‌های عجیبی درباره زیبایی‌های بصری سریال شد. برای اولین‌بار بعد از انقلاب در تلویزیون جمهوری ایران تصاویری نشان داده می‌شود که تا به آن روز دیده نشده بود، زن‌هایی که در زندگی مبارزه می‌کنند تا پیش از این سریال، چنین چیزی در تلویزیون رسم نبود.

اکران فیلم «بی‌‏بدن» در شبکه نمایش خانگی، بار دیگر بازنمایی و روایت پرونده‏‌های قضایی بر پرده‏‌های سینمایی را در کانون نقد و نظر قرار داده است. اینکه فیلمی که براساس یک پرونده واقعی ساخته می‏شود، چقدر می‏تواند یا باید وفادار و ملزم به اصل پرونده باشد و چقدر فیلمساز می‏تواند به‌اقتضای سینمایی و منطق درام در آن تصرف کرده و به بازخوانی آن بپردازد. در این میان نقش مشاوران حقوقی فیلم‏‌ها چیست و آنها چه وظایفی در قبال ساخت چنین آثاری دارند.

گفت‌و‌گوی نیما نوربخش - روزنامه‌نگار- با ستارۀ تازه درگذشتۀ سینمای پیش و بعد از انقلاب 10 سال قبل انجام شده و اگرچه 10 سال خاک خورده اما کهنه نشده و همچنان تازه است.... او در این مصاحبه می گوید: به حاشیه رفتن بزرگان سینما با این سیاست‌های نادرستی که داریم حال سینمای کشور را هر روز وخیم‌تر می‌کند. من متاسفم که باید بگویم امروز حتی خیلی از سوژه‌های مورد استفاده در فیلم‌های ما را دنیا کنار گذاشته است؛ حتی هند‌ی‌ها هم دیگر از این فیلم‌ها نمی‌سازند. سینمای هند را مسخره کردیم سر خودمان آمد!